Հովել մարգարեն վերջին օրերի համար վկայում է, թե փրկության համար ինչ կարեւորություն է ունենալու Տիրոջը կանչելը, որովհետեւ այդ օրերին դրա համար մեծ ջանքեր են անհրաժեշտ լինելու. «Արեգակը պիտի փոխուի խաւարի, եւ լուսինը՝ արեան, Տիրոջ մեծ եւ ահեղ օրը գալուց առաջ։ Եւ պիտի լինի, որ ամեն ով որ կանչէ Տիրոջ անունը, կփրկուի. որովհետեւ Սիօն սարի վերայ եւ Երուսաղէմումը փրկութիւն կլինի՝ Տիրոջ ասածին պէս. եւ այն մնացորդների վերայ, որոնց Տէրը կկանչէ»։ Հովել 2։31-32
Որպեսզի պարզապես հնարավոր լինի Տիրոջը կանչել, հարկավոր է լինելու ներդնել մեծ ջանքեր. շրթունքները սառչելու են, լեզուն պապանձվի, սիրտը քարանա, մտքերը ցրիվ… Եւ որպեսզի այս ամենի մեջ կենտրոնանալ եւ ասել «ՏԵ՛Ր իմ Հիսուս Քրիստոս, ողորմեա ինձ», հսկայական ճիգ ու ջանք է հարկավոր լինելու։ Չարն այդ ժամանակ այնքան փորձառու է լինելու, որ շատ դժվար է լինելու դիմադրել ու հակառակվել նրան։ Միգուցե դրա համար է գրված, որ շատ հետիններ կլինեն առաջիններ։ Այդ ամենը նմանվելու է նահատակության։
«Եւ պատերազմ եղաւ երկնքումը. Միքայէլը եւ նորա հրեշտակները պատերազմեցին վիշապի դէմ. եւ պատերազմեց վիշապը եւ իր զօրքերը»: Հայտնություն 12։7
Միքայելը առաջնորդ է, ռազմիկ, Աստծո խոսքի, Աստծո կամքի կատարման համար պայքարող… Այստեղ ասվում է սատանայի նկատմամբ առաջին հաղթանակի մասին, որպեսզի մենք ունենանք երկրորդ հաղթանակի հույսը, որ պիտի տանի Հիսուսը։ Առաջին հաղթանակը կայացել է աշխարհի արարման ժամանակ, երբ Աստված լույսը բաժանեց խավարից, այսինքն՝ բարի հրեշտակներին չարերից, իսկ այստեղ՝ Հայտնության գրքում նկարագրված է, թե ինչպես է դա տեղի ունեցել։
«Եւ չկարողացան դեմ կենալ, եւ ոչ էլ տեղ գտնուեցաւ նորանց համար երկնքումը։ Եւ վայր գցուեցաւ մեծ վիշապը՝ այն առաջի օձը, որ Բանսարկու եւ սատանայ է կոչվում, այն բովանդակ աշխարհքը մոլորեցնողը վայր գցուեցաւ երկրի վերայ, եւ իր հրեշտակներն էլ իրան հետ վայր գցուեցան»։ Հայտնություն 12։8-9
Սա այն պայքարն է, որ մարդիկ տանում են ամեն օր։ Վիշապը իրական կռիվ է տալիս։ Խփում է պոչով։ Պատահական չէ, որ բոլոր մարտարվեստները, որտեղ ոտքերը շպրտում են պոչի նման, առաջացել են արեւելյան երկրներում, որտեղ երկրպագում են վիշապին։ Եվ խփում են ճիշտ հաշվարկված կետերին։ Վիշապը գիտի մեր ցավոտ կետերը։ Նրա ամենամեծ զենքերից մեկը զրպարտությունն է. նա անընդհատ մեր ականջին շշնջում է, որ Տերը մոռացել է մեր մասին եւ սրանից բխող այլ «չարաճճիություններ»:
Ովքեր պայքարում են բանսարկուի դեմ, նա երեւացնում է իր իրական պատկերն ու կերպարանքը, իսկ առօրյայում գերադասում է երեւալ բարհամբույր «խորհրդատուի» կերպարանքով։ Նա խաբում է բոլորին, բացի նրանցից, ովքեր պայքարում են իր դեմ։ Նա պայքարում, պայքարում է, հետո հայտնվում է այն կերպարանքով, ինչ որ իրականում կա՝ եղկելի ու զզվելի կերպարանքով։
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
