Արցախի դեմ իրականացված վերջին դիվերսիայով Ադրբեջանը սպանեց երեք արցախցու՝ իրենց ծառայողական պարտականությունները կատարող, Արցախի անվտանգությունն ապահովող երեք ոստիկանի: Սակայն, ինչպես նախկինում, այս անգամ էլ չկարողացավ սպանել արցախցու պայքարի կամքը: Միեւնույն ժամանակ, յուրաքանչյուր նման գործողությամբ նա սպանում է խաղաղության հասնելու հույսերը: Սա՝ ի գիտություն միջազգային հանրության:
Հավատարիմ իր բնատուր էությանը՝ դիվերսիայից հետո Ադրբեջանը բացել է ստերի ու կեղծքիների հերթական պարկը: Նախ հայտարարվեց, թե զոհված ոստիկանների մեքենան իբր զենք էր տեղափոխում: Հետո եկավ ավելի պոչավոր ստի հերթը՝ իբր թե Հայաստանից մի ամբողջ շարասյուն զենք է տեղափոխվել Արցախ: Բայց սա էլ երեւի վերջը չէ, որովհետեւ հաջորդիվ Ադրբեջանը կհայտարարի, թե Արցախ օդապարիկով կամ դելտապլանով է զենք տեղափոխվում: Որոշ ժամանակ անց էլ կխոսի այն մասին, թե իբր զենքը թունելով է տեղափոխվում, հաջորդ օրերին էլ կհայտարարի, թե՝ հատուկ տիեզերանավ է վարձվել, որը վայրէջք է կատարել… Ստեփանակերտի գաղտնի տիեզերակայանում, իսկ ադրբեջանական տիեզերական արբանյակներն էլ արձանագրել են այդ «փաստը»:
Տեղեկատվական այս մարտավարությունն Ադրբեջանն առաջինը չէ, որ կիրառում է: Այն այսօր էլ օգտագործվում է տարբեր երկրներում: Այս ստարշավը նման է գրոհին նախորդող հրետանային նախապատրաստության: Դրա ամենաթարմ ապացույցը նախ ադրբեջանական տեղեկատվական հրետանազարկն էր հայկական դիրքերից իբր թե ադրբեջանական դիրքերի վրա արձակված կրակոցների մասին, ապա եւ՝ հարձակողական կրակոցները Վերին Շորժայի հայկական դիրքերի ուղղությամբ: Հատուկ ներկայիս եւ վաղվա դիտորդների ու միջնորդների համար ընդգծենք, որ Վերին Շորժան Հայաստանի՛ Հանրապետության, ոչ թե Արցախի տարածքում է: Թեպետ հայկական ուղղությամբ կրակոցների պարագայում Ադրբեջանի համար տարբերություն չկա, թե դեպի ուր է կրակում՝ Արցախի՞, թե՞ Հայաստանի դիրքերի վրա: Ի դեպ, իսկ միջազգային դիտորդների, բանագնացների, միջնորդների համար տարբերություն կա՞, թե որտեղ է հնչում կրակոցը: Չէ՞ որ միեւնույն է՝ այն հնչում է ադրբեջանական կողմից եւ հայկական դիրքերի վրա: Ու ոչ մի կապ չունի, թե ինչ լեզվով են խոսում կամ խոսելու դիտորդները, բանագնացները, միջնորդները, խաղաղասերները, խաղաղարարներն ու խաղաղապահները:
Եթե որեւէ միջնորդ կամ բանագնաց կամ ներկայացուցիչ գալիս հասնում է Երեւան, նա կարող է նաեւ ավտոմեքենա նստել ու Երեւանից հասնել Ստեփանակերտ՝ ճանապարհին էլ մանրազնին կամ գոնե հպանցիկ տեսնելու՝ ի՛ր աչքով տեսնելու թե՛ շրջափակված ճանապարհը, թե՛ ադրբեջանցի «բնապահպաններին» եւ օկուպանտներին, թե՛ խաղաղապահներին եւ թե՛, իհարկե, արցախցիներին: Եթե Երեւանից Ստեփանակերտ հասնելը դժվար է, անցանկալի է, միջնորդական սկզբունքներին իբրեւ թե հակասող է (չնայած նախկինում այդ ճանապարհով լավ էլ կարողանում եւ հասնում էին), ապա կարելի է դա անել հակառակ կողմից: Եթե որեւէ միջնորդ կամ բանագնաց կամ ներկայացուցիչ գալիս հասնում է Բաքու, նա կարող է նաեւ ավտոմեքենա նստել ու Բաքվից հասնել Ստեփանակերտ՝ ի՛ր աչքով տեսնելու թե՛ շրջափակված ճանապարհը, թե՛ ադրբեջանցի «բնապահպաններին» եւ օկուպանտներին, թե՛ խաղաղապահներին եւ թե՛, իհարկե, արցախցիներին:
Սա լավագույն ճանապարհը կլինի խուսափել տեղեկատվական կտերից ու խայծերից, Արցախի եւ Ադրբեջանի ներկայացուցիչների միջեւ չկայացած բանակցությունները կամ կիսատ-պռատ հանդիպումները անիմաստ տեղը ողջունելուց եւ դիվերսիա իրականացնող Ադրբեջանին ու դիվերսիայից տուժած Արցախին, ինչպես նաեւ Հայաստանին ուժի կիրառումից եւ բռնությունից զերծ մնալուց հավասարապես կոչ անելուց…
Միջնորդը նախ եւ առաջ պետք է այցելի Ստեփանակերտ, ոչ թե Երեւան կամ Բաքու:
Գագիկ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
