Երբեւէ մտքովս անգամ չէր անցնում, թե հիշատակի խոսք գրելու առիթ պիտի ունենամ գրչակից ընկերոջս՝ բանաստեղծ, արձակագիր, հրապարակախոս Իգնատ Մամյանի որդու՝ Սասուն Մամյանի մասին: Իգնատը վաղ հեռացավ կյանքից, գոնե որդուն բաժին հասնեին նրա չապրած տարիները…
Ավաղ, նման բախտ չէր վիճակված Սասունին. նրա կյանքի վարագույրն իջավ ավելի վաղ, քան հայրականինն էր… Ինձ բախտ էր վիճակվել «Հայաստան» թերթում մի կարճ ժամանակ աշխատելու Իգնատի հետ: Իսկ մինչ այդ, երբ տակավին սկսնակ լրագրող էր, նույն խմբագրությունում էր նաեւ Սասունը՝ ժրաջան, պատասխանատվության ու արժանապատվության խոր զգացումով երիտասարդ, ով իր կենսագրության արահետն էր բացելու լրագրության ոլորտում: Այդ արահետն այնուհետեւ նրան բերելու էր հանրապետության գլխավոր՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի խմբագրություն, ամենօրյայի էջերում հիմնականում նա էր անդրադառնալու իրավական թեմաներին, խոր եւ լրջորեն լուսաբանելու այդ բնագավառին վերաբերող իրողություններն ու իրադարձությունները: Այստեղ մի քանի տարվա ակտիվ գործունեությունից հետո հանդես էր գալու նախաձեռնությամբ՝ ստեղծելու էր իրավական ոլորտը լուսաբանող «Իրավաբանական թերթ» պարբերականը՝ ներգրավելով այդ բնագավառի անցուդարձին, հրատապ խնդիրներին ու հիմնահարցերին քաջատեղյակ լրագրողների, մասնագետ մարդկանց:
Հետո իրավիճակներ էին փոխվելու: Փոխվելու էր նաեւ Սասուն Մամյանի գործունեության ոլորտը՝ աշխատանքի էր անցնելու Երեւանի քաղաքապետարանում: Անընդհատ փնտրող, ինչ-որ բան նորից ու նորովի անելու ներքին մղումը փորձառու լրագրողին հանգիստ չէր տալու՝ նրա խմբագրությամբ սկսում է լույս տեսնել «Յոթ օր» շաբաթաթերթը: Զարմանալի ակտիվություն, լրագրողական գործունեության տարբեր հասցեներ, որոնցից հերթականը լինելու էր Հայաստանի Հանրապետության կապի եւ տրանսպորտի նախարարությունը, համացանցային այլ լրատվամիջոցներ:
Գրում եմ Սասունի մասին եւ վերհիշում նրա առինքնող հոր՝ երջանկահիշատակ Իգնատ Մամյանի վերջին բանաստեղծության տողերը.
Անձրեւների մեջ սերն է մամռոտում,
Հիշատակները խամրում են կամաց,
Հանգչում է ցավը մարմնի խորքում,
Եվ թույլ մխում են սպիները թաց…
Երբ կյանքի մայրամուտը վաղաժամ է ու անսպասելի՝ թաց սպիներն ավելի են ցավագին, տանջող ու անամոք… Այդ սպիները երկար ու երկար են ցավեցնելու բոլոր նրանց հոգիները, ովքեր մոտիկից են ճանաչել Սասուն Մամյան մարդուն, ընկերոջը, լրագրողին, հարազատին…
Լույսերի մեջ թող խաղաղվի ու լույսով ճառագի անհանգիստ հոգիդ, սիրելի գործընկեր, նվիրյալ զավակ… Քո հիշատակը չի մամռոտելու…
