Սեպտեմբերի 6-ին թալիբները հայտարարել են, թե Փանջշիրի վրա եւս վերահսկողություն սահմանելով՝ արդեն վերահսկում են երկիրն ամբողջությամբ եւ որ շուտով կներկայացնեն կառավարության կազմը։ Մինչդեռ Ազգային դիմադրության ճակատի առաջնորդ Ահմադ Մասուդը, հերքելով այդ տեղեկությունը, շեշտել է, որ ընդդիմության ղեկավարությունը Փանջշիրում է, եւ պայքարը շարունակվում է, թեեւ ունեցել են շատ ցավալի կորուստներ։ Միաժամանակ նա բոլոր աֆղաններին կոչ է արել ոտքի ելնել ընդդեմ հետադիմության ու դաժանության։
Ըստ Ազգային դիմադրության ճակատի եւ միջազգային ԶԼՄ-ների՝ սեպտեմբերի 6-ի ռազմական գործողություններին ակտիվ մասնակցություն է ունեցել Պակիստանի օդուժը՝ ռազմական ուղղաթիռներ, անօդաչուներ եւ անգամ ինքնաթիռներ կիրառելով։ Սեպտեմբերի 4-ին Պակիստանի բանակի կենտրոնական գաղտնի ծառայությունների (ISI) պետ, գեներալ Ֆեյդ Համիդի՝ նույն կառույցի բարձրաստիճան պատվիրակության ուղեկցությամբ, անակնկալ այցը Քաբուլ, թերեւս, հավաստում է Պակիստանի մասնակցությունը ռազմական գործողություններին։ Այցի առնչությամբ կան նաեւ տեսակետներ, որոնց համաձայն՝ Համիդի այցը պայմանավորված է եղել թալիբների ղեկավարության շրջանակներում առկա լուրջ տարաձայնությունները հարթելու մտադրությամբ։ Բայց եւ այնպես, հնարավոր է, որ երկու հարցն էլ օրակարգում են եղել, անգամ չի բացառվում, որ աջակցությունը պայմանավորված է եղել տարաձայնությունների վերացմամբ։
Սեպտեմբերի 6-7-ը Քաբուլում ու այլ քաղաքներում բնակչությունը, արձագանքելով Ահմադ Մասուդի կոչին, բողոքի ցույցեր է կազմակերպել, որտեղ ցուցարարները հակաթալիբական, հակապակիստանյան եւ ի պաշտպանություն Ազգային ճակատի կարգախոսներ են հնչեցրել։ Ցուցարարներին ցրելու համար կրակոցներ են եղել, սակայն հնարավոր զոհերի ու վիրավորների մասին տեղեկություններ չեն հրապարակվել։ Բացի այդ, թալիլբները ծեծի են ենթարկել ցուցարարներին, արգելել են նաեւ նկարահանումները եւ լրագրողների գործունեությունը, սպառնացել, որ հակառակ դեպքում կձերբակալվեն։
Աֆղանստանը բազմազգ երկիր է՝ 38 միլիոն բնակչությամբ, որի 40 տոկոսն իրանական ծագումով փուշտուններն են, որոնք իշխել են այդ երկրի հիմնադրման օրվանից՝ 1747-ից։ Երկրի բնակչության 25-50 տոկոսը (ըստ տարբեր աղբյուրների) կազմող տաջիկները, ազգային զարթոնք ապրելով, դեմ դուրս եկան երկրի իշխանությունն ամբողջությամբ փուշտուններին հանձնելուն, ինչին ի սկզբանե ձգտել է Պակիստանը։ Ավելին՝ ԽՍՀՄ ուժերի դեմ կռվելու համար մոջահեդական կազմակերպությունների ձեւավորման ընթացքում Իսլամաբադը ջանք չի խնայել փուշտուններին առաջ մղելու՝ հետագայում իշխանության բերելու նպատակով։ Ահա թե ինչու Պակիստանը մոջահեդներին աջակցող երկրների տրամադրած բազմակողմանի օգնության առյուծի բաժինը հատկացնում էր փուշտուն Գոլբեդդին Հեքմաթյարի ծայրահեղական Իսլամական կուսակցությանը, որի ռազմական ճամբարները Փեշավարում օր օրի աճում էին։ Սակայն 1992 թ. հետհամայնավարական առաջին կառավարությունը, որը ձեւավորվեց ՄԱԿ-ի հատուկ հանձնակատար Բենոն Սեւանի ջանքերով, ծագումով արաբ Սեբղաթոլահ Մոջադեդիի ղեկավարությամբ, ազգային համերաշխության ժամանակավոր կառավարություն էր։ Այն չկարողացավ իր երկամսյա իշխանության ընթացքում միջմոջահեդական տարաձայնությունների ու հակամարտությունների պայմաններում որեւէ լուրջ քայլ կատարել երկրում խաղաղություն հաստատելու ուղղությամբ։
Միջմոջահեդական երկրորդ համաձայնության ստորագրմամբ 4-ամսյա ժամկետով երկրի նախագահ նշանակվեց տաջիկ Բորհանըդդին Ռաբանին, ով կառավարություն ձեւավորեց յուրաքանչուր մոջահեդական կազմակերպությունից երկուական անդամի մասնակցությամբ, վարչապետ նշանակվեց Հեքմաթյարը։ Հետագայում Ռաբանիի իշխանությունը երկարաձգվեց 5 տարով։ Հեքմաթյարի պահանջով Ահմադ Շահ Մասուդը հեռացվեց պաշտպանության նախարարի պաշտոնից։ Պակիստանը, խիստ դժգոհ լինելով Ռաբանիի իշխանությունից, ջանքեր էր գործադրում Աֆղանստանում իշխանության բերելու փուշտուններին՝ հանձին Հեքմաթյարի, ինչը չհաջողվեց։ Ահա թե ինչու իր նպատակներն Աֆղանստանում կյանքի կոչելու համար Իսլամաբադը ձեռնամուխ եղավ փուշտունական նոր ուժ ձեւավորելուն։ Եվ ահա 1996 թ. Աֆղանստանում իշխանության բերեց ծայրահեղական «Թալիբան» շարժմանը։ Իսլամաբադն այդ քայլով նպատակամղված էր նախ լուծել իր երկրի փուշտունների հարցը, որոնք թվով մի քանի անգամ գերազանցում են Աֆղանստանի իրենց ազգակիցներին։ Բացի այդ՝ Քաբուլում ձեւավորել պակիստանամետ իշխանություն, ապա երկրում խաղաղություն եւ կայունություն հաստատելով՝ անվտանգ ճանապարհ հարթել դեպի Կենտրոնական Ասիա, մանավանդ որ այդ ժամանակահատվածում խիստ շահագրգիռ էր Թուրքմենստանի գազի արտահանման վերաբերյալ օրակարգային դարձած Թուրքմենստան-Աֆղանստան-Պակիստան գազամուղի նախագծով։ Իսկ Պակիստանի ռազմավարական նպատակն Աֆղանստանը դաշնային կարգավիճակով Պակիստանին միացնելն էր։
Պակիստանն այսօր էլ նույն նպատակներն է հետապնդում Աֆղանստանում, ԱՄՆ 20-ամյա ներկայության պայմաններում եւ որոշակիորեն բոլոր ազգերի ու ազգությունների մասնակցությամբ ներկայացուցչական ժողովրդավարական կառավարությունների առկայությամբ՝ թալիբների հզորացման ուղղությամբ ջանք չխնայելով։ Քաբուլ-Իսլամաբադ փոխհարաբերություններում հաճախակի լարվածությունը հենց այս հանգամանքով էր պայմանավորված, թեեւ երկրի նախագահը միշտ եղել է փուշտուն՝ ըստ երեւույթին, Պակիստանին գոհացնելու նպատակով։ Այս առնչությամբ հավելենք, որ այդ երկրի երկու նախագահն էլ ընտրվել են ընտրախախտումներով։ 2-3 անգամ հաղթել է տաջիկ Աբդոլահ Աբդոլահը, սակայն երկար սակարկումներից հետո իշխանությունը կիսելու շուրջ համաձայնության են եկել։ Մոհամեդ Ղանի Աշջաֆի նախագահության օրոք, ով ավելի շատ էր հակված անկախության, նաեւ ազգայնական հակումներ ուներ, երկու երկրների փոխհարաբերությունները հիմնականում լարված էին։ Քաբուլը նույնիսկ միջաֆղանական բանակցությունների ձախողումների համար մեղադրում էր Պակիստանին՝ թալիբներին Իսլամաբադի կամակատարը համարելով։
