Միջին Արեւելքի երբեմնի ծաղկուն ու, թերեւս, ամենազարգացած Լիբանանում իրավիճակը դառնում է խիստ սպառնալից՝ տնտեսությունը հայտնվել է ազատ անկման վիճակում։ Թեեւ օրեր առաջ արդեն երկրի տարբեր քաղաքներում վերսկսվել էին բողոքի ցույցերը՝ տնտեսական գերծանր իրավիճակի առնչությամբ, սակայն դրանք նոր թափ են ստացել սունիաբնակ վայրերում, ինչը հանգեցրել է անվտանգության ուժերի հետ բախումների։ Հանգամանք, ինչը պայմանավորված է հուլիսի 16-ին Սաադ Հարիրիի կառավարություն ձեւավորելուց հրաժարվելով, որն է՛լ ավելի է խորացրել երկրում համատարած ճգնաժամը։ Իսկ ավելի հոռետեսները նշում են, թե երկիրը հայտնվել է փլուզման շեմին կամ ներքին բախումների լուրջ վտանգի առաջ։
Հարիրին շուրջ 9 ամիս ջանք է գործադրել նոր կառավարություն ձեւավորելու համար, ինչը փաստորեն դարձել է ժամանակի վատնում։ Նա Միշել Աունին էր ներկայացրել 24 նախարարից կազմված նոր կառավարության ցանկը, ինչի վերաբերյալ նախագահը պետք է իր տեսակետը հայտներ հուլիսի15-ին։ Այդ օրը, Աուն-Հարիրի հանդիպումից հետո, պարզվել է, որ կողմերը ընդհանուր հայտարարի չեն եկել, եւ վերջինս հրաժարական է տվել, շեշտելով, թե նախագահի հետ անհնարին է համաձայնության գալ։ Աունը, նախապես նշելով, որ ստացել է նախարարների ցանկը, ընդգծել է, որ լուրջ փոփոխություններ կան պաշտոնների բաժանման արդեն պայմանավորված տարբերակի համեմատ, ինչի շուրջ պետք է քննարկումներ լինեն։ Իսկ Հարիրին նշել է, թե նախագահը պահանջել է արմատական փոփոխություններ կառավարության կազմում, ինչը համարել է անընդունելի։ Նա Աունի հետ հանդիպումից հետո հայտարարել է, թե կառավարության կազմը ձեւավորել էր խորհրդարանի նախագահ Նաբիհ Բերիի եւ Ֆրանսիայի առաջակած նախագծերի հիման վրա՝ ներառելով արհեստավարժ ու պրագմատիկ անձանց, այդ կերպ, փաստորեն, մեղադրելով նախագահին։
Հաշվի առնելով միջազգային ԶԼՄ-ների որոշ հրապարակումներ, կարելի է ենթադրել, որ կողմերի միջեւ հիմնական տարաձայնությունները եղել են քրիստոնյա նախարարների հարցի շուրջ։ Հարիրիի հրաժարականի առնչությամբ խիստ մտահոգություն են հայտնել տարբեր երկրներ։ ԱՄՆ պետքարտուղար Էնթոնի Բլիքենը շեշտել է, թե հրաժարականը խիստ հուսահատեցնող է Լիբանանի ժողովրդի համար, հավելելով, որ խիստ կենսական է բարձր պատասխանատվությամբ կառավարության ձեւավորումը, որն ի զորու կլինի իրականացնել առաջնահերթ բարեփոխումներ։ Իսկ Ֆրանսիայի ԱԳ նախարար Ժան Իվ Լե Դրիանը եւս հրաժարականը հուսահատեցնող եւ սարսափելի գնահատելով, նշել է, որ թվում է, թե Լիբանանի ղեկավարներն ի զորու չեն լուծում գտնել ճգնաժամի համար, որի հեղինակները հենց իրենք են։ Արաբական լիգայի գլխավոր քարտուղար Ահմեդ Աբու ալ Գեյտն այս առնչությամբ ափսոսանք հայտնելով՝ նշել է, որ դրա հետեւանքները Լիբանանի համար կարող են շատ վտանգավոր լինել։
Նշենք, որ Լիբանանի ճգնաժամի արմատները ձգվում են մինչեւ այդ երկրում խորհրդարանական վերջին ընտրությունները։ 2018 թ. մայիսի 6-ի խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքում մրցապայքարը գլխավորապես ընթանում էր 2005 թ. ձեւավորված քաղաքական երկու հոսանքի՝ վարչապետ Հարիրիի գլխավորած Մարտի 14-ի եւ Մարտի 8-ի կոալիցիաների միջեւ: Վերջինս ձեւավորվել է շիա «Հեզբոլահ» եւ «Ամալ» կուսակցությունների գլխավորությամբ, որոնք ընտրություններին լուրջ հաղթանակ արձանագրեցին: Նշյալ հոսանքին անդամակցում են նաեւ նախագահ Միշել Աունի գլխավորած մարոնականների Ազատ հայրենասիրական շարժումը եւ Հայ հեղափոխական դաշնակցությունը: Իսկ վարչապետ Հարիրիի գլխավորած Մարտի 14-ի կոալիցիայի կազմի մեջ մտնում են նրա առաջնորդած «Ալ Մոսթակբալ», Սամիր Ջաաջաայի առաջնորդած մարոնական Լիբանանյան ուժեր, Վալիդ Ջոմբալատի գլխավորած Առաջադեմ սոցալիստական կուսակցությունները եւ մի քանի այլ փոքր կուսակցություններ: Արդյունքում՝ Մարտի 8-ի հոսանքը 128 անդամ ունեցող խորհրդարանում 67, իսկ Մարտի 14-ի հոսանքը՝ 50 ձայն ունեցան:
Հավելենք, որ երկրի Սահմանադրության համաձայն՝ նախագահը պետք է լինի քրիստոնյա մարոնական, վարչապետը՝ սունի, իսկ խորհրդարանի խոսնակը՝ շիա: Նույն թվականի մայիսի 24-ին խորհրդարանը Հարիրիին հաստատեց որպես երկրի վարչապետ, իսկ վերջինիս սեպտեմբերին հաջողվել էր միայն մասամբ ձեւավորել ու նախագահ Աունին ներկայացնել կառավարության կազմը։ Այլ կերպ ասած, Հարիրիից բավական երկար ժամանակ պահանջվեց նոր կառավարություն ձեւավորելու համար, նույնիսկ ստեղծված վիճակը բնութագրվեց որպես ճգնաժամային: Ի վերջո, 8 ամիս լուրջ ջանքեր գործադրելուց հետո, 2019 թ. հունվարի 31-ին նրան հաջողվեց ձեւավորել նոր կառավարություն, որը փաստորեն աշխատեց շուրջ 9 ամիս: Նույն թվականի հոկտեմբերին Լիբանանում բողոքի ցույցեր սկսվեցին երկրի տնտեսական ծանր վիճակի, համատարած կոռուպցիայի ու թալանի դեմ, ինչի պատճառը տարբեր տեսակի հարկերի մեծացումը, բենզինի ու այլ ապրանքների գների բարձրացումն էին, ինչն էլ հանգեցրեց բնակչության լայն զանգվածների, մասնավորապես, միջին խավի դժգոհությանը, եւ տեղի ունեցավ հասարակական «պայթյուն», ուստի Հարիրին հարկադրված հոկտեմբերի 29-ին հրաժարական տվեց:
Թեեւ Հարիրիին կրկին հանձնարարվեց ձեւավորել կառավարություն, բայց դա նրան չհաջողվեց: Վարչապետ ընտրվեց Հասան Դիաբը, որի ղեկավարած կառավարությունը 2020 թ. հունվարի 22-ին պաշտոնապես սկսեց աշխատել՝ 20 տեխնոկրատ (10-ը՝ քրիստոնյա, 10-ը՝ մահմեդական), անկուսակցական, արհեստավարժ անդամով, ընդ որում, 6-ը՝ կին: 2020 թ. օգոստոսի 4-ին Բեյրութի նավահանգստի սարսափելի պայթյունի պատճառով հրաժարական տվեց, սակայն առ այսօր կառավարում է երկիրը որպես պաշտոնակատար։ Օգոստոսի 31-ին Լիբանանի խորհրդարանը նոր վարչապետ ընտրեց Մուստաֆա Ադիբին, սակայն նրան չհաջողվեց ձեւավորել կառավարություն, եւ հրաժարական տվեց 2020 թ. հոկտեմբերին, ինչից հետո կրկին կառավարության ձեւավորումը հանձնարարվեց Հարիրիին, ինչը ձախողվեց, եւ երկիրը հայտնվել է գերծանր վիճակում: Չափազանցություն չի լինի, եթե ասենք, որ այն հղի է անկանխատեսելի զարգացումներով: Երկրում երկու տարվա ընթացքում ազգային արժույթն արժեզրկվել է 90 տոկոսով։
