Անապեստ, Վերջատանջ (հունարեն՝ ἀνάπαιστος – ետ մղված)՝ եռավանկ բանաստեղծական ոտքի տեսակ։
Հին հունական պոեզիայում այդպես էին կոչում սկզբում երկու կարճ եւ վերջում մեկ երկար վանկ ունեցող ոտքը։ Ժամանակակից վանկա-շեշտական տաղաչափության մեջ անապեստը բաղկացած է երկու անշեշտ եւ վերջում մեկ շեշտված վանկից։ Այսպիսով՝ անապեստյան տողի մեջ շեշտ են կրում 3, 6, 9, 12-րդ վանկերը։
Անապեստյան չափը լայնորեն օգտագործվում է նաեւ հայ բանաստեղծության մեջ, քանի որ համապատասխանում է հայերենի հիմնական սկզբունքին (շեշտը բառի վերջին վանկի վրա)։ Գրվել են երկու, երեք եւ ավելի ոտքերից բաղկացած անապեստյան տողեր։ Օրինակ.
Դու բյուրե՛ղ բարձունքու՛մ մի երա՛զ՝
Լուսազա՛րդ, եւ քնքու՛շ, եւ գողտրի՛կ,
Մի երա՛զ սրբափա՛յլ եւ անհա՛ս,
Հավիտյա՛ն հեռավո՛ր մի աստղի՛կ։
Ավետիք Իսահակյան
