Հայոց վեհափառների անվանացանկում իր արժանապատիվ տեղն ունի Ամենայն Հայոց 129-րդ կաթողիկոս Գեւորգ Զ Չորեքչյանը, որին բախտ էր վիճակվել գահակալել շուրջ մեկ տասնամյակ՝ 1945-ից մինչեւ իր օրերի վախճանը՝ 1954 թվականը: Կաթողիկոսական գործունեության տեսանկյունից՝ ոչ այնքան երկարատեւ ժամանակաշրջան, սակայն այդ ընթացքում նրա կատարած գործերը միայն ու միայն վաստակած երախտիքի են արժանի:
Նոր Նախիջեւանում ծնված ապագա կաթողիկոսը տեղի ծխական դպրոցն ավարտելուց հետո ուսումնառությունը շարունակում է Սուրբ Էջմիածնի Գեւորգյան հոգեւոր ճեմարանում,1889-ին ձեռնադրվում սարկավագ եւ նույն թվականին Մակար Ա կաթողիկոսի տնօրինությամբ մեկնում է Գերմանիա, սովորում Լայպցիգի համալսարանի աստվածաբանության ֆակուլտետում եւ նույն քաղաքի կոնսերվատորիայում: Եվրոպական պատշաճ կրթություն ստացած հոգեւորականը վերադառնալով հայրենիք, աշխատանքի է անցնում իր ուսանած ճեմարանում՝ մեկ տարի դասավանդելով երաժշտություն, ապա մեկնում է Նոր Նախիջեւան՝ ծննդավայրում ծավալելով բուռն մանկավարժական, հայրենասիրական եւ երաժշտական գործունեություն: 1913-ին Գեւորգ Ե կաթողիկոսը նրան հրավիրում է Մայր Աթոռ, ձեռնադրում վարդապետ եւ նորից ուղարկում Նոր Նախիջեւան՝ այս անգամ արդեն առաջնորդական տեղապահի պաշտոնով: 1915-ի հայկական կոտորածներից փրկված գաղթականների Եղբայրական օգնության կոմիտեի անդամ էր, ապա՝ նախագահ:
1916-ին Գեւորգ վարդապետ Չորեքչյանը կրկին Էջմիածնում է. նրան հրավիրել էին շնորհելու ծայրագույն վարդապետության աստիճան եւ անդամագրելու Սինոդին: 1917-ին ձեռնադրվում է եպիսկոպոս, դառնում վանական կառավարության նախագահ եւ Մայր տաճարի լուսարարապետ: 1922 թվականին նշանակվում է Վիրահայոց թեմի հոգեւոր առաջնորդ եւ վարում այդ պաշտոնը հինգ տարի: Այս ընթացքում լուսամիտ ու եռանդուն հոգեւորականին շնորհվում է արքություն, 1927-ից՝ դառնում Գերագույն հոգեւոր խարհրդի անդամ: 1938 թվականին կաթողիկոս Խորեն Ա Մուրադբեկյանի եղերական մահից հետո, համաձայն երջանկահիշատակ այս Վեհափառի թիվ 620 կոնդակի, նույն թվականի ապրիլի 10-ից ստանձնում է Հայ եկեղեցու գործերի ղեկավարումը: 1941 թվականի ապրիլին Ազգային եկեղեցական ժողովում ընտրվում է կաթողիկոսական տեղապահ: 1945 թվականի հունիսի 16-22-ը Մայր Աթոռում հրավիրված Ազգային եկեղեցական ժողովը Ամենայն հայոց կաթողիկոս է ընտրում Գեւորգ արքեպիսկոպոս Չորեքչյանին:
Հայտնի է հայրենանվեր Վեհափառ հայրապետի նախաձեռնությունը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին. աշխարհասփյուռ հայության շրջանում կազմակերպել է հանգանակություն «Սասունցի Դավիթ», «Գեներալ Բաղրամյան» հայանուն տանկային շարասյուների ստեղծման համար: Նրա գահակալության օրոք վերածնունդ են ապրել ԽՍՀՄ տարածքում գտնվող հայոց թեմերը, ծնունդ է առել «Էջմիածին» ամսագիրը, վերաբացվել են հայոց սուրբ քաղաքի հոգեւոր ճեմարանը, տպարանը, վերադարձվել ճեմարանի գրադարանը, վանքապատկան շենքերի մի մասը, ինչպես նաեւ՝ Սուրբ Հռիփսիմե, Սուրբ Գեղարդավանք, Խոր Վիրապի վանքերը: Ազգընտիր կաթողիկոսը կարեւորագույն խնդիր է համարել մայր հայրենիքի եւ սփյուռքահայության կապերի ամրապնդումը, սփյուռքի եկեղեցական եւ ազգային միասնության ապահովումը: Անուրանալի է նրա ավանդը 1946-1948 թվականների հայրենադարձության կազմակերպման գործում: Ավելին. հայրենասեր Վեհափառը 1945 թվականի ապրիլի 19-ին Մոսկվայում Ստալինի հետ հանդիպման ժամանակ մեր խլված էրգրի՝ Արեւմտյան Հայաստանի հողերի խնդիրն է բարձրացրել, իսկ ամիսներ անց՝ հոկտեմբերի 25-ին կոնդակով դիմել է ԽՍՀՄ-ի, ԱՄՆ-ի եւ Մեծ Բրիտանիայի կառավարություններին՝ հայկական հողերը Թուրքիայից հետ ստանալու խնդրանքով: 1947-ի ապրիլի 20-ին հրապարակել է ընդարձակ մի կոնդակ՝ «Հայկական հարցի լուծման մասին»: Ողջունել է այդ օրերին Նյու Յորքում գումարված Հայկական համաշխարհային կոնգրեսը, որի նպատակն էր վերստին արծարծել Թուրքիայի բռնագրաված հայկական տարածքների վերադարձման հարցը: Գահակալության ընթացքում հասցրել է վերակազմակերպել Մայր Աթոռի ներքին եւ արտաքին թեմերը, միանգամից ձեռնադրել տասը եպիսկոպոսների, ապա՝ եւս հինգին, նրանց հաստատել թեմերի առաջնորդների թափուր պաշտոններում:
Հայոց հոգեւոր կյանքի զարթոնքին իր անձը նվիրաբերած Վեհափառը ունենալու էր կաթողիկոսական գահաթոռի արժանավոր ժառանգորդ՝ հանձին նույնքան սիրված ու մեծարելի Վազգեն Առաջինի: Ազգանվեր անձինք՝ հավիտյանս խնկելի հիշատակներով…
