Հավատքի եւ գործերի միջեւ կապի մասին հիշեցնում ենք, քանի որ շատ հաճախ կա փրկության մասին ուսմունքի չհասկացվածություն։ Այս հարցում կա երկու մոլորություն։ Առաջին մոլորությունն այն է, թե հենց որ մարդն իր կյանքի ինչ-որ պահի աղոթի եւ ասի. «Ես հավատում եմ Հիսուսին», փրկվում է՝ անկախ ամեն ինչից։ Այսպիսով՝ ստացվում է, թե նա, ով մանկության տարիներին մասնակցել է եկեղեցական պատարագներին, համարվում է փրկված, չնայած երբեք ցանկություն չի ունեցել քայլելու Աստծո հետ եւ իրականում ապրում է մեղքերի ծովի մեջ։ Այս ուսմունքը, որը երբեմն անվանում են «վերածնունդ որոշման միջոցով», շատ վտանգավոր ու խաբուսիկ է։ Այն գաղափարը, թե միայն հավատքի դավանանքը կփրկի մարդուն, եթե նույնիսկ նա վարում է անմաքուր կյանք, ենթադրում է հավատացյալների մի նոր կատեգորիա։ Դա թույլ է տալիս արդարացնել կյանքի անմաքուր կենցաղավարությունը։ Սակայն, ինչպես հիշում ենք, Հակոբոսն ասում է. «Դու հաւատում ես, թէ մէկ է Աստուած, լաւ ես անում. դեւերն էլ են հաւատում եւ սարսափում են։ Բայց կամենո՞ւմ ես գիտենալ, ով դատարկ մարդ, որ հաւատքն առանց գործերի մեռած է»։ Հակոբոս 2։14-20
Երկրորդ մոլորությունն այն է, որ փորձում ենք գործերը դարձնել մեզ Աստծո առաջ արդարացնելու մի մասնիկը։ Հավատքի ու գործերի միախառնումը հանուն փրկության ամբողջովին հակասում է Սուրբ Գրքին.
«Բայց նորան, որ գործք չէ անում, այլ հաւատում է նորան, որ ամբարշտին արդարացնում է, նորա հաւատքը համարվում է արդարութիւն»։ Հռովմեացիս 4։5
«Որովհետեւ ինչպէս որ մարմինն առանց հոգու մեռած է, այնպէս եւ հաւատքն առանց գործերի մեռած է»։ Հակոբոս 2։26
Այս երկու մեջբերումների միջեւ չկա հակասություն։ Մենք արդարացվում ենք հավատքի միջոցով ստացած շնորհքով, եւ սրտի մեջ հավատքի բնական արդյունքը գործերն են, որոնք կարող են տեսնել շրջապատող մարդիկ։ Գործերը, որոնք հետեւում են փրկությանը, մեզ չեն անում արդար Աստծո առաջ. դրանք պարզապես բխում են վերածնված սրտից շատ բնական կերպով։
«Ոչ թէ արդարութեան գործերիցը, որ մենք արինք, այլ իր ողորմութեան համեմատ փրկեց մեզ միւս անգամ ծնուելու աւազանովը, եւ Սուրբ Հոգու նորոգութիւնովը»։ Տիտոս 3։5
«Յիսուսը պատասխանեց եւ ասեց նորան. Ճշմարիտ ճշմարիտ ասում եմ քեզ. Եթէ մէկը վերստին չծնուի՝ կարող չէ Աստուծոյ արքայութիւնը տեսնել»։ Հովհաննես 3։3
Երբ այս ամենը տեղի է ունենում, Աստված ներված մեղավորին տալիս է նոր սիրտ եւ այնտեղ դնում նոր հոգի։ Նա հեռացնում է քարե սիրտը եւ լցնում Սուրբ Հոգով։ Փրկված մարդուն այնուհետեւ Հոգին դարձի է բերում Աստծո Խոսքին հնազանդ կյանքի։
«Եւ ես ձեզ նոր սիրտ պիտի տամ, եւ նոր հոգի պիտի դնեմ ձեր միջումը, եւ վեր պիտի առնեմ ձեր մարմնիցը քարեղէն սիրտը եւ ձեզ մարմնեղէն սիրտ պիտի տամ։ Եւ իմ հոգին պիտի դնեմ ձեր միջումը, եւ պիտի անեմ, որ իմ օրէնքների մէջ վարուիք եւ իմ դատաստանները պահէք եւ նորանց կատարէք»։ Եզեկիել 36։26-27
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
