Վերջերս Երեւանի Մալաթիա-Սեբաստիա վարչական շրջանի Բատիկյան փողոց 99/1 շենքում տեղակայված սոցիալական ծառայության տարածքային կենտրոնում էինք: Այնտեղ սենյակներ են հատկացվել Արցախի Հանրապետության աշխատանքի, սոցիալական եւ միգրացիայի հարցերի նախարարության միասնական ծառայության գործակալության կենտրոնական բաժնին, որտեղ աշխատում են Հադրութի, Քաշաթաղի եւ Շուշիի շրջանների նույն բաժինների աշխատակիցներ։
Զրույցի ընթացքում պարզվեց, որ արցախյան վերջին պատերազմում զոհվել է հադրութցի Լյուբա Սարգսյանի ամուսինը՝ Հայոց բանակի լեյտենանտ Սերգեյ Սարգսյանը՝ ՀՕՊ-ի կառավարման պետը։ Ունեն 3 երեխա։ Այժմ ընտանիքը վարձով բնակվում է Երեւանում։ Դժվար է Լ. Սարգսյանի համար, բայց պետք է շարունակել կյանքը, մեծացնել զավակներին։ Միաժամանակ աշխատում է աջակցել հայրենի տնից հարկադրաբար հեռացած հայրենակիցներին, որոնց շարքերում իր նման շատերը կան։
Հադրութցի Մելիք եւ Իդա Սարգսյաններն ունեցել են 3 երեխա. կրտսերը Սերգեյն էր, ծնվել է 1982 թ. Հադրութ քաղաքում։ Միջնակարգ կրթություն ստացել է հայրենի քաղաքի Միքայել Մանվելյանի անվ. միջն. դպրոցում՝ 1989-1999 թթ.։ 2007-2012 թթ. ընդունվել եւ ավարտել է ՀՀ պետական ագրարային համալսարանը։ Ավարտելով բուհը, ծառայել է Հայոց բանակում, ԱՀ ՊԲ Հադրութի N զորամասում՝ որպես ՀՕՊ կառավարման կետի պետ։ Հայոց բանակի լեյտենանտը շարունակել է ծառայել հայրենիքին մինչեւ կյանքի վերջը՝ 2020 թ. հոկտեմբերի 21-ը։ Հերոսաբար մարտիրոսվեց Հադրութի շրջանի Դրախտիկ գյուղի պաշտպանական մարտերում։
2016 թ. ապրիլյան պատերազմի ժամանակ գերազանց է կատարել բազում առաջադրանքներ՝ թշնամում հասցնելով մեծ կորուստներ։ Նույն ոգով էր կռվում նաեւ արցախյան վերջին պատերազմի առաջին օրվանից։ Հերոսի շիրիմը հուղարկավորված է հայոց ամենասրբավայրում՝ Եռաբլուր զինվորական պանթեոնում, զինակից բազում քաջորդիների շարքում։ 2020 թ. դեկտեմբերի 23֊ին Արցախի Հանրապետության նախագահի կողմից հետմահու պարգեւատրվել է «Արիություն» մեդալով։
Սիրով ու կարոտով են խոսում հերոսի մասին մարտական ընկերները, հարազատները, համաքաղաքացիները, ովքեր ճանաչում էին Սերգեյին։ Բարի ու համեստ երիտասարդ էր՝ օժտված մարդկային դրական հատկանիշներով։ Խելացի էր ու համարձակ խաղաղ, թե կռվի օրերին։ Մի քանի խոսքից զինվորները գիտեին՝ ինչպես վարվել։ Բացի զինվորական ծառայությունից, զբաղվում էր նաեւ գյուղատնտեսությամբ, շարունակում էր հոր կիսատ թողած աշխատանքը։ Սիրով էր սեփական այգու միրգը մշակում, գինի ու օղի թորում, հյուրասիրում ընկերներին, բարեկամ-հարեւաններին։
Այսօր հերոսի մայրը, կինն ու զավակները՝ 14-ամյա Մարտինը, 11-ամյա Ալենը եւ 3-ամյա Կետրինը, բնակվում են Երեւանում՝ հայրենի Հադրութից հեռու, հավատով, որ մի օր տուն են վերադառնալու։ Վերադառնալու են տուն, որտեղ երեկոները դիմավորում էին զինվորական հայրիկին եւ միասին իրենց այգին էին մշակում…
