«Եւ մի մեծ նշան երեւեցաւ երկնքումը. մի կին՝ արեգակն իր վերայ առած, եւ լուսինը նորա ոտների տակ. եւ նորա գլխի վերայ տասնեւերկու աստղերի պսակ։ Եւ նա յղի լինելով՝ աղաղակում էր երկունք քաշելով եւ չարչարուելով, որ ծնէ»: Հայտնություն 12։1-2
Մեկնաբանների մեծ մասը վստահաբար ասում է, որ կինը դա Եկեղեցին է։ Հարս եկեղեցին բնականաբար իգական սեռի է, քանզի այն սնում է, ջերմացնում է, կերակրում է, խնդրում է, երաշխավորում է…
Պատմոս կղզին հունական դիցաբանության մեջ Արտեմիսի պաշտամունքի կղզին է, որը նաեւ լուսնի աստվածուհին էր։ Այժմ՝ «լուսինը նորա ոտների տակ» է, այն լուսինը, որին պաշտում էին ու խոնարհվում հեթանոսները, այժմ ոտքերի տակ է։ Այսինքն ոտքերի տակ է նետված հեթանոսությունը, բազմաստվածությունը։ Երբ ստեղծվում էր Եվրամիության դրոշը, քանի դեռ այնտեղ կային հավատացյալներ, առաջարկվել էր տասներկու աստղերի մեջ Աստվածամոր արեւաշող պատկերը նախատեսել։ Սակայն, ինչպես տեսնում ենք, այդ առաջարկից մնացել են միայն աստղերը։ Տասներկու աստղերը խորհրդանշում են տասներկու մարգարեներին։
«Եւ նա յղի լինելով՝ աղաղակում էր երկունք քաշելով եւ չարչարուելով, որ ծնէ»։ Այստեղ խոսքը միանշանակ Մարիամ աստվածածնի մասին չէ, որովհետեւ նա երկունքի ցավեր չի ունեցել։ Այստեղ տեղին է հիշել Պողոս առաքյալի թողթը գաղատացիներին. «Իմ որդեակներ, որ ձեզ կրկին ծնում եմ ցաւով, մինչեւ որ Քրիստոսը կերպարանուի ձեզանում»։ Գաղատացիս 4։19
Այսինքն երեցները, հոգեւոր առաջնորդները, վարդապետները կարծես երկունքի ցավերով են տառապում նոր քրիստոնյաների ծննդյան պրոցեսում։ Այս մասին է ասել նաեւ Մովսեսը. «Մի՞թէ ես եմ յղացել այս բոլորը կամ ե՞ս եմ ծնել սորանց, որ ինձ ասում ես. Գիրկդ առ նորանց, ինչպէս որ դայեակն է առնում կաթնակեր տղային, մինչեւ այն երկիրը որ նորանց հայրերին երդում արիր»։ Թվոց 11։12
Մարդկանց զղջումը, ապաշխարումը, դարձի գալը ներքին վերափոխումներ են, ոչ՝ արտաքին։
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
