«Հայաստանի Հանրապետության տոների եւ հիշատակի օրերի մասին» ՀՀ օրենքով հունիսի 29-ը նշվում է որպես Անհայտ կորած ազատամարտիկների հիշատակի օր։ Օրվա կապակցությամբ ՀՀ երկրապահ կամավորականների միության անդամները վարչության նախագահ Սասուն Միքայելյանի գլխավորությամբ այցելեցին «Եռաբլուր» զինվորական պանթեոն, ծաղիկներ խոնարհեցին անհայտ կորած ազատամարտիկներին նվիրված հուշակոթողի առջեւ, ինչպես նաեւ՝ սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի, Զորավար Անդրանիկի եւ մարտական նահատակ ընկերների շիրիմներին, խնկարկեցին Արցախյան վերջին պատերազմում նահատակված զինվորների շիրիմների առջեւ:
Եռաբլուրում դարձյալ մարտական ընկերներիս՝ Երեմ-Արսեն Խաչատրյանի, Ստեփան Շահբազյանի, Սարգիս Վահունու եւ այլ ազատամարտիկների հետ շրջեցինք շիրմաքարերի շարքերով, այցելեցինք Արցախյան առաջին գոյամարտում նահատակված մեր մարտական ընկերների շիրիմներին: Կրկին հիշեցինք տղերքին, ովքեր կերտեցին Արցախյան գոյամարտի հաղթանակը՝ հայրենիքին նվիրելով ամենաթանկը՝ կյանքը։ Նրանց, ովքեր հիմք դրեցին հաղթանակին, տղերքին, ովքեր այդպես էլ չտեսան, չզգացին հաղթանակի բերկրանքը, բայց մեծ էր նրանց մասնակցությունն այդ սրբազան գործին։ Չնայած տարիքին, առողջական խնդիրներին, այսօր էլ երկրապահի շատ տղաներ, այդ թվում՝ Արսենը, Ստեփանը, Սարգիսը, դարձյալ մեկնում են մարտական հենակետեր՝ հերթափոխի։ Ընթացքում նաեւ այդ թեման էին քննարկում՝ երբ են գնալու, որ տարածք…
Արցախյան վերջին պատերազմը փոխել է Եռաբլուրի տեսքն ու տարածքը. հազարավոր նոր շիրիմներ, հիմնականում՝ երիտասարդ տղաների. ժպտերես ու խոհուն, թախծոտ հայացքով ու հանգիստ, հավերժի ճամփորդ են դարձել ու նայում են անցորդին, պատմում իրենց մասին, պահանջում՝ աննպատակ չթողնել իրենց պայքարը, տեր մնալ հայրենի հողին, հայրենի տանը, սար ու լեռանը, տեր մնալ Հայոց պատմությանը, տուն բերել Արցախը։ Նույն տղաների, իհարկե՝ նաեւ կանանց, ովքեր նահատակվել են պատերազմի դաշտում՝ հետ չմնալով զինակից ընկերներից, երբեմն ավելին անելով, շիրիմների մոտ միշտ են սեւազգեստ տատերն ու մայրերը, կանայք, հայրերն ու եղբայրները, դուստրերն ու որդիները, ովքեր խնկարկում են հարազատի շիրիմը ու մտովի զրուցում նրա հետ։
Ինչ խոսք, առավել դժվար է անհայտ կորածների՝ ազատամարտիկներ ու ժամկետային զինծառայողներ, պայմանագրայիններ ու կամավորներ, հարազատների համար։ Սպասում՝ հույսով ու անհույս, սպասումի երկարատեւ տարիներ ու հավատ՝ մի օր տուն է գալու կորուսյալը… Նույն հույսով նաեւ մենք՝ երկրապահներս, ծաղիկներ խոնարհեցինք անհայտ կորածների հուշակոթողի մոտ, հատկապես նորօրյա պատերազմում անհետ կորածների… Դժվար է շնչել Եռաբլուրում, դժվար է քայլել Եռաբլուրում, դժվար է նայել ժպտուն պատանու դեմքին, ով արդեն հավերժի ճամփորդ է… Դժվար է տեսնել որդու շիրմաքարի մոտ ծնկած սեւազգեստ մորը, ով իր արցունքներով է թրջում ամենաթանկի շիրիմը։ Հազարավոր Եռագույնները Եռաբլուրում ցավ են տարածում։ Եվ այս ամենն ունի մի կարեւոր առաջադրանք՝ ազգային միասնություն՝ անկախ կուսակցական ու գաղափարական պատկանելությունից:
Միայն միասնությունը կփրկի մեր հայրենիքը, միայն միասնաբար կփոխենք Եռաբլուրի օդի բաղադրությունը։ Ազգովի պետք է աշխատենք Հայոց Բանակի հզորացման համար, մեր միակ հույսը Հայ զինվորն է։ Իսկ Արցախը Հայոց արեւելից վահանն է։
Զոհրաբ ԸՌՔՈՅԱՆ
