Երբ հոգին բարձրանում է մեղքի մեգից, վերաիմաստավորում կյանքը, ճանաչում Տիրոջը

«Եւ այս բաների վաճառականները, որ նորանից հարստացան հեռուից կկանգնեն նորա տանջանքի վախիցը լաց եւ սուգ անելով, կասեն. Վայ, վայ մեծ քաղաք որ բեհեզ եւ ծիրանի եւ որդան կարմիր էիր հագած, եւ ոսկով եւ ազնիւ քարերով եւ մարգարիտով զարդարուած։ Որովհետեւ մէկ ժամի մէջ այդչափ մեծութիւնը աւերակ եղաւ. եւ ամեն նաւավար եւ այն ամենն որ նաւով գնում են տեղ տեղ, եւ նաւաստիները եւ նորանք որ ծովումն են գործում, հեռուից կանգնեցին, Եւ աղաղակում էին նորա այրուելու ծուխը տեսնելով եւ ասում. Ո՞րն է այս մեծ քաղաքին նման։ Եւ հող ցանեցին իրանց գլուխների վերայ, եւ մեծ ձայնով աղաղակեցին լաց եւ սուգ անելով եւ ասեցին. Վայ, վայ մեծ քաղաք որ նորանում հարստացան բոլոր ծովի վերայ նաւեր ունեցողները նորա պատուականութիւնիցը. որովհետեւ մէկ ժամի մէջ աւերակ դառաւ»։ Հայտնություն 18։15-19

Ակամայից աչքիդ առաջ են գալիս Նյու Յորքի Առեւրի համաշխարհային կենտրոնի երկվորյակ շենքերը, որոնք ինքնաթիռների հարվածից փլուզվեցին մանկական խորանարդիկների նման։ Հայտնության գրքում երեք անգամ ընդգծվում է, որ Բաբելոնը կընկնի բառացիորեն մեկ ժամվա մեջ։ Այսօր կան զինատեսակներ, որ կարող են քաղաքներ կործանել, կան զինատեսակներ, որ ոչնչացնում են մարդուն՝ մնացած ամեն ինչ թողնելով անվնաս։

«Եւ մէկ զօրաւոր հրեշտակ մի քար առաւ մեծ ջաղացքարի պէս եւ գցեց ծովի մէջ ասելով. Այսպէս ուժով պիտի վայր գցուի Բաբիլոն մեծ քաղաքը, եւ այլ եւս չգտնուի»։ Հայտնություն 18։21

Սա կատարվելու է այնքան արագ ու սրընթաց, ինչպես ծանր մետաղն է բարձրությունից ընկնելով՝ սուզվում օվկիանոսի հատակը։ Այդպես էլ Աստծո բարկությունն է դիպչելու համաշխարհային Բաբելոնին։ Ա՛յն ժամանակ, երբ ոչ ոք չի սպասելու, ընդհակառակը, բոլորը խոսելու են խաղաղությունից ու անվտանգությունից։ Սակայն այս իսկ պահից կարծես ինչ-որ բան կոտրվում է, կարծես Հայտնության պատմիչի ձայնի ելեւէջները փոխվում են, հայտնվում են ափսոսանքի ու խղճահարության նոտաներ. «Եւ քնարերգների, եւ երաժիշտների  եւ սրնգահարների, եւ փողհարների ձայնը այլեւս պիտի չլսուի քո միջումը եւ այլեւս ոչ մի արհեստագէտ բնաւ չի գտնուիլ քեզանում. եւ ջաղացի ձայն այլեւս չի լսուիլ քեզանում. Եւ ճրագի լոյս այլեւս լոյս չի տալ քեզանում. եւ փեսայի եւ հարսի ձայնը այլեւս բնաւ չի լսուիլ քեզանում. որովհետեւ քո վաճառականները երկրի մեծամեծներն էին. քո կախարդութիւնովը մոլորուեցան բոլոր ազգերը։ Եւ նորանում գտնուեցաւ մարգարէների եւ սուրբերի եւ երկրի վերայ բոլոր սպանուածների արիւնը»։ Հայտնություն 18։22-24

Ջաղացի ձայնը, հարս ու փեսայի ձայնը, արհեստավորությունը… սրանք քաղաքի առօրյա կենցաղն են, փողոցային երաժիշտները, վերնիսաժները… քաղաքային կոլորիտն են… Իսկ երկրի վաճառական մեծամեծները այսօրվա գերհզոր պետությունների ղեկավարներն են, որոնցից շատերը նաեւ տրանսկոնտինենտալ կորպորացիաների տերեր են, ովքեր թելադրում են ֆինանսական շուկան եւ համաշխարհային տնտեսական քաղաքականության կանոնները։ Վերջիններս պարբերաբար հավաքվում են Դավոսում՝ շփվելու եւ թարմացնելու կանոններն ու առաջնահերթությունները։ Ի դեպ, քչերը գիտեն, որ Դավոսը հայտնի է եղել որպես տուբերկուլյոզով հիվանդների առողջարանային կղզի, որտեղ բուժման մեկնողների թիվը զգալիորեն գերազանցել է այնտեղից բուժված վերադարձողների թիվը։ Դավոսն ավելի շուտ տուբերկուլյոզով տառապողների հանգստարան էր, քան առողջարան։

Վաճառականների երկրի մեծամեծներ լինելու հանգամանքը ցուցանում է քաղաքականության ու բիզնեսի սերտաճածությունը, փոխկապակցվածությունը։

«Եւ նորանում գտնուեցաւ մարգարէների եւ սուրբերի եւ երկրի վերայ բոլոր սպանուածների արիւնը»։ Սրբերն, իհարկե, պահանջում են իրենց արյան վրեժը, սակայն ժամանակը Աստծուն է հայտնի։ Բոլորս ենք, իհարկե, հարություն առնելու, սակայն, իրականում, նախ հարություն պետք է առնել կենդանության օրոք, մինչեւ մահ։ Երբ հոգին բարձրանում է մեղքի մեգից, վերաիմաստավորում կյանքը, ճանաչում Տիրոջը։

Երանելի է նա, ով հարություն առավ հոգով, մինչեւ մարմնական մահը։ Սրբերն ապագայից վախենալու ոչինչ չունեն. մնում է, որ նրանց հարություն առած հոգին միավորվի հարուցյալ մարմնի հետ։

Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ