Հայտնության գրքի տասներեքերորդ գլխում ի հայտ եկած գազանի նկարագրությունը նույնությամբ համընկնում է իր վերադասի՝ վիշապի նկարագրությանը. ունի յոթ գլուխ, որոնք խորհրդանշում են յոթ մահացու մեղքերը, եւ որոնց տարածմամբ ակտիվորեն զբաղվելու է գազանը, ունի տասը եղջյուր, որոնք իշխանության խորհրդանիշ են եւ, ըստ որոշ մեկնաբանների, տվյալ դեպքում արտացոլում են աշխարհի խոշոր տասը տիրակալների, որոնց միջոցով չարը պիտի կառավարի աշխարհը։
Մենք այժմ ապրում ենք մի ժամանակաշրջանում, երբ աստիճանաբար ջնջվում են ազգային միավորների սահմանները, վերանում են ազգային պետությունները։ Ամենաբացասական ընկալումներ են ստացել ազգային, ազգայնական հասկացությունները, ավելի ընկալելի ու տարածական են դարձել աշխարհաքաղաքացի (կոսմոպոլիտ), համաշխարհայնացում (գլոբալիզացիա) տերմինները, ստեղծվել են համընդգրկող միություններ՝ ՄԱԿ, Եվրամիություն…, որոնք միավորվել են ո՛չ բարձր արժեքների, ընդհանուր փիլիսոփայության կամ հավատքի շուրջ, այլ ընդհանուր շահերի, ընդհանուր շուկայի, միասնական արժույթի…, որոնք արդեն առաջադրում են ո՛չ թե առանձին առաջնորդների, այլ՝ առաջնորդների մի ամբողջ պահունակ։ Ազգերի լիգան ստեղծվեց առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո, ՄԱԿ-ը ձեւավորվեց երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո։ Այսինքն, ամեն մեծ արյունահեղությունից հետո նպատակ է դրվել ստեղծելու մի կոլեգիալ մարմին, որը, ըստ նախաձեռնողների մտահղացման, պետք է ապահովեր, ապահովագրեր ազգերի, պետությունների, ժողովուրդների անվտանգությունը։
Այժմ մեծ հալածանք կա քրիստոնյաների նկատմամբ. հատկապես Մերձավոր Արեւելքում։ Նույն բանն է անում ազատական կոչվող աշխարհը, սակայն այլ մեթոդներով։ Հաշվի չեն առնվում մասնագիտական ունակությունները, վաստակը, հմտությունները, փորձն ու փորձառությունը, կրթությունն ու դիպլոմի առկայությունը… միայն այն բանի համար, որ նա համամիտ չէ այս կամ այն օրինականացված մեղքի հետ։ Չարի պետությունը լինելու է համընդհանուր միասնական պետություն։ Եվ այժմ յուրաքանչյուր երկիր, որը դիմադրում է այդ միաձուլմանը, ընդհանրացմանը, զսպող դեր է կատարում։ Այդ երկրներն սկսում են «պատժվել» պատերազմներով, պատժամիջոցներով, շրջապատվում են ռազմաբազաներով, անտեսվում են նրանց օրինական պահանջները… միայն նրա համար, որ մենք հրաժարվում ենք միաձուլվել մեկ կաթսայում բոլոր ցեղերի, ժողովուրդների ու խմբավորումների հետ, որոնք պետք է ծառայեն վիշապին։ Իսկ մենք ծառայում ենք Քրիստոսին ու սպասում Նրա փառահեղ երկրորդ գալստյանը։
Երկրորդ մարգարեական սաղմոսում է դեռ գրված. «Ինչո՞ւ համար են խռովութիւն անում հեթանոսները, եւ ազգերը՝ ունայն մտածում։ Երկրի թագավորները վեր են կենում, եւ իշխաններն իրար հետ խորհուրդ են անում Տիրոջ դէմ եւ նորա Օծեալի դէմ»: Սաղմոս 2։1-2
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
