«Եւ այն կինը, որ ծիրանի եւ կարմիր էր հագած, եւ ոսկով եւ պատուական ակունքներով եւ մարգարիտներով զարդարուած մի ոսկի բաժակ ունէր իր ձեռքումը, լիքը գարշելիութիւններով եւ իր պիղծ պոռնկութիւնովը»:
«Եւ այն եօթը սկաւառակներն ունեցողը եօթը հրեշտակներից մէկն եկաւ եւ խօսեց ինձ հետ՝ ասելով․ Եկ քեզ ցոյց տամ այն մեծ պոռնիկի դատաստանը, որ այն շատ ջրերի վերայ նստում է, Որի հետ պոռնկուեցան երկրի թագաւորները եւ երկրի բնակիչները նորա պոռնկութեան գինովն արբեցին։ Եւ ինձ առաւ տարաւ հոգով մի անապատ․ եւ տեսայ մի կին՝ նստած կարմիր գազանի վերայ՝ լիքը հայհոյության անուններով որ եօթը գլուխ ունէր եւ տասը եղջիւր»։ Հայտնություն 17։1-2
Պոռնիկն անհավատարիմ կինն է, ջրերը, որի վրա նստած է նա, Աստծո խոսքն է։ Գինով արբեցնելով՝ նա շեղելու է մարդկանց ճիշտ ուղուց դեպի կեղծ կրոն։ Բաբելոնյան պոռնիկը մասնագիտացած, վարպետացած է մարդկանց շեղելու ճիշտ ուղուց, նրանց տալու սխալ կողմնորոշում, կեղծ փարոսներ։ Մեկին խոստանալով գլխապտույտ հաջողություններ, մյուսին՝ փառք, մեկին՝ մրցանակ, մյուսին՝ քաղաքական աննախադեպ առաջընթաց… եւ այլասերության գինով արբեցրել է բազմաթիվ ազգերի։ Այսինքն՝ բաբելոնյան պոռնիկի ազդեցությունը տարածվում է ողջ մոլորակի վրա՝ ի դեմս վերազգային կառավարությունների եւ կորպորացիաների։
Սակայն, ի վերջո, վրա է հասնելու դատաստանը բոլոր մոլորյալների համար։ Հայտնության գրքի տասներկուերորդ գլխում Հովհաննես առաքյալը նկարագրում է, թե ինչպես է Տերը նեռի ժամանակաշրջանում իր եկեղեցին, հարս եկեղեցին թաքցնում անապատում, կերակրում, հագեցնում, հովանի անում արծվի նման՝ պաշտպանելով աշխարհից ու չարից։ Երբ եկեղեցին հեռանա աշխարհից, կյանքը կդադարի։ Աշխարհում իմաստ կա, քանի դեռ այնտեղ գործում է եկեղեցին։
Այժմ, երբ երկրային չարի կայսրությունը ավերված է, հրեշտակը Հովհաննեսին դարձյալ տանում է անապատ եւ դարձյալ ցույց է տալիս կնոջ. «Եւ ինձ առաւ տարաւ հոգով մի անապատ․ եւ տեսայ մի կին՝ նստած կարմիր գազանի վերայ՝ լիքը հայհոյութեան անուններով, որ եօթը գլուխ ունէր եւ տասը եղջիւր»։ Հայտնություն 17։3
Հնում, երբ քաղաքներում կառուցվեցին եկեղեցիներ, բարձրացան աղոթքներ, ծաղկեց հոգեւոր կյանքը, չարքերը փախան անապատներ՝ հոգեւորականներին մեղադրելով, որ իրենց տեղ չթողեցին քաղաքներում։ Ապա հոգեւորականները գնացին անապատ՝ այնտեղից լարելով չարքերին, ու վերջիններս նորից վերադարձան քաղաքներ։ Իհարկե, այսօր էլ քաղաքներում հնչում են եկեղեցիների զանգերը, խնկաբույր է բարձրանում, մկրտություններ են կատարվում… սակայն շատ տեղ է մնում նաեւ սատանայի համար՝ մեծ գայթակղություններ, թմրանյութեր, այլասերության ամենատարբեր դրսեւորումներ…
Բաբելոնյան պոռնիկի անապատը մահվան անապատն է, ոչ թե փրկության, այնտեղ կյանքն անհնարին է։ Հավանաբար, սա այն նույն անապատն է, որով Տերն Իսրայելի ժողովրդին տարավ մինչեւ ավետյաց երկիր. «Որ քեզ ման ածեց այն մեծ եւ ահագին, եւ կիզող օձերով ու կարիճներով լիքը, չոր ու անջուր անապատումը, եւ քեզ համար ապառաժ քարիցը ջուր հանեց. Որ անապատումը քեզ մանանայ ուտեցրեց, որ քո հայրերը չէին ճանաչում, որ քեզ խոնարհեցնէ քեզ փորձելու համար, եւ վերջը քեզ բարիք անէ»։ Երկրորդ օրինաց 8։15-16
Ճամփորդությունը դեպի դրախտ անցնում է անապատով։ Դրա համար Հովհաննես Մկրտչի կողմից մկրտվելուց հետո մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսը գնաց անապատ, որտեղ անցկացրեց քառասուն օր, եւ այնտեղ իրեն այցելեց սատանան։ Անապատը Աստծուն հանդիպելու վայրն է. սակայն մինչ այդ դու հանդիպում ես սատանային եւ նրան հաղթելուց հետո միայն կարող ես հասնել ըղձալի նպատակին։ Բաբելոնյան պոռնիկն իր հետեւից մոլորյալներին տանում է չարի անապատ, որտեղ մարդը չորանում է։ Եթե եկեղեցին Քրիստոսի հարսն է, ապա պոռնիկը Նրա թշնամու կինն է։ Դրա համար էլ վերջինս հեծնել է կարմիր գազանին. «…եւ տեսայ մի կին՝ նստած կարմիր գազանի վերայ՝ լիքը հայհոյութեան անուններով»։ Կարմիր գազանն ունի յոթ գլուխ, այսինքն՝ նա հակադրվում է հաղորդության խորհրդին։ Եվ ունի տասը եղջյուր. սա անբարոյականությունն է, որովհետեւ այդ կարմիր գազանը մեկ առ մեկ հակադրվելու է Աստծո տասը պատվիրաններին։ Եվ այդ չարի կինը պճնված է թագուհուն վայել. «Եւ այն կինը որ ծիրանի եւ կարմիր էր հագած, եւ ոսկով եւ պատուական ակունքներով եւ մարգարիտներով զարդարուած մի ոսկի բաժակ ունէր իր ձեռքումը, լիքը գարշելիութիւններով եւ իր պիղծ պոռնկութիւնովը»։ Հայտնություն 17։4
Գավաթը լցված գարշելիություններն ու պղծություններն այն գինին է, որով նա արբեցնում է երկրի թագավորներին եւ բնակիչներին…
