Չեզոք կարգավիճակ հայտարարելու Ռուսաստանի պահանջին արձագանքելով՝ օրերս Ուկրաինայի հնչեցրած պատասխանը մի շարք քողարկված գործընթացներ եւ դրանց էական կողմեր ջրի երես հանեց: Այն մասնավորապես փաստեց, որ այդ երկրին ակտիվ աջակցություն է ցուցաբերում Թուրքիան: Հայտարարությամբ հանդես եկավ Վլադիմիր Զելենսկու «Ժողովրդի ծառա» կուսակցությունը: Ուկրաինական մամուլում տարածված հայտարարության տեքստում ասվում է. «Քանի որ առաջիկա տարիներին ՆԱՏՕ-ին անդամակցելն անհնար է, մենք չենք կարող Սահմանադրության մեջ օգտագործել միայն Դաշինքի կուրսի մասին տողերը: Մեր պետությունը պաշտպանելու համար կուրսը քաղաքականություն է, բայց ոչ՝ զենք, ինքնաթիռ, ոչ պետության պաշտպանություն: Պետք է կոնկրետ բաների մասին խոսենք։ Կոնկրետ համաձայնագրի մասին, որը կարող է ապահովել Ուկրաինային լիարժեք անվտանգություն, քանի դեռ ՆԱՏՕ-ն պատրաստ չէ մեզ ընդունել։ Այն պետք է տարբերվի Բուդապեշտի հուշագրից եւ պետք է նախատեսի Ուկրաինայի անվտանգության երաշխավոր պետությունների քաղաքական, տնտեսական եւ ռազմական կոնկրետ քայլեր։ Այդպիսի երաշխավոր երկրներ կարող են լինել ԱՄՆ-ը, Թուրքիան, Ուկրաինայի հարեւան պետությունները։ Ռուսաստանն իր հերթին պետք է նաեւ իրավաբանորեն արձանագրի, որ ճանաչում է ուկրաինական պետականությունը եւ երաշխավորում է, որ դա չի սպառնա մեր պետությանը»։
Փաստորեն, իշխող կուսակցությունը համաձայնել է չեզոք կարգավիճակ հռչակել եւ այն ուղեկցել է անվտանգության երաշխիքների պայմանով, որոնք կտան Արեւմուտքը, Թուրքիան եւ Ռուսաստանը։ Ակնհայտ է, որ Ուկրաինան ցանկանում է հնարավորինս շուտ, ցանկացած միջոցներով կանգնեցնել ռազմական գործողությունները եւ առաջարկում Ռուսաստանի համար քիչ թե շատ ընդունելի երաշխավոր երկիր, իսկ նրան սահմանակից պետություններից ամենահարմարը Թուրքիան է:
Գիտակցելով, թե ոչ, բայց Ուկրաինայի իշխող կուսակցությունն իր երկրի համար առաջարկում է խնդրի կարգավորման սիրիական տարբերակը: Այսօր արաբական այդ երկրում կայունության պահպանման ուղղությամբ գործողություններ կատարող հիմնական երկրներն են Ռուսաստանը, ԱՄՆ-ը եւ Թուրքիան: Իրանը նույնպես ներկայություն ունի Սիրիայում, բայց անհամեմատ ավելի փոքր ծավալով:
Առաջին հայացքից թվում է, թե Ուկրաինան Ռուսաստանին առաջարկում է վերջինիս համար ընդունելի ու փորձված տարբերակ՝ աչքի առաջ ունենալով Սիրիայում եւ Արցախի Հանրապետության շուրջ այդ երկրների ունեցած համագործակցության փորձը, բայց իրականում առաջարկն էականորեն տարբերվում է Սիրիայից: Ռուսաստանի համար Ուկրաինան եւ Սիրիան չեն կարող դիտարկվել նույն հարթության վրա: Ուկրաինան Ռուսաստանի համար անմիջական անվտանգության գոտի է, իսկ Սիրիան՝ մերձակա շահերի գոտի, եւ հավանականությունը փոքր է, որ Ռուսաստանը կհամաձայնի այդ տարբերակին, համենայնդեպս, ռազմական գործողությունների այս փուլում:
Ռազմական գործողություններն սկսելուց առաջ Վլադիմիր Պուտինը հստակ նախանշեց, որ Արեւմուտքի կողմից անվտանգության երաշխիքներ չստանալով՝ սկսում է սեփական գործողություններն Ուկրաինայում, եւ կտրուկ զգուշացում արեց հակամարտությանը միջամտել ցանկացող երրորդ երկրներին՝ ակնարկելով կործանիչ հարվածների մասին: Իսկ սա նշանակում է մեկ բան՝ Ռուսաստանը կգնա մինչեւ վերջ, եթե Ուկրաինայի քաղաքական ղեկավարությունն արյունահեղությունը դադարեցնելու համար չգնա ինքնազոհության: Իսկ Ուկրաինայում ռազմական գործողությունների ավարտից հետո հավանականությունը փոքր է, որ ՌԴ-ն կհամաձայնի Թուրքիայի դերակատարությանը՝ առաջին հերթին աչքի առաջ ունենալով իր համար չափազանց նուրբ խնդրի՝ Ղրիմի հարցում Անկարայի ունեցած մշտապես ոչ չեզոք կեցվածքը:
