«Եւ երկնքի զօրքերը նորա ետեւից գնում էին սպիտակ ձիերի վերայ սպիտակ եւ մաքուր բեհեզ հագած։ Եւ նորա բերանիցը դուրս է գալիս սրած սուր, որ նորանով զարկէ ազգերին. եւ ինքը հովուում է նորանց երկաթէ գաւազանով. եւ ինքը կոխում է Ամենակարող Աստուծոյ բարկութեան եւ սրտմտութեան գինու հնձանը»։ Հայտնություն 19։14-15
Բերանից դուրս եկած սրած սուրը Աստծո խոսքն է՝ երկսայրի սրի նման։ Խոնարհության ժամանակն ավարտվում, սկսվում է փառքի ժամանակաշրջանը։ Եվ Նա մեր առաջ հառնելու է իր փառքի մեջ, որպես հավերժական թագավոր, որպես Աստծո հաղթանակող խոսք։ Ինչ վերաբերում է երկաթե գավազանին եւ Աստծո բարկությանը, ապա սա նույնպես բնական է. բավական է հիշենք Հիսուսի բարկությունը փարիսեցիների նկատմամբ։ Աստծո բարկությունն իրականում հետեւանք է մեր զղջման բացակայության եւ հավատքից հետ ընկրկումի։
«Եւ իր հանդերձի վերայ, եւ իր ազդրի վերայ գրած էր անունը՝ ԹԱԳԱՒՈՐՆԵՐԻ ԹԱԳԱՒՈՐ ԵՒ ՏԷՐԷՐԻ ՏԷՐ»։ Հայտնություն 19։16
Սովորաբար ազդրի վրա լինում է զինվորականի թուրը։ Այսինքն Հիսուսի զենքն իր անունն է։ Պատահական չէ, որ շատ մեկնիչների մոտ հանդիպում ենք, որ ասում են՝ թշնամուն հարվածիր Հիսուսի անունով։ Ավելի լավ զենք եւ ավելի սուր թուր դժվար է գտնել ո՛չ երկրի վրա եւ ո՛չ երկնքում։ Նրա սուրը Իր շուրթերից է դուրս գալիս եւ դաջված է Իր ազդրին՝ անունով Իր։
«Եւ տեսայ մի ուրիշ հրեշտակ, որ կանգնած էր արեգակի վերայ, եւ մեծ ձայնով աղաղակեց ասելով ամեն թռչուններին, որ երկնքի մէջ թռչում են. Եկէք հաւաքուէցեք մեծ Աստուծոյ ընթրիքին, որ ուտէք թագաւորների մարմինները, եւ հազարապետների մարմինները, եւ հզօրների մարմինները, եւ ձիերի եւ նորանց վերայ նստողների մարմինները, եւ ամենի մարմինները՝ ազատների եւ ծառաների, մեծերի եւ փոքրերի»։ Հայտնություն 19։17-18
Աստվածաշնչում մենք մեկ անգամ արդեն հանդիպել ենք այսպիսի սարսափելի խնջույքի տեսարանի Եզեկիել մարգարեի նկարագրությամբ. «Իսկ դու, մարդի որդի, այսպէս է ասում Տէր Եհովան. Ասիր ամեն թեւաւոր թռչնին եւ դաշտի բոլոր գազաններին. Ժողովուեցէք ու եկէք՝ հաւաքուեցէք շուրջանակի իմ զոհի համար, որ ես զոհել եմ ձեզ համար՝ մեծ զոհ Իսրայէլի սարերի վերայ, եւ միս կերէք ու արիւն խմեցէք։ Զօրաւորների միս կերէք եւ երկրի իշխանների արիւնը խմեցէք՝ խոյերի, գառների, նոխազների, զուարակների, որոնք ամենքը Բասանի պարարտներ են։ Եւ ճարպ կերէք մինչեւ որ կշտանաք, եւ արիւն խմեցէք մինչեւ որ արբենաք այն զոհիցը, որ ես զոհեցի ձեզ համար։ Եւ կշտացէք իմ սեղանի վերայ ձիերով եւ կառքերով, զօրաւորներով եւ ամեն պատերազմական մարդով, ասում է Տէր Եհովան»։ Եզեկիել 39։17-20
Այն հանգամանքը, որ Տերը դիմում է թռչուններին, նշանակում է, որ ճակատամարտը այնքան մեծ, արյունալի ու զոհաշատ է լինելու, որ հնարավոր չի լինելու նրանց բոլորին հուղարկավորել։ Դա լինելու է վերջին, վճռական ու հաղթական պատերազմը չարի ուժերի նկատմամբ։
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
