Ուկրաինան առաջին կոշտ քայլն է անում Ռուսաստանի դեմ սահմանված պատժամիջոցներին չմիանալու մեջ Հայաստանին մեղադրելու ուղղությամբ: Օրերս Ուկրաինայի պաշտպանության նախարարության հետախուզության գլխավոր վարչությունը տեղեկատվություն է տարածել Ռուսաստանի՝ պատժամիջոցները շրջանցելու եւ այդ նպատակով նոր ուղիներ գտնելու փորձերի վերաբերյալ։ Ըստ տարածված հաղորդագրության՝ Ռուսաստանը նախատեսում է վրացական, հայկական եւ ադրբեջանական ապրանքանիշների անվան տակ արտադրել ապրանքներ, այնուհետեւ արտահանել երրորդ երկրներ։
Նկատենք, որ թվարկված երկրների շարքում Ադրբեջանի անվան հիշատակումը Ուկրաինային վերջինիս ցուցաբերած բացահայտ եւ քողարկված օգնության փաստերը հերքելու անհաջող փորձ է: Հետախուզական այդ տվյալների հրապարակումն ուղղված է Հայաստանի եւ Վրաստանի դեմ, որոնք բացահայտ հայտարարել են, որ չեն միանում հակառուսական պատժամիջոցներին:
Ուկրաինայից հնչող նման մեղադրական կոչերը վերջին օրերին ավելի հաճախակիացել են: Բանը հասել է այնտեղ, որ Վոլոդիմիր Զելենսկին սկսել է քննադատել նույնիսկ Թուրքիային՝ հայտարարելով, թե ռազմական գործողությունների ժամանակ բայրաքթարներն անարդյունավետ են: Ուկրաինայի ղեկավարն ավելի շատ ֆինանսական միջոցներ ու զենք է պահանջում արեւմտյան երկրներից եւ սկսել է ավելի շատ տրտնջալ ԵՄ-ից՝ ԱՄՆ-ից բավարար աջակցություն չստանալու հիմնավորմամբ: Վերջինիս չեն բավարարում նաեւ ՌԴ-ի դեմ սահմանվող պատժամիջոցները, եւ նա տարբեր ուղղություններով մեղադրանքներ է հնչեցնում՝ պատժամիջոցների արդյունավետ կիրառման գործընթացներում երկրների բավարար ներդրում չունենալու համար:
Ռազմական փորձագետ Մհեր Հակոբյանը, դիտարկելով Ուկրաինայի ռազմաքաղաքական ղեկավարության նման վարքագիծը, ասաց. «Եթե Ուկրաինան այդքան ցավագին է ընդունում, որ Հայաստանը Ռուսաստանի դեմ պատժամիջոցների օղակը թուլացնում է, ապա ինչո՞ւ ցավով չի տանում, որ ռուսական նավթն իր իսկ տարածքով հոսում է դեպի Եվրոպա: Կրկնում եմ՝ իր իսկ տարածքով: Այսինքն՝ ինքը մի ձեռքով պատերազմ է վարում Ռուսաստանի դեմ, մյուս ձեռքով էլ Ռուսաստանից տարանցման գումար է վերցնում եւ ռուսական նավթն անցկացնում Եվրոպա: Կիեւը ռուսական տրանզիտն է ապահովում, բայց շուռ է գալիս եւ Հայաստանին ասում է՝ դու մի դաշնակցիր ՌԴ-ի հետ: Հասկանո՞ւմ եք, թե ինչ է կատարվում: Ուղղակի Հայաստանը պետք է ամեն ինչ անի, որ այս խաղի մեջ հնարավորինս քիչ վնասներ կրի»:
Այստեղ առնվազն մի քանի հիմքերով տարակուսելի են Ուկրաինայի ակնկալիքները Հայաստանի Հանրապետությունից: Արցախյան հիմնախնդրի գոյության ողջ ընթացքում Ուկրաինան որդեգրել է ադրբեջանամետ դիրքորոշում: Պաշտոնական Կիեւը բացահայտ աջակցել եւ աջակցում է Բաքվին՝ Արցախի ժողովրդի դեմ իրականացված բոլոր ագրեսիաների դեպքերում: ԽՍՀՄ փլուզումից հետո ժառանգելով Խորհրդային Միության սպառազինության առյուծի բաժինը՝ Ուկրաինան դրա մի մասը վաճառել է նաեւ Ադրբեջանին: Արցախյան երեք պատերազմներում Ադրբեջանն Արցախի ժողովրդի դեմ կիրառեց խորհրդային կասետային արգելված զինատեսակ, որից նախկին խորհրդային պետություններից ունեին միայն Ուկրաինան եւ ՌԴ-ն: Արցախյան վերջին պատերազմի օրերին տեղեկություններ շրջանառվեցին, որ հենց Ուկրաինայից է Ադրբեջանն այն ստացել: Նույնն ասվեց նաեւ 44-օրյա պատերազմում կիրառված ֆոսֆորային զինատեսակի մասին: Այստեղ պետք է արձանագրել, որ Ուկրաինան չփորձեց հերքել մամուլով մեծ ծավալով շրջանառվող այդ վարկածը:
Արդեն ուկրաինական պատերազմի օրերին Ուկրաինայի Անվտանգության խորհուրդը եւ ԱԺ-ն խանդավառությամբ ընդունեցին ադրբեջանցիների կողմից Քարագլխի ուղղությամբ սկսված ռազմական գործողությունը: Ճիշտ է՝ ուկրաինական պետական այդ կառույցների սոցիալական պաշտոնական էջերից արագորեն հեռացվեցին այդ գրառումները, սակայն փաստն արդեն արձանագրված էր: Ամենայն հավանականությամբ, Ուկրաինայի քաղաքական ղեկավարությունն ակնկալում էր իր բարեկամ Ադրբեջանի կողմից ՌԴ-ի դեմ Արցախում եւ Հայաստանում «երկրորդ ճակատի» բացում, ինչը տեղի չունեցավ:
Նման ակնհայտ հակահայկական կեցվածքին այսօր ՀՀ իշխանությունները պատասխանում են առավելագույնս չեզոք պահվածքով, հատկապես՝ ընթացող ուկրաինական հակամարտությունում: Սա առավել քան բացատրելի է, քանի որ այդ երկրում է հայկական սփյուռքի խոշոր գաղթօջախներից մեկը, որի թիվն անցնում է 400 հազարը: Այս ամենի համապատկերին Ուկրաինան թե՛ բարոյական, թե՛ միջպետական առկա հարաբերությունների միտումների տեսանկյունից հիմքեր չունի Հայաստանից ավելին պահանջելու: Մյուս կողմից էլ՝ ուկրաինական հետախուզությունը բացարձակ չհիմնավորված հայտարարություններ է շրջանառում, որոնց հերքման պահանջով արդեն հանդես է եկել Վրաստանը: Ստացվում է, որ Կիեւը փորձում է երկրում առկա վիճակի պատճառը փնտրել իր սահմաններից դուրս՝ սթափ չգնահատելով սեփական երկրում ծավալված իրադարձությունների իրական պատճառները եւ բավարար քայլեր չձեռնարկելով այն հանգուցալուծելու ուղղությամբ: Այդ ամենն Ուկրաինան անում է իր շուրջ գտնվող գրեթե բոլոր երկրների հետ ունեցած հարաբերությունների վատթարացման հաշվին:
