Ռուսաստանին Ուկրաինայի դեմ պատերազմի պատրվակով «պատժելու» Արեւմուտքի ցանկությունը դրդել է պարգեւատրել Ադրբեջանի կոռումպացված բռնապետությանը։ Բաքվի հետ գազային գործարք կնքվեց ադրբեջանական գազի պաշարները Եվրոպա մատակարարելու համար: Միեւնույն ժամանակ, Եվրոպան «աչք է փակում» այն փաստի վրա, որ Ադրբեջանը նույնպես իր սեփական ռեւանշիստական պատերազմն է մղում հարեւան երկրի՝ Հայաստանի դեմ։ Արեւմուտքի համար կարեւորն այն է, որ Ադրբեջանը Ռուսաստան չէ. կարեւոր չէ, որ հայերը մաքառում են դարավոր կոտորածների, բռնի մահմեդականացումների, թուրքերի ու ադրբեջանցիների կողմից իրենց պապենական հողերից տեղահանումների պատճառով: Մարդու իրավունքների ջատագով Եվրոպայի համար, թերեւս, ենթադրվում է, որ մարդու կյանքը բացարձակ նշանակություն պետք է ունենա։ Փաստորեն, հայերի եւ ուկրաինացիների կյանքերի միջեւ Եվրոպան տարբերություն է տեսնում։
Խաղաղության կոչ անող տերություններից ոչ մեկը որեւէ առարկայական քայլ չի ձեռնարկել մինչ օրս։ Համեմատական կարգով անհրաժեշտ է նշել, որ Հնդկաստանն այն քիչ երկրներից է, որը պատրաստ եղավ Հայաստանին իրական շոշափելի օգնություն տրամադրել զենքի տեսքով։ Դա, իհարկե, հատուկ դրդապատճառ ունի։
Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարը եւ Պակիստանի ծովային ուժերի հրամանատարը վերջերս հանդիպել ու իրենց խոսքում հատուկ շեշտադրում են արել երկու երկրների ժողովուրդների միջեւ ավանդական բարեկամությանը եւ փոխվստահությանը։ Բայց ամենից առաջ հայտարարվել է ադրբեջանա-պակիստանյան ռազմավարական գործընկերության զարգացման մասին։ Հանդիպման ընթացքում ընդգծվել է ինչպես երկկողմ, այնպես էլ եռակողմ համատեղ ռազմական համագործակցության զարգացման կարեւորությունը՝ Ադրբեջանի, Պակիստանի եւ Թուրքիայի մասնակցությամբ։ Քննարկվել են ռազմական, ռազմատեխնիկական եւ ռազմակրթական ոլորտներում համագործակցության զարգացման հեռանկարները՝ հակառակորդների դեմ արդյունավետ պայքարելու համար։ Այդ մասով Հնդկաստանն արդարացված մտահոգություն ունի։
Պատմությունը ցույց է տալիս, որ սովորաբար Հնդկաստանը չի միջամտել այլ երկրների ներքին գործերին կամ դարձել հակամարտությունների կողմ։ Սակայն պաշտոնական Դելին նախընտրում է դուրս գալ չեզոք կարգավիճակից, քանի որ հստակ սպառնալիք է տեսնում Հայաստանի հակառակորդների կողմից, հանձինս՝ Ադրբեջանի ու Թուրքիայի: Այն ուժերը, որոնք ձգտում են ոչնչացնել Հայաստանը, նույնպես ցանկանում են նվազեցնել Հնդկաստանի ազդեցությունը եւ խոչընդոտել Հարավային Ասիայում հնդկական նախագծերի իրականացմանը։
Ուստի Հնդկաստանի շահերից է բխում Երեւանին զենք մատակարարելուց զատ ավելին անելը։ Դելին կարող է նաեւ բարձր մակարդակի պատվիրակություն ուղարկել Երեւան՝ Անկարային, Բաքվին եւ Իսլամաբադին ցույց տալու, որ Հնդկաստանը, իրապես, շահագրգռված է տարածաշրջանի անվտանգությամբ։ Հայաստան-Հնդկաստան համագործակցությունը պետք է ավելի սերտանա, քանի որ դա բխում է երկու երկրների ազգային շահերից՝ չեզոքացնելու թուրք-ադրբեջանա-պակիստանյան տանդեպի սպառնալիքը։
