Ատլաս (հին հունարեն՝ Άτλας)՝ տիտան, որն իր ուսերին պահում էր երկնակամարը, Հապետոսի եւ Կլիմենեի որդին, Պրոմեթեւսի եւ Էպիմեթեսի եղբայրը, Պլեադաների, Հիադաների եւ Հեսպերուհիների հայրը։ Ըստ առասպելի՝ Ատլասը պարտավոր էր իր ուսերին պահել երկինքը՝ որպես պատիժ՝ աստվածների դեմ տիտանների պատերազմին մասնակցելու համար։
Հերակլեսի սխրանքներից մեկը կապված է Ատլասի մասին զրույցի հետ։ Ըստ հետագա մի առասպելի՝ Ատլասը եղել է աֆրիկյան մի արքա, որը հրաժարվել է հյուրընկալել Պերսեւսին, ինչի համար էլ վերջինիս կողմից Մեդուսայի գլխի օգնությամբ փոխարկվել է Ատլաս լեռան։ Ատլասի անունից ծագել է Ատլանտյան օվկիանոսի անվանումը։ Քարտեզների անդրանիկ ժողովածուների վրա Ատլասի պատկերումից ծագել է ատլաս անվանումը։ Ճարտարապետության մեջ ատլասներ կոչվում են տղամարդկանց այն արձանները, որոնք իրենց ուսերին պահում են ծածկը կամ սյունասրահը։ Ատլասի կերպարը հանդիպում է պոեզիայում։
Կիրառվել է անտիկ շրջանում (Զեւսի տաճարը Ակրագասում՝ Ակրագանտ, այժմ Ագրիջենտո, Իտալիա, 5-րդ դար մեր թվարկությունից առաջ) եւ 17-րդ դարից մինչեւ 20-րդ դարի սկզբի ճարտարապետության մեջ (Թուլոնի ռատուշայի Ատլանտները, Ֆրանսիա, 1656-1657 թթ., քանդակագործ՝ Պ. Պյուժե։ Լենինգրադի Նոր Էրմիտաժի սյունասրահի Ատլանտները, 1844-1849 թթ., քանդակագործ՝ Ա. Ի. Տերեբենյով)։
Գառնիի հեթանոսական տաճարի (1-ին դար) հյուսիսային ճակատի աստիճանների երկու կողմում կան ատլանտը պատկերող բարձրաքանդակներ։
