Ֆրանսիայում հերթական նախագահական ընտրություններն անցկացվելու են այս տարվա ապրիլի 10-ին։ Երկրորդ փուլը, եթե այն կայանա, կնշանակվի ապրիլի 24-ին։ Հարցումների համաձայն՝ պետության ներկայիս ղեկավար Էմանուել Մակրոնը վայելում է ընտրողների 24 տոկոսի աջակցությունը, որն ամենամեծն է մյուս թեկնածուների համեմատ։ Նրան հաջորդում են աջ կենտրոնամետ հանրապետական թեկնածու Վալերի Պեկրեսը (16.5 տոկոս), Մարին Լը Պենը եւ Էրիկ Զեմմուրը (երկուսն էլ՝ մոտ 14-ական տոկոս)։ Նախագահական ընտրություններին կմասնակցեն նաեւ ձախակողմյան «Դիֆանտ Ֆրանսիա» կուսակցության ղեկավար Ժան-Լյուկ Մելենշոնը, Եվրոպայի-Էկոլոգիա-«Կանաչների» ներկայացուցիչ Յանիկ Ժադոն, կոմունիստ Ֆաբիեն Ռուսելը, Փարիզի քաղաքապետ՝ Ֆրանսիայի Սոցիալիստական կուսակցության կողմից առաջադրված Անն Իդալգոն եւ երկրի արդարադատության նախկին նախարար Քրիստիան Տոբիրան։
«Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի հետ զրույցում միջազգայնագետ Սուրեն Սարգսյանը, անդրադառնալով երկրի արտաքին քաղաքական առաջնահերթություններում նախագահական ընտրությունների արդյունքների ունեցած ազդեցությանը, նկատեց, որ Ֆրանսիայում եւ ընդհանրապես կայացած երկրներում գործում են շատ լուրջ պետական ինստիտուտներ, որոնք էլ պլանավորում են արտաքին քաղաքականությունը. «Իհարկե, նախագահը կարող է որոշակի շեշտադրումներ անել, բայց մեծ հաշվով պետական շահը գերակշիռ է, եւ նախագահներն ու նրանց վարչակազմերը, որքան էլ նոր լինեն եւ տարբեր հայացքներ ունենան, հետեւում են ընդհանուր քաղաքական գծին»։
Աշխարհում Ֆրանսիան համարվում է խոշոր խաղացող, մեծ է նրա քաղաքական կշիռը, ըստ զրուցակցիս, այդպիսին շարունակում է մեծ մնալ՝ համարվում է Եվրոպայի ամենահզոր պետություններից եւ ԵՄ-ի հիմնական դերակատարներից մեկը, չնայած որոշ փորձագետներ եւ վերլուծաբաններ խոսում են Ֆրանսիայի դիրքերի որոշակի թուլացման մասին։ Ֆրանսիան ակտիվություն է ցուցաբերում արտաքին քաղաքական ամենատարբեր ուղղություններով, մասնավորապես՝ ներգրավված է ուկրաինական ճգնաժամի հաղթահարման գործընթացներում, Արցախի դեմ Ադրբեջանի սանձազերծած ագրեսիայի ընթացքում, Արեւելյան Միջերկրածովում հույն-թուրքական լարվածության մեջ եւ այլն։ «Համաշխարհային խնդիրների կարգավորման շուրջ Ֆրանսիան ակտիվ աշխատում է տարբեր ուղղություններով, այդ թվում՝ Ռուսաստանի հետ։ Ֆրանսիան որպես Եվրոպական միության առանցքային պետություն չափազանց ակտիվ է»,- նշեց Սարգսյանը։ Այդպիսով, ԵՄ-ն միասնական դիրքորոշում չունի ամենատարբեր հարցերի շուրջ, նաեւ Ռուսաստանի նկատմամբ տարվող քաղաքականության մասով, հատկապես պատժամիջոցային քաղաքականության տեսանկյունից, ինչը փաստում է, որ ԵՄ-ում միանշանակ մոտեցումներ եւ միանման դիրքավորում չկա տարբեր խնդիրների կարգավորման վերաբերյալ։ Միջազգայնագետը նշեց, որ ռուս-ֆրանսիական հարաբերությունները նման են գերտերությունների հարաբերություններին, այսինքն՝ հանդես են գալիս ե՛ւ որպես մրցակիցներ, ե՛ւ որպես դաշնակիցներ։ Բնականաբար, մրցակցային նոր պայմաններում եւ միջավայրում ի հայտ եկած խաղացողների պարագայում, մեծանալու է նաեւ մրցակցությունը։ Օրինակ՝ Աֆրիկայում ավանդական խաղացողներից բացի աստիճանաբար մեծանում է չինական գործոնը։ Այս երկիրը լուրջ մրցակից է ոչ միայն Ֆրանսիայի, այլեւ այնպիսի գերտերության համար, ինչպիսին Միացյալ Նահանգներն են։
Ս. Սարգսյանի խոսքով, Ֆրանսիան իր արտաքին քաղաքականությունն իրականացնելիս մեծ տեղ է հատկացնում «փափուկ ուժին»։ Աշխարհում կան մի քանի տասնյակ ֆրանկոֆոն երկրներ, որտեղ Ֆրանսիան լուրջ ազդեցություն ունի։ Նկատենք, որ վերջին շրջանի համաշխարհային զարգացումներում առաջին պլան է մղվում կոշտ ուժը։ Հարց է, թե կկարողանա՞, արդյոք, «փափուկ ուժը» այլընտրանք դառնալ լուծումներ գտնելու ռազմական ճանապարհին։ «Փափուկ ուժը ոչ միայն ֆրանսիական արտաքին քաղաքականության առաջնահերթություններից կամ գործիքներից է, այլ նաեւ ուրիշ պետությունների։ Միացյալ Նահանգները փափուկ ուժի կիրառման լավագույն օրինակը կարող է լինել ազդեցության տարածման տեսանկյունից։ Սակայն «փափուկ ուժը» կիրառվում է այնքան ժամանակ, քանի դեռ չկա բիրտ ուժ կիրառելու կամ զինված ուժեր ներգրավելու անհրաժեշտություն»,- հավելեց Սարգսյանը։
Անդրադառնալով հայ-ֆրանսիական հարաբերություններին եւ այդ շրջանակներում Ֆրանսիայի նախագահի թեկնածուների Հայաստան, այդ թվում՝ Արցախ այցելություններին, փորձագետը նշեց, որ դրանք պետք է դիտարկել Ֆրանսիայի ներքաղաքական համատեքստում՝ հաշվի առնելով այդ երկրում հայկական համայնքի մեծությունը, ազդեցությունը, ազդեցիկությունը, ֆինանսական հնարավորությունները։ «Բնական է, որ տարբեր թեկնածուներ պետք է փորձ կատարեն օգտագործելու հայկական համայնքի առկայությունը իրենց քաղաքական շահերն առաջ մղելու հարցում։ Տարբեր երկրներում, նաեւ Ֆրանսիայում հայկական համայնքները դիտվել են որպես հնարավորություն ներքաղաքական գործընթացների վրա ազդելու առումով»,- ասաց զրուցակիցս։
Ինչ վերաբերում է ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի միջնորդական առաքելության ծավալման հեռանկարին, միջազգայնագետը կարծում է, որ ներկա վիճակը ժամանակավոր բնույթ է կրում, այսինքն՝ այն հանգամանքը, որ համանախագահները չեն կարողանում այցելել Արցախ, վերջնական չէ։ «Նրանք շատ լուրջ գործիք ունեն, որը կարող են կիրառել Ադրբեջանի դեմ։ Դա Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի ճանաչումն է։ Եթե նման ճանաչում լինի Մինսկի խմբի համանախագահ որեւէ երկրի կողմից, ապա դա լուրջ ազդեցություն կունենա Ալիեւի իշխանության լեգիտիմության համար»,- ասաց նա։ Իսկ Արցախի Հանրապետության խորհրդարանի կողմից «Բռնազավթված տարածքների մասին» օրենքի ընդունումը կարեւոր է այնքանով, որ ուղերձ է արտաքին աշխարհին ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի իրացման համատեքստում։ Դրանով ցույց է տրվում աշխարհին, որ Արցախի ժողովուրդը շարունակում է պայքարել իր իրավունքների համար։
