Պետք է փնտրել միայն ու միայն Հիսուս Քրիստոսին

«Եւ նա տարածեց նորան իմ առաջին, եւ նա գրուած էր առաջիցն ու ետեւիցը. եւ նորա վերայ գրուած էին ողբեր եւ հառաչանք ու վայ»։ Եզեկիել 2։10

«Եւ ասեց ինձ. Մարդի որդի, ինչ որ գտար՝ կեր, կեր այս տոմսը, եւ գնա խօսիր Իսրայէլի տան հետ։ Եւ ես բացի բերանս, եւ նա ինձ ուտեցրեց այն տոմսը։ Եւ ինձ ասեց. Մարդի որդի, փորդ կերակրիր եւ ստամոքսդ լցրու այս տոմսովը, որ ես քեզ եմ տալիս։ Եւ ես կերայ նորան. եւ նա մեղրի պէս քաղցր էր իմ բերանումը։ Եւ նա ասեց. Մարդի որդի, գնա մտիր Իսրայէլի տունը եւ խօսիր նորանց հետ իմ խօսքերովը»: Եզեկիել 3։1-4

Եզեկիել մարգարեի մոտ մենք տեսնում ենք գրեթե նույն պատկերը, ինչ ընթերցել ենք Հայտնության գրքի տասներորդ գլխում։ Ովքե՞ր են մարգարեները. նրանք օժտված մարդիկ են, ովքեր լսողներին վերադարձնում էին աստվածային երեւույթների առաջնային իմաստը։ Մարգարեն չպետք է գուշակի ապագան, մարգարեն պետք է կործանի կուռքերը, նա պետք է փշրի կեղծ գաղափարները, որոնք կուռքերի նման ամրացել են մարդկանց գլուխներում, եւ այդ «ազատված տարածքներում» զետեղի աստվածայինի մասին մաքուր հասկացությունները։ Մարգարեն պետք է մարդկանց վերադարձնի դեպի Աստվածապաշտություն։ Մարգարեների շնորհը տրված է Աստծուց։

Գիրքը ուտելը նշանակում է, որ մարդ կապրի ոչ միայն հացիվ, այլեւ Աստծո ամենայն խոսքով։ Ինչպես առարկայական հացը, որ ընդունում ենք ներս, կարիք է ունենում մարսվելու, այնպես էլ Աստվածային հայտնությունը մտքի, խելքի միջոցով թափանցում է մեր սրտերը, ժամանակ է ուզում, որպեսզի կարողանանք մարսել, այսինքն՝ գիտակցենք այն ճշմարտությունները, որոնք մեզ փոխանցվում են։ Դրանք մեզ կարող են թվալ քաղցր, իսկ հետո՝ նաեւ դառը։

Պե՞տք է, արդյոք, փնտրել մարգարեների, երեցների։ Միանշանակ՝ ոչ։ Պետք է փնտրել միայն ու միայն Հիսուս Քրիստոսին։ Իսկ այդ ճանապարհին կարող է մոտեցնել նույնիսկ ցանկացած դիպված, բնությունը… երեց կարող է լինել քո պապը, ամուսինը՝ կնոջ կամ կինը՝ ամուսնու համար…

«Եւ գրքոյկն առայ հրեշտակի ձեռքիցը եւ կերայ նորան. եւ բերանումս քաղցր էր մեղրի պէս. եւ երբոր կերայ նորան, դառնացաւ փորումս»։ Հայտնություն 10։10

Կարծիք կա, որ գիրք ուտելու խորհուրդը աստվածային լուրի ամբողջական ընկալումն է, Աստծո եւ իր ընտրյալ մարգարեի ամբողջական միավորումը։ Գրքի քաղցրությունն Աստծո խոսքի քաղցրությունն է։ Քաղցր է, որովհետեւ մարդուն հետաքրքիր է ապագան, որովհետեւ մարդն իր էությամբ հետաքրքրասեր է։ Իսկ ինչո՞ւ է դառը։ Որովհետեւ ոչ մի լավ բան չի բացվում. բացվում է Աստծո բարկությունը, Աստծո առաջիկա դատաստանները, որոնք սարսափեցնում են մարդուն եւ ցավեցնում սիրտը։          

Աստծո խոսքը Հովհաննեսին տրված էր բացառիկորեն, նա անհագորեն շարադրել է այն ամենը, ինչ տրվել է իրեն ի վերուստ, այն բոլոր տեսիլքները, որոնց միջով ինքն անցել է իրականության պես։ Սակայն ինչ-որ պահից, հենց այն պահից, որ ներս է ընդունում քաղցր դառնությամբ գիրքը, կարծես խոսքի վարպետ, շարադրող Հովհաննեսը կերպարանափոխվում է մարգարե Հովհաննեսի։ Այստեղից փոխվում է շարադրանքի, ասելիքի ռիթմը, եւ այն, ինչ բնորոշ էր նախորդող Հովհաննեսին, բնորոշ չէ հաջորդողին։ Միգուցե սա հռետորական հնարք է. մեկ իջեցվում է տոնայնությունը, մեկ՝ բարձրացվում, որպեսզի ասելիքն ավելի հասու, մատչելի լինի, ավելի ընկալելի։

Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ