Աստծուն ճանաչել առանց Աստծո տված շնորհի, հնարավոր չէ

Յոթերորդ փողը հնչելուց հետո Հովհաննես առաքյալը կարծես նորից տեղափոխվում է երկինք, որպեսզի լսի ահավոր հայտարարությունը, խորհուրդն Աստուծո. «Բայց եօթներորդ հրեշտակի ձայնի օրերումն երբոր փողը կփչէ, Աստուծոյ խորհուրդն էլ կկատարուի, ինչպէս աւետարանոց իր ծառայ մարգարէներին»։ Հայտնություն 10։7

Փողի ձայնը պետք է ազդարարի Քրիստոսի գալստյան մասին։ «Եւ մի ուրիշ զօրաւոր հրեշտակ տեսայ երկնքիցը վայր գալիս, եւ ամպ հագած եւ գլխին ծիածան. եւ նորա երեսը արեգակի նման. եւ նորա ոտները կրակի սիւնի պէս»։ Հայտնություն 10։1

Այս երեւակայական նկարագրությունները մենք արդեն հանդիպել ենք Հայտնության գրքի սկզբում, երբ Հովհաննես ավետարանիչը նկարագրում էր Տիրոջը։ Այնտեղ Տիրոջ աթոռի շուրջ էր ծիածան, որ այստեղ հայտնվում է հրեշտակի գլխին։ Ծիածանը մեզ հիշեցնում է փրկության մասին։ Ընդհանրապես, ծիածանը ուրախության խորհրդանիշ է, Աստծո բարի կամեցողության նշան։

Այն, որ հրեշտակը պարուրված է ամպով, հնարավոր է, որ խորհրդանշում է Աստծո ներկայությունը։ Աստվածաշնչում, ե՛ւ Հին Ուխտում, ե՛ւ Նոր Ուխտում հաճախ ենք հանդիպում, որ Աստծուն ուղեկցում են ամպերը։ Ճիշտ նույնպիսի ամպ տեսել էր նաեւ Հովհաննես առաքյալը, երբ դեռ բոլորովին պատանի, Հիսուսի հետ բարձրացել էր Թաբոր լեռը, ուր Հիսուսը միայնության մեջ աղոթելիս այլակերպվել էր, այսինքն, տեղի էր ունեցել Հիսուսի պայծառակերպությունը։ Տերն այն ժամանակ փայլել էր, ինչպես փայլում է այժմ մեր հրեշտակը, եւ այն ժամանակ ամպի պես Թաբորի վրա էր իջել ինքը՝ Աստված. «Եւ նա տակաւին խօսելիս, ահա մի լուսաւոր ամպ հովանի եղաւ նորանց վերայ. եւ ահա մի ձայն եղաւ այն ամպիցը եւ ասեց. Դա է իմ սիրելի Որդին, որին ես հաւանել եմ․ դորան լսեցէք»։ Մատթեոս 17։5

Ամեն տարի Պայծառակերպության օրը ուխտավորներ են հավաքվում Թաբոր լեռան վրա՝ տեսնելու խորհրդավոր ամպերի գոյացումը։ Պատահական չէ, որ Պետրոս առաքյալը Հիսուսին ասում է. «Տէր, լաւ է որ մենք այստեղ լինենք»: Մատթեոս 17։4

Լույսի այս լավ ճառագայթներն է տեսել Հովհաննեսը զորավոր հրեշտակի մեջ։ Աստվածային էներգիա, շնորհ, օրհնություն։ Ի՞նչ է աստվածային շնորհը։ Դա Աստծո օժանդակությունն է մարդուն, ով տքնում է պատվիրանները կատարելու համար։ Շնորհն, իհարկե, հարկավոր է բոլորին, բայց հատկապես անհրաժեշտ է գերբնական երեւույթների համար, որոնք ուղղված են Աստծուն։ Այդ շնորհը հարկավոր է պատվիրանները կատարելու համար։

Աստծուն ճանաչել առանց Աստծո տված շնորհի, հնարավոր չէ։ Դա ուժ է, որը բժշկում, ամրացնում, կոփում է կամքը, ամոքում է միտքը եւ ոգեշնչում մարդուն։ Դա աստվածային ուժ է, որը լցնում է մեր թերություններն ու դատարկությունները միայն Աստծուն հայտնի ժամանակահատվածում։ Բայց, իհարկե, հարկավոր է աղոթել եւ խնդրել։

Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ