Հոգեւոր արմատ. ի՞նչ է այն

Նախ եւ առաջ դա շփումն է Քրիստոսի հետ այն մակարդակում, որը հնարավոր է երկրային իրականության մեջ (աղոթք, աստվածաշնչյան ընթերցումներ)։ Հիսուսը ցույց տվեց, որ պտղաբերության երաշխիքը իրենում լինելու մեջ է։

«Ես եմ ճշմարիտ որթը, եւ իմ Հայրը մշակն է։ Ամեն ճիւղ, որ ինձանում է, եւ պտուղ չէ բերում, Նա կտրում է նորան, եւ ամեն պտուղ բերողին մաքրում է, որ էլ ավելի պտղաբեր լինի։ Դուք արդէն մաքուր էք այն խօսքի համար, որ ձեզ հետ խօսեցի։ Կացէք ինձանում՝ եւ ես ձեզանում, ինչպէս որ ճիւղն իր անձիցը կարող չէ պտուղ բերել, եթէ որթումը չմնայ, այսպէս ոչ էլ դուք՝ եթէ ինձանում չմնաք։ Ես որթն եմ՝ դուք ճիւղերը. նա որ ինձանում մնում է, եւ ես նորանում, նա շատ պտուղ է բերում. որովհետեւ առանց ինձ չէք կարող ոչինչ անել։ Եթէ մէկն ինձանում չէ մնում, նա դուրս կգցուի ինչպէս ճիւղը, եւ կչորանայ. եւ ժողովում են նորանց եւ կրակի մէջ գցում, եւ այրվում է»։ Հովհաննես 15։1-6

Պողոս առաքյալը Քրիստոսում նման ներկայությունը անվանում է կյանքի հոգու օրենք. «Որովհետեւ կեանքի հոգու օրէնքը Յիսուս Քրիստոսումն ազատեց ինձ մեղքի եւ մահի օրէնքիցը»։ Հռովմեացիս 8։2

Պողոս առաքյալի պնդումը, թե ինքը չի ապրում, այլ իր մեջ Քրիստոսն է ապրում՝ «Եւ կենդանի եմ, ոչ թէ այլ եւս ես, այլ Քրիստոս է կենդանի ինձանում. եւ ինչ որ հիմա կենդանի եմ մարմնով՝ Աստուծոյ Որդու հաւատքովն եմ կենդանի, որ ինձ սիրեց եւ իր անձը ինձ համար մատնեց» (Գաղատացիս 2։20), չի նշանակում կամքի պասիվություն՝ «Այլ իմ մարմինը ճնշում եմ եւ նուաճում, որ մի գուցէ ուրիշներին քարոզելով, ինքս անպիտան գտնուիմ» (Ա Կորնթացիս 9։27), այլ խոր գիտակցություն, որ թեպետ ինքը՝ Պողոսը, օգտագործում է իր կամքը, իրականում ամեն ինչ իրականացնում է Քրիստոսը։

Ուշադրություն դարձնենք Պողոս առաքյալի խոսքերին, որ ասում է, թե ի՛նքը աշխատեց, սակայն դրա մեջ տեսնում է միայն Աստծո շնորհը. «Բայց Աստուծոյ շնորհքովն եմ, ինչ որ եմ, եւ նորա շնորհքն, որ ինձանում է՝ ունայն չեղավ, այլ նորանց ամենիցն աւելի աշխատեցի, սակայն ոչ թէ ես, այլ Աստուծոյ շնորհքը, որ ինձ հետ է»։  Ա Կորնթացիս 15։10

Ակնհայտ է, որ շնորհը չի հակասում կամքին, այլ օգտագործում է այն։ Պողոսի կամքը չի հակադրվում Աստծո զորությանը, չի հանգեցնում ինքնահավանության, պարտությունների եւ չի զարգացնում նրա մեջ մեղքը, այն պարզ պատճառով, որ «ձին սայլից առաջ է» եւ ոչ՝ հակառակը։ Կար արմատը. Քրիստոսում լինելը, Նրա շնորքը, լիովին ապավինելը Նրա զորությանը։

Երկրորդ՝ հոգեւոր արմատը մեր գիտակցության լուսավորումն է, նրա փոխակերպումը. «Եւ մի կերպարանուիք այս աշխարհքի կերպարանքովը. այլ նորոգուեցէք ձեր մտքի նորոգութեամբը, որ դուք քննէք, թէ ի՞նչ է Աստուծոյ կամքը՝ բարին, հաճելին եւ կատարեալը»։ Հռովմեացիս 12։2

Վերն ասվածի իմաստը Աստծո խոսքի մեջ լինելն է։ Բայց այնպիսի լինելիության մասին, որը մտորումների միջոցով մեր մտածողությունը դարձնում է աստվածաշնչային։ Դա անտեսանելի արմատ է, որը սնում է մեր գործերն ու արարքները։ Շատ դժվար է ապրել ըստ աստվածաշնչի, եթե մեր մտածողությունը ոչ աստվածաշնչային է։

Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ