Թուրքիային եւ Սիրիային պատուհասած կործանիչ երկրաշարժը բազմաթիվ ավերածությունների պատճառ է դարձել: Զոհերի եւ վիրավորների թիվը, որոնք շարունակում են աճել երկու երկրներում, վերջին տվյալներով անցնում են հիսսուն հազարի սահմանագիծը։ Այս աղետը պահանջում է համաշխարհային միասնական գործողություններ։
ԱՄՆ նախագահ Ջ․ Բայդենը ցավակցություն է հայտնել Թուրքիային ու Սիրիային եւ խոստացել օգնություն տրամադրել ԱՄՆ միջազգային զարգացման գործակալության (USAID) աղետներին աջակցության արձագանքման թիմի միջոցով։ Սա, իհարկե, տրամաբանական եւ սպասելի քայլ էր։ Արդեն ապացույցներ կան այն մասին, որ տարբեր երկրներ մի կողմ են դրել իրենց ավանդական տարաձայնություններն ու լարվածությունը Թուրքիայի հետ՝ առաջարկելով օգնություն: Ավելի քան 1400 անձնակազմ է տեղակայվել ՆԱՏՕ-ի քսան երկրներից, այդ թվում՝ Ֆինլանդիայից եւ Շվեդիայից: Եվրամիությունը հայտարարել է, որ հաջորդ ամիս կազմակերպելու է դոնորների համաժողով՝ միջոցներ հավաքագրելու համար Թուրքիայի եւ Սիրիայի տուժած համայնքներին տրամադրելու նպատակով: ԱՄՆ-ի համար, թերեւս, առաջնայինը ոչ թե Թուրքիայի հետ փոխհարաբերությունների մեղմացումն է, այլ Ռուսաստան-Թուրքիա «մեղրամիսի» կասեցումը։
Թուրքիան մի քանի հիշարժան առիթներով օգտագործել է աղետի հանգամանքը դիվանագիտական բեկումներ կատարելու համար: Օրինակ՝ 1999-ին երկրաշարժներ տեղի ունեցան Թուրքիայում եւ Հունաստանում մեկ ամսվա տարբերությամբ: Համատեղ ողբերգությունն սկիզբ դրեց երկկողմ հարաբերություններում աննախադեպ դրական տեղաշարժի, սակայն ընդամենը երեք տարի անց կողմերն արդեն կանգնած էին պատերազմի շեմին: Այս տարի ողբերգությունից հետո Թուրքիայի նախագահ Ռ․ Էրդողանը եւ Հունաստանի վարչապետ Կ․ Միցոտակիսը հեռախոսազրույց են ունեցել, ինչն առաջինն էր վերջին մեկ տարվա ընթացքում։ Պատճառն Էգեյան ծովում լարվածության սրացումն է: Հունաստանի արտաքին գործերի նախարար Ն․ Դենդիասը նույնպես շաբաթվա վերջին այցելեց աղետի գոտի: Պատմական թշնամանքով, ինչպես Թուրքիայի եւ Հունաստանի դեպքում, կամ անվստահությամբ, ինչպես Թուրքիայի եւ Միացյալ Նահանգների դեպքում, երկկողմ հարաբերություններում հեշտ չէ դրական փոփոխությունների հասնել:
Որքան էլ ողբերգական է երկրաշարժը, Միացյալ Նահանգներն օգտագործում է այդ հանգամանքը Թուրքիայի հետ հարաբերություններին դրական երանգ հաղորդելու համար։ Ոչինչ այնքան չի մեղմացնում փոխհարաբերությունների սուր ծայրերը, որքան կորուստն ու ողբերգությունը: Սա ԱՄՆ-ում շատ լավ են հասկանում։ Թուրքիայում շատերը (գոնե մեծահասակները) դեռ հիշում են, երբ ԱՄՆ նախագահ Բ. Քլինթոնն այցելեց Թուրքիա եւ հանդիպեց 1999-ի երկրաշարժից տուժածների հետ:
Այնուամենայնիվ, աղետների դիվանագիտությունը ի զորու չէ համակողմանիորեն մեղմել ԱՄՆ-Թուրքիա հարաբերությունների լարվածությունը։ Ավելին՝ դա չի հանգուցալուծի անգամ երկկողմ հարաբերությունների որեւէ կոնկրետ խնդիր, որոնք իրականում շատ են: Պատճառն այն է, որ երկկողմ խնդիրները բավական խորն են, եւ Թուրքիան ոտքի կանգնելուց հետո կրկին կգործի ընդդեմ ԱՄՆ-ի։ Սակայն դա երկխոսության նոր միջավայր կստեղծի։ Թուրքիայի ներքին ու արտաքին քաղաքականությունները հաճախ սերտորեն կապված են: Ուստի թուրք ժողովրդին Միացյալ Նահանգների բարեկամությունը ցույց տալու հնարավորությունը նշանակալի է։ Միացյալ Նահանգները տրամադրում է եւ կշարունակի ցուցաբերել զգալի աջակցություն: Բայդենի վարչակազմի պաշտոնատար անձինք՝ նախագահից մինչեւ պետքարտուղար եւ պաշտպանության նախարար, ներգրավված են այդ գործում: Ակնհայտ է, որ ԱՄՆ-ն այս փաստն օգտագործում է Թուրքիային կրկին իր ուղեծրում պահելու համար։
