Մայիսի 15-ին Լիբանանում կանցկացվեն խորհրդարանական ընտրություններ։ Ըստ նոր ընտրական օրենսգրքի՝ 128 անդամ ունեցող խորհրդարանի տեղերը հավասարապես բաժանվելու են քրիստոնյաների եւ մահմեդականների միջեւ: Քրիստոնյաներն իրենց հերթին խորհրդարան են ներկայանում հետեւյալ կազմով. մարոնականներ՝ 34, ուղղափառներ՝ 14, կաթոլիկներ՝ 8, հայ առաքելականներ՝ 5, հայ կաթոլիկներ՝ 1, ավետարանչականներ՝ 1, եւ 1 ներկայացուցիչ էլ՝ այլ ուղություններից: Իսկ մահմեդականները՝ հավասարապես. 27-ական ներկայացուցիչ ունեն շիաներն ու սունիները, դրուզիները՝ 8, ալեվիները՝ 2: Նշենք նաեւ, որ, ըստ Սահմանադրության, երկրի նախագահը պետք է լինի քրիստոնյա մարոնական, վարչապետը՝ սունի, իսկ խորհրդարանի նախագահը՝ շիա։
Ընտրություններին մասնակցում է 718 թեկնածու, ինչն զգալիորեն զիջում է նախորդ ընտրությունների մասնակիցների թվին՝ 900, 77 ցուցակով, մինչդեռ ներկայացված ցուցակների մեծ աճ կա՝ 103։ Այս ընտրություններում մեծ է նաեւ երիտասարդ ու անկախ թեկնածուների թիվը. շուրջ 1/3-ը անկախ են, 88-ը՝ 25-35 տարեկան։ Մայիսի 15-ի ընտրությունները տեղի են ունենալու երկրում տնտեսական գերծանր վիճակում, ինչն սկսվել է 2019 թ. հոկտեմբերի 16-ից, երբ Լիբանանում ֆինանսատնտեսական ծանր վիճակից ու համատարած կոռուպցիայից դժգոհ բնակչությունը բողոքի ցույցեր սկսեց։ Դրանց բռնկման պատճառը շուկայում ազգային արժույթի 50 տոկոսով արժեզրկումն էր: Երկրի վարչապետ Սաադ Հարիրին, հարկադրված, հոկտեմբերի 29-ին հրաժարական տվեց: Եվ, ի վերջո, հուժկու ցույցերից ավելի քան 3 ամիս անց՝ 2020 թ. հունվարի 22-ին, ձեւավորվեց վարչապետ Հասան Դիաբի գլխավորած տեխնոկրատ, անկուսակցական, արհեստավարժ 20 անդամով նոր կառավարությունը: Այն լուրջ ջանքեր էր գործադրում սնանկացման եզրին հայտնված երկիրը դուրս բերելու տնտեսական ճգնաժամից. երկրի պետական պարտքը 87 մլրդ դոլար էր, ինչը երկրի ՀՆԱ-ից 50 տոկոսով ավելի էր: Սակայն 2020 թ. օգոստոսի 5-ին վրա հասած արհավիրքի՝ Բեյրութի նավահանգստում տեղի ունեցած պայթյունների պատճառով Դիաբն օգոստոսի 10-ին հրաժարական տվեց, 31-ին վարչապետ նշանակվեց Մուստաֆա Ադիբը, որին չհաջողվեց կառավարություն ձեւավորել։ Ուստի նույն թվականի հոկտեմբերի 23-ին կրկին Սաադ Հարիրին նշանակվեց վարչապետ, բայց նա եւս ի զորու չեղավ կառավարություն ձեւավորել։ Ի վերջո, 2021 թ. հուլիսի 26-ին Լիբանանի խորհրդարանը 73 ձայնով հաստատեց Նաջիբ Միկաթիի թեկնածությունը, որին հաջողվեց ձեւավորել նոր կառավարություն։ Այլ կերպ ասած՝ գործող խորհրդարանի 4-ամյա գործունեության ընթացքում 2 տարի Լիբանանի կառավարությունները եղել են ժամանակավոր։ Սակայն այս ընտրությունների արդյունքում ձեւավորվող խորհրդարանը, ըստ վերլուծաբանների, լիովին այլ պատկեր է ունենալու՝ հաշվի առնելով, որ նախկին վարչապետ Հարիրին հեռացել է քաղաքականությունից եւ բոյկոտել ընտրությունները, ինչը, կարելի է ասել, նրա գլխավորած կոալիցիայի շրջանում լուրջ վակուում է առաջացրել։
Անդրադառնալով Լիբանանի քաղաքական դաշտում առկա ուժերին՝ նշենք, որ անկախ այն բանից, թե քանի ցուցակով են մասնակցում ընտրություններին, մրցապայքարը գլխավորապես ընթացել է դեռեւս 2005 թ. ձեւավորված քաղաքական երկու հոսանքի՝ Սաադ Հարիրիի գլխավորած Մարտի 14-ի եւ Մարտի 8-ի դաշինքների միջեւ: Իսկ վերջինս ձեւավորվել է շիա «Հեզբոլահ» եւ «Ամալ» կուսակցությունների գլխավորությամբ, որին անդամակցում են նաեւ նախագահ Միշել Աունի գլխավորած մարոնականների Ազատ հայրենասիրական շարժումը եւ Հայ հեղափոխական դաշնակցությունը: Հարիրիի գլխավորած Մարտի 14-ի կոալիցիայի կազմում են նրա առաջնորդած «Ալ Մոսթակբալ» կուսակցությունը, որը գործող խորհրդարանում 21 ձայն ունի, Սամիր Ջաաջաայի գլխավորած մարոնական՝ «Լիբանանյան ուժեր» կուսակցությունը, Վալիդ Ջոմբալատի ղեկավարած «Առաջադեմ սոցիալիստական» կուսակցությունը եւ մի քանի այլ փոքր կուսակցություններ:
Հարիրիի հեռանալու եւ ընտրությունները բոյկոտելու առնչությամբ տարբեր վարկածներ են շրջանառվում, սակայն փաստը մնում է փաստ, որ նրա բացակայությունը նշանակալից ազդեցություն է ունենալու ընտրությունների արդյունքների վրա։ Թեեւ, հաշվի առնելով, որ ցույցերի մասնակից ակտիվիստներ ու նոր ուժեր են մասնակցում ընտրություններին, ինչը կարեւոր եւ հուսադրող է, սակայն Հարիրիի բացակայության ազդեցությունն ակնհայտ կլինի։
