Այսօր նրա հիշատակի օրն է, ինքնատիպ ու առինքնող մի երգչի, որի հետ մոտիկից շփվելու բախտ եմ ունեցել 90-ականների սկզբից մինչեւ նրա՝ կյանքից վաղաժամ հեռանալը:
Հիշում եմ, թե ինչ ոգեւորությամբ էր նախապատրաստվում՝ մասնակցելու Ազգային ժողովի հերթական ընտրություններից մեկին եւ խնդրել էր ինձ, որ դառնամ իր վստահված անձը: «Եղբայր,- ասում էր,- տեսնում եմ, թե ինչ է կատարվում մեր մշակույթի, մանավանդ երգարվեստի հետ: Ուզում եմ լինել այնտեղ, փորձել ինչ-որ բան անել, ասպարեզն իսկապես համբակներին է թողնված, որոնք ավերում են դարերով ավանդված մեր մշակույթը, մեր երգը, մեր ազգային արժեքները… Գուցե կարողանամ մի բան փոխել…»: Ջանացինք, որ դառնա պատգամավոր, սակայն՝ ապարդյուն. սրտացավ ու սիրված երգիչը «վերեւներում» տեղ չուներ…
Սիմոն Տերյանը ծնունդով Արցախից է՝ Բանանցից: Նախընտրած մասնագիտությունն էլ կապ չուներ բնատուր իր տաղանդի՝ երգարվեստի հետ. ավարտել է մայր բուհի քիմիական ֆակուլտետը: Սակայն համալսարանում սովորելիս էր բացվելու այն արահետը, որն ապագա երգչին տանելու էր դեպի բարձունքներ: Բանն այն է, որ բուհի երաժշտական համույթի համերգներից մեկում, դասընկերների խնդրանքով, փոխարինում է խմբի վատառողջ մեներգչին, հնչեցնում ազնավուրյան իր սքանչելի ձայնը՝ հիացում պարգեւելով ունկնդրին: Այդ պահից էլ սկսվում է հայաստանյան Շառլի կարիերան: Հանդես է գալիս «Պատանեկություն» եւ «Կռունկ» համույթներում, դառնում Ռոբերտ Ամիրխանյանի երգերի առաջին ու լավագույն կատարողներից մեկը:
Նորահայտ երգչին նկատում է մեծավաստակ ու հանրահայտ Կոստանդին Օրբելյանը եւ հրավիրում անդամակցելու իր ղեկավարած Հայաստանի պետական էստրադային նվագախմբին: Սա արդեն բարեբախտություն էր երգչի համար՝ հեղինակավոր կոլեկտիվ, համբավավոր ղեկավար, անծայրածիր երկիր՝ Խորհրդային Միություն անվանումով: Եվ սկսվում է Սիմոն Տերյանի հաղթական ժամանակաշրջանը: Համույթի կազմում համերգներ է տալիս ողջ միությունով մեկ, իր երգը հնչեցնում նրա սահմաններից դուրս՝ Գերմանիա, Ֆրանսիա, Եգիպտոս, Լիբանան, Բուլղարիա, Չեխոսլովակիա, Լեհաստան, Ֆինլանդիա: Եվ այսպես՝ շուրջ 7 հազար համերգ, համատեղ ելույթներ աշխարհահռչակ երգիչների հետ՝ Խուլիո Իգլեսիաս, Ջաննի Մորանդի, Լիլի Իվանովա, Մարիլիա Ռադովիչ, Ալլա Պուգաչովա, այլ երեւելիներ: Հիշում եմ, թե ինչ խանդաղատանքով էր պատմում այդ համերգների եւ այն մասին, թե՝ ասես ընդունված կարգ էր դարձել համերգները եզրափակել իր ելույթով: «Դա բարձրագույն գնահատանքի նշան էր»,- ասում էր Սիմոն Տերյանը:
Տողերիս հեղինակին բախտ է վիճակվել ունկնդրել նրա ազնավուրյան երգերի զմայլելի կատարումները: Հիրավի, արժանի մեծ շանսոնյեի կատարողական արվեստի հետ զուգորդմանը: Ուստի պատահական չէր այն տիտղոսը, որին արժանացել էր՝ Շառլ Ազնավուրի երգերի լավագույն կատարող: Իսկ նա, ուր էլ որ լիներ, միշտ իր անփոփոխ՝ համեստ, բայց առինքնող կերպարի մեջ էր՝ սեւ վերնաշապիկ, սեւ կեպի գլխարկ, հաճելի ու պարզ զրուցակից:
Երգչի բարձրացող աստղը զենիթում էր, երբ անսպասելիորեն լքում է բեմը: Ո՞րն էր իրական պատճառը. թերեւս, միայն ինքը գիտեր… Ցավալի մեկուսացում: Ցավալի է եւ այն, որ չեն պահպանվել երգչի ելույթների ձայնագրությունները, բացի համերգների ընթացքում արված 10-12 սիրողական եւ 1994-ին վեց երգերի ձայնագրումից: Նույն այս թվականին մայրաքաղաքի մարզահամերգային համալիրում կայացավ «Վերջին սկիզբ՝ Սիմոն Տերյան» խորագրով թատերականացված համերգ-բենեֆիսը, որի ավարտին վերջին անգամ ունկնդիրը ցնծաց «մեր Շառլոյի» անզուգական ելույթով… Վերջին սկիզբը՝ վերջին անգամ:
Ցաված էր երգչի զգայուն սիրտը, որ դադարեց բաբախել իր 60-ամյակի նախաշեմին:
Խնկարկում հիշատակիդ, փառավոր երգիչ…
