Հուլիսի 9-ին Եռաբլուրում էինք, Հայոց ամենասրբավայրում։ Այստեղ դժվար է շնչել, խոսել, նույնիսկ քայլելն է անհարմար։ Քամին «խաղում» էր բազում Եռագույնների հետ, ազդարարում տղերքի մասին, ովքեր մնացին հավերժ երիտասարդ, ովքեր դարձան հավերժի ճամփորդ, եւ նրանց անհանգիստ հոգիները դեռ ճանապարհ են անցնում, ողջերիցս պահանջում՝ զուր չթողնենք Անմահների Մարտիրոսը։
Նույն տղաների շարքում է նաեւ բերձորցի Ժորան, ով կդառնար 21 տարեկան, ընդամենը՝ 21, բայց չհասավ դրան, 1 շաբաթ անց էլ պետք է զորացրվեր։ Արցախյան վերջին պատերազմի սկսվելուց օրեր առաջ տուն էր եկել ժամկետային զինծառայող Ժորա Սարգսի Սարգսյանը, ով Հայոց բանակ էր մեկնել 2019 թ. հուլիսի 15-ին Արցախի Հանրապետության Քաշաթաղի շրջանի Բերձոր քաղաքից։ Նույն թվին էր ավարտել Բերձորի Վահան Թեքեյանի անվան թիվ 1 միջնակարգ դպրոցը։ Չհասցրեց որեւէ տեղ ընդունվել։ Լավ ֆուտբոլ էր խաղում։ Նույն դպրոցի եւ Բերձորի քաղաքային թիմի անդամ էր, միշտ աչքի էր ընկնում լավ խաղով, անպայման խփած գոլով։ Որոշել էր ծառայությունն ավարտելուց հետո մտածել արհեստավարժ ֆուտբոլիստ դառնալու մասին։ Սակայն առավել կարեւոր էր նրա մարդկային դրական հատկությունը, որի շնորհիվ բոլորն էին սիրում Ժորային, ովքեր ճանաչում էին նրան, հարգում, ընդունում հարազատի պես։ Արձակուրդի օրերին էլ հիմնական զբաղմունքն ընկերների հետ ֆուտբոլ խաղալն էր, համադասարանցիների հետ օրն անցկացնելը։
Ծառայում էր Հադրութում։ Մինչ պատերազմը՝ անցել էր ուսումնական դասընթացներ, ստացել սերժանտի կոչում, պատերազմն սկսվելուց օր առաջ արդեն ավագ սերժանտ էր, մարտական հենակետի ավագ. գիտեր անելիքը, պարտավորությունը, որ պատասխանատու է նաեւ իր ջոկի զինակիցների համար։ Մարտական ընկերների ասելով՝ օրինակելի, պարտաճանաչ զինվոր էր։ Ասում են՝ զինակիցների հետ զրուցելիս կարեւորում էր Հայոց հողի պաշտպանությունը, կորցրած հայրենիքի վերադարձը։ 2020 թ. սեպտեմբերի 27-ին սկսված պատերազի առաջին պահին իրենց դիրքերում ժամկետային զինծառայողներն էին։ Հավատում էինք՝ հաղթելու ենք, հավատում էինք՝ մեր զինվորները թույլ չեն տա՝ թշնամին մտնի Հայոց երկիր։ Հավատում էինք բերձորցի մեր զինվորներին։ Գրեթե բոլոր զորակոչերին եմ ներկա եղել, լուսաբանել, զրուցել զինվորացու տղաների հետ, եւ բոլորն էին վստահ մեկնել։
Ու այդպես եղավ՝ կռվեցին տղաներն անձնուրաց, այդ թվում նաեւ՝ Ժորան, ով առաջին օրվանից արդեն մարտադաշտում էր, իր զինակիցների հետ հայրենիքն էր պաշտպանում՝ հավատով՝ հաղթելու ենք, տուն է գալու։ Պատերազմի նախորդ օրն էր դիրքերից իջել, բայց նորից հենակետում էր։ Շատ անվախ էր. պատմում են՝ բոլորին ոգեւորում էր, հումորներ էր անում զինվորներին ուրախացնելու համար, ու ոչ մի կերպ չէր ընկճվում։ Մարտերից մեկում այրվածք էր ստացել դեմքի հատվածում, բայց մինչեւ վերջ մնաց մարտական դիրքում։ 2020-ի հոկտեմբերի 23-ին դաժան մարտեր էին ընթանում նաեւ Ժորայի ջոկի պաշտպանական տարածքում։ Կռվում էին տղաները, Ժորան ոգեւորում էր ընկերներին, մարտնչում հերոսաբար։ Վերջին կռիվը տվեց քաջորդին ու մարտիրոսվեց՝ մնալով բոլորի համար սիրելի, մնալով ընդամենը 20 տարեկան, 4 ամսական։
Քաջորդու ծննդյան օրը Եռաբլուրում մայրամուտին նշեցին հարազատներն ու բարեկամները, մտերիմները, համադասարանցիներ՝ տորթով ու փուչիկներով, ծաղիկներով ու հպարտ-տխրությամբ երկինք թողնելով խաղաղության աղավնիներ։ Բոլոր սեւազգեստ մայրերի ու քույրերի, կանանց ու դուստրերի, հայրերի ու եղբայրների երազանքն է՝ ապրենք խաղաղ երկնքի տակ։ Բոլոր սեւազգեստ մայրերն են մաղթում՝ իրենք լինեն վերջինը, ով պատերազմում որդի է կորցրել, մնացած մայրերն ընդունեն իրենց զինվոր-զավակներին։ Ծաղիկներ խոնարհեցինք ու խնկարկեցինք Ժորայի շիրմի վրա, հիշեցինք բազում պահեր։
Եռաբլուրում միայն քամին էր իր տարերքի մեջ, ու նրա ուժից փողփողում էին բազում Եռագույններ…
