«Եւ այն չորս կենդանիներից մէկն այս եօթը հրեշտակներին եօթը ոսկի սկաւառակ տուաւ՝ յաւիտեանս յաւիտենից կենդանի Աստուծոյ բարկութիւնովը լիքը։ Եւ տաճարը լցուեցաւ Աստուծոյ փառքից եւ նորա զօրութիւնից ելած ծուխովը. եւ ոչ ով կարող չէր մտնել տաճարը, մինչեւ որ այն եօթը հրեշտակների եօթը պատուհասները կատարուին»։ Հայտնություն 15։7-8
Այսինքն՝ մինչեւ Աստծո բարկության թոթափումը, մինչեւ արհավիրքների ու պատուհասների ավարտը փակվում են Տաճարի դռները, եւ քչերին է տրված հաղորդակցվելու Բարձրյալի հետ։ Իսկ կարո՞ղ է Աստված այս կյանքում դատապարտել մեղավորին՝ սահմանելով ամենախիստ պատիժը։ Թագավորաց առաջին գրքում ունենք այդ օրինակը. «Եւ Հեղին շատ ծերացել էր. եւ լսում էր այն ամենն ինչ որ նորա որդիքն անում էին բոլոր Իսրայէլին, եւ ինչպէս նորանք ժողովքի խորանի առաջին խումբերով ժողովուած կանանց հետ քնում էին։ Եւ նորանց ասեց. ինչո՞ւ համար էք անում այդպիսի բաները. որովհետեւ ես այս բոլոր ժողովրդի բերանիցը ձեզ համար չար խօսքեր եմ լսում։ Չէ, որդիքս, որովհետեւ լաւ չէ այն լուրը որ ես լսում եմ ձեր մասին. դուք Տիրոջ ժողովրդին մոլորացնում էք։ Եթէ մարդ մարդի դէմ մեղք գործէ, նորա դատաստանը Աստուած կկտրէ. բայց եթէ մարդ Տիրոջ դէմ մեղք գործէ, նորա համար ո՞վ աղաչանք կանե։ Սակայն նորանք իրանց հօր խօսքին մտիկ չէին անում, որովհետեւ Տէրը ուզում էր նորանց մեռցնել»։ Ա Թագավորաց 2։22-25
Այո, լինում են իրավիճակներ, երբ հեռանկարը նեղանում է մինչեւ անսահմանություն, այսինքն՝ մահ։ Քանի դեռ մարդ ունակ է աղոթելու, արտասվելու, ներում հայցելու, նրանից հեռանում են պատժի ժամկետները կամ փոխարինվում բարեգթությամբ։
Այն ժամանակ, երբ փակվում են տաճարի դռները, եւ այլեւս ոչ ոք ի վիճակի չէ մտնելու տաճար, վրա է հասնելու աշխարհի վերջին օրը։
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
