«Եւ երգում էին Աստուծոյ ծառայ Մովսէսի երգը եւ Գառի երգը՝ ասելով. Մեծ եւ զարմանալի են քո գործերը, Տէր Աստուած Ամենակալ, արդար եւ ճշմարիտ են քո ճանապարհները, ով սուրբերի Թագաւոր»։ Հայտնություն 15։3
Մովսեսի երգը նրա խոսքերն էին, որ նա արտաբերեց կյանքի ու մահվան սահմանին եւ Ավետյաց երկրի սահմանագլխին, որտեղ ինքը, սակայն, այդպես էլ չմտավ.
«Ականջ դրէք, ով երկինք, որ խօսեմ.
Եւ երկիրը լսէ իմ բերանի խօսքերը։
Անձրեւի պէս թող կաթի իմ խրատը.
Ցօղի պէս իջնէ իմ խօսքը՝
Ինչպէս անձրեւը կանանչեղէնի վերայ,
Եւ ինչպէս առատ անձրեւները խոտի վերայ։
Որովհետեւ ես կանչում եմ Եհովայի անունը.
Պատիւ տուէք մեր Աստուծուն»։ Երկրորդ օրինաց 32։1-3
Սա այն լարն է, որ ձգվում է Հին ուխտի ու Նոր ուխտի միջեւ։ Կան մարդիկ, ովքեր փորձում են հերքել Հին ուխտը կամ հակադրել Նոր ուխտին, ինչն անկարելի եւ անթույլատրելի է։ Աստծո քնարները, ըստ որոշ մեկնաբանների, կարող են լինել պատվիրանները, որոնք սրբերն ու արդարները պահել են անվերապահ։
Աստծո քնարի հնչյունները կարող են մարդուն այնպես դյութել, որ մոռացության տան աշխարհում ամեն խոտոր բաները։ Այս քնարի հնչյունների ներքո երգվում է ո՛չ միայն Մովսեսի երգը, որին անդրադարձանք վերեւում, այլեւ Գառի երգը։ Այստեղ նորացված մարդու կերպարն է, ով երգում է Նոր երգը։ Այստեղ Աստված ինքն է երաժիշտ։ Մենք երգեհոն ենք, Ինքը՝ երաժիշտ։ Երգեհոնի բարձրակարգ «մասնագետը» Սուրբ հոգին է, լավագույնս լարված երգեհոնը՝ արդար հավատացյալը։ Այստեղ, իհարկե, հոգեւոր փոխաբերություն է, եւ նոր մարդու երգն այս է. «Մեծ եւ զարմանալի են քո գործերը, Տէր Աստուած Ամենակալ, արդար եւ ճշմարիտ են քո ճանապարհները, ով սուրբերի Թագաւոր։ Ո՞վ է, որ քեզանից չվախենայ, ով Տէր, եւ քո անունը չփառաւորէ. որ միայն դու ես սուրբ. վասնզի բոլոր ազգերը կգան եւ քո առաջին երկրպագութիւն կանեն, որովհետեւ քո իրաւունքները յայտնուեցան»։ Հայտնություն 15։3-4
Աստծո փառաբանությունը վեր է ամեն ինչից։ Անշահախնդիր փառաբանությունը վեր է ամեն տեսակ խնդրանքներից։ Խնդրանքը պարտադրված է, զղջումը պարտադրված է, շնորհակալությունը՝ իրականացված խնդրանքի պատասխանն է… այս ամենն էլ է, իհարկե, շատ կարեւոր, սակայն այս ճանապարհները պետք է հասցնեն մինչեւ անշահախնդիր փառաբանության։
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
