«Հայրենասիրությունը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ քեզ վրա դրված պարտականությունների բարեխղճորեն կատարում: Եթե զինվորից սկսած մինչեւ նախարարը բոլորանվեր իրենց գործն անեն, ապա մեր բոլոր ձեռնարկումները կպսակվեն հաղթանակով…
Եթե Ղարաբաղը կործանվի, ապա միայն քաղաքական խաղերի պատճառով է կործանվելու… Քաղաքականությունն ամենասարսափելի գիշատիչն է…»:
Աշոտ ՂՈՒԼՅԱՆ (Բեկոր)
Բարեբախտաբար, թեկուզեւ բզկտված ու վիրավոր, հայոց հերոսական լեռնակղզին՝ հայրենի Արցախ աշխարհը, շարունակում է ապրել ու շնչել հայերեն, ապաքինել կարեվեր իր սիրտն ու հոգին, նոր Մոնթեներ ու Բեկորներ լույս աշխարհ բերել՝ ի հեճուկս բերանն արնոտ մարդակերի, որի երախը ջարդեցինք առաջին Արցախյանում, բայց դեռ կռիվ ունենք տալու… Ջարդեցինք բռունցք դարձած ազգի ու առյուծասիրտ տղերքի հերոսացման ու նահատակումների գնով: Այդ հզորներից մեկն էր Ստեփանակերտի առաջին վաշտի հրամանատար, Արցախի հերոս, լեգենդար Բեկորը՝ Աշոտ Ղուլյան ավազանային անունով:
Աչքերը բացել էր Բաքվում, երիտասարդ հասակում աշխատել ինչ ասես՝ դերձակ ու շինարար, ավտովարորդ ու փականագործ: Իսկ երբ սկսվեց արցախյան ազատագրական շարժումը, կանխազգաց, որ խռովահույզ ցույցերն ու միտինգները անխուսափելի պատերազմի նախերգանքն են միայն, եւ առանց զենքի անհնար կլինի նվաճել ազատություն ու անկախություն: Եվ գաղափարակից ընկերների հետ ձեռնամուխ եղավ ինքնաշեն նռնակների, ինքնաձիգների, հրացանների պատրաստման: Ինքն էլ եղավ դրանց առաջին փորձարկողը՝ վիրավորվելով երեք անգամ: Նախախնամությունն այդ փորձությունների հանդեպ գթառատ եղավ, քանզի դեռ հերոսացման ու վրիժառության ճանապարհ ուներ անցնելու: Դա արվելու էր սրբազան զենքով, որի հայթայթմամբ ու գաղտնի տեղափոխմամբ էլ սկսեց նորօրյա հայդուկը:
Բեկորն իր մարտական մկրտությունն ստանալու էր Հայաստանի հյուսիսային սահմանում, երբ սկսվել էին թշնամու ոտնձգություններն Իջեւանի ուղղությամբ: Այնուհետեւ մասնակցելու էր մարտական թեժ կռիվների: Հիշատակման են արժանի նրա ղեկավարությամբ օմոնական հրոսակներին օգնություն տանող զինվորական ավտոշարասյան վրա հարձակումն ու ոչնչացումը Քարվաճառում:
Բեկորն այն սակավաթիվ հեռատեսներից էր, որ ի սկզբանե հասկացավ՝ Արցախի ինքնապաշտպանության համար անհրաժեշտ էր ստեղծել մշտական կանոնավոր բանակ՝ իր կառուցվածքով եւ երկաթյա կարգապահությամբ: Եվ երբ 1991-ին սկսվեց այդ բանակի առաջին զորամասերի կազմավորումը, հենց նրան առաջարկվեց գլխավորել առաջին վաշտը, որի կորիզը կազմում էր իր իսկ ջոկատը:
Փորձառու եւ խորիմաց հրամանատարը սխրալից գործողություններով էր քարտեզագրելու իր մարտական ուղին՝ մասնակցելով Արցախում մղված մարտերի գերակշիռ մասին՝ Ասկերան, Հադրութ, Շահումյան, Վերինշեն, Բուզլուխ, Մանաշիդ, Մալիբեյլու, Խոջալու, Կրկժան, Լեսնոյ, Քարինտակ, Շուշի, Լաչին, Մարտակերտ, Կուսապատ, Մաղավուզ, Դրմբոն…
Բացառիկ տաղանդով օժտված հերոսը բնածին զինվորական էր, համարձակ, նախաձեռնող, հնարամիտ ու վճռական: Ռազմի աստծուց ստացած այդ շնորհը փայլելու էր հատկապես 1992 թ. մայիսին՝ հայոց բերդաքաղաքի ռազմագործողության ժամանակ: Առաջինը նրա ղեկավարած վաշտն էր մուտք գործելու գերյալ Շուշի, իսկ մինչ հաղթական այդ քայլը, մայիսի 8-ի առավոտյան հեռակապով տեղեկացնելու էր պաշտելի Կոմանդոսին, որ կենտրոնական շտաբին, ԼՂՀ Գերագույն խորհրդի նախագահի պաշտոնակատարին հայտնեն, որ ինքը նստած է Շուշիի բերդի պարսպին եւ սպասում է տղաների բարձրանալուն եւ ավելացնում է. «Մինչեւ մի քանի րոպեն մտնում եմ քաղաք…»:
Շուշիի ազատագրումից հետո անցնելու էր շուրջ երեք ամիս: Բեկորի արծվային խոյանքը բեկվելու էր Դրմբոնի ազատագրման մարտերում՝ 1992 թ. օգոստոսի 24-ին: Նա գնալու էր միանալու գնդակի համբույրին արժանացած ասպետների զորագնդին: Իր նահատակումից հետո էր ծնվելու երրորդ զավակը՝ Բեկոր ավազանի անունով…
Ծնունդդ շնորհավոր, հերոս, «Ոսկե արծվի» արծվասիրտ ասպետ…
