Այսօր մեր հերոս Վարդանի ծննդյան օրն է։ Կրկին իր հայրենի քաղաք Վանաձորում ենք՝ պանթեոնում։ Վարդանն այսօր կդառնար 25 տարեկան… Չգիտեմ՝ պատահականությո՞ւն է, թե՞ նախախնամություն, որ Վարդանի ու հայկական բանակի ծնունդները նույն օրն են։ Մեր սիրելի ընթերցողը գուցե հիշի այն դրվագները, որ գրել եմ Վարդանի մասին։ Նրա մասին խոսելիս կամ գրելիս ինքնըստինքյան վերանում են ավելորդ զեղումներն ու պաթետիկ զգացմունքները, քանի որ նա ինքն այդպիսին չէր։ Փորձում էր ամեն ինչին նայել ուղիղ՝ առանց պատրանքների։
Վարդանի ծննդյան օրը, որպես ավանդույթ, ընկերներով տորթ ու գինի էինք գնում ու նշում։ Նա այնքան համեստ էր, որ ծննդյան թեմատիկան փոխում էր. չէր սիրում, երբ ուշադրությունն իր կողմն էր թեքվում։ Առավոտյան զանգում, շնորհավորում էինք. որպես կանոն՝ մշտապես աշխատանքի էր լինում իր ծննդյան օրը։
Հատկապես հունվարի 28-ին սիրում էր խոհափիլիսոփայական թեմաներ քննարկել։ Վարդանը շատ էր կարեւորում իր ընտանիքն ու ընկերներին, չէր առանձնացնում միմյանցից, ու այդ ողջ թեմաները կառուցվում էին դրա շուրջ։ Վարդանից շատ բան էինք սովորում՝ հանդարտություն, խոհեմություն ու համեստություն։
Իր ծննդյան օրն առանց իր ֆիզիկական ներկայության նշելը, մեղմ ասած, դժվար է։
Պետք է խոստովանեմ, որ Վարդանի պես ընկեր շատ քչերին է տրվում, ու ես այդ երջանիկներից եմ…
Շնորհավոր երկնային ծնունդդ, իմ հերոս…
