Կլառնետ (իտալ.՝ clarinetto, լատ.՝ clarus-պարզ հնչյուն)՝ փայտե փողայինների ընտանիքի երաժշտական գործիք։ Ստեղծվել է շալյումոյից։
Կազմված է եռամաս փողից (590-680 մմ) եւ կտուցաձեւ ծվանից, որի վրա ամրացված է եղեգնյա պիպիչը։ Ժամանակակից կլառնետն ունի մոտ 20 կափույր եւ 7 անցք։ Կլառնետները լինում են տարբեր լարվածքի, առավել օգտագործվում են սի-բեմոլ եւ լյա կլառնետները։
Կլառնետը ստեղծվել է 1700-ական թթ. Գերմանիայի Նյուրնբերգ քաղաքում, որոշ պատմական աղբյուրների վկայությամբ՝ գործիքի ստեղծման տարեթիվ է նշվում 1690 թ., իսկ այլ հետազոտողների վկայությամբ՝ կլառների ստեղծման տարեթիվ է համարվում 1710-ը։ Կլառնետի ստեղծողն է համարվում Յոհան Քրիստոֆ Դենները։ Յոհանը զբաղվում է ֆրանսիական շալյումո գործիքի կատարելագործմամբ։ Բարելավելով հին գործիքը՝ Յոհանը գործիքի հետեւի մասում ավելացնում է փական, որի շնորհիվ հնարավոր է դառնում անցնել երկրորդ օկտավային։ Դրանով էլ կլառնետը տարբերվում է շալյումոյից։
1940-ական թթ. կլառնետը համարվում էր ջազի լավագույն նվագարաններից մեկը։ Կլառնետն այսօր էլ լայն տարածում ունի աշխարհի մի շարք երկրներում, մասնավորապես ասիական մի շարք երկրներում, Հարավային Ամերիկայում, Բալկաններում։ Տարածված է նաեւ կովկասյան ժողովուրդների մոտ։
Հայաստանում այն ունի մեծ ճանաչում։ Հայտնի հայ կլառնետահարներից են Աբգար Մուրադյանը, Եղիշ Մանուկյանը, Վաչե Հովսեփյանը, Հովհաննես Վարդանյանը եւ այլք։
