Ոմն եվրոպացու տրված, բայց լույս չտեսած հայիս հարցազրույցը

-Ասում ես, որ հա՞յ ես: Ի՞նչ է հավելում դա երկրիս վրա եւ ի՞նչ է, թե չլինեիր, նվազեցնում: Ինչո՞ւ ես ինքդ քեզ խորհուրդներ վերագրում: Ընտրյա՞լ ես: Առաքելությա՞մբ ես եկել: Ինչ-որ նոր բա՞ն ես հետդ բերել: Հովանավորյա՞լ ես, թերեւս:

-Առանց գոյությանս հիշատակման լուրջ վրիպումներով կլիներ պատմության գիրքը: Հայացքն եմ ընթացիկ, հայացքն ամեն մի ներկա ժամանակի: Առանց ցանկությանս հարցմանն է սահմանված եղել, որ իմ հայացքով փոխանցեմ վերին ուժերի վերաբերմունքն ու կամքը: Փորձություններով փորձվածն եմ: Ինձնով է հավատարմությունն իր մարմնավորումը ստացել: Կյանքն եմ ստեղծել անծայրածիր լեռնաշխարհում, որը մինչ օրս էլ իմ անունով է կոչվում: Ուրույն եմ եղել պարզապես, ուրույն եմ ու` ե՛մ:

-Գնահատե՞լ են:

-Ատե՛լ են: Լավագույն դեպքում` չեն ընդունել:

-Եվ դա քո կարծիքով ապրե՞լ է կոչվում:

-Բառիս ամենաուղղակի՛ իմաստով: Թուլանալ ինձ ոչ ոք չի արտոնում. ո՛չ նա, ով հետեւիցս ընկած` իմ մահվան մասին է երազում, ո՛չ էլ նա, ում կողմից արհամարհված եմ:

-Ուզում ես ասել, որ անհա՞ղթ ես:

-Ուզում եմ ասել, որ չեմ ծերանում, թեեւ երկար դարերով է արդեն տարիքս հաշվում:

-Սիրելի՛ս, մի՞ թե հնարավոր է դա:

-Տեսակս է այդպիսին, բարեկա՛մ: Ամեն օր ճառագայթից… մի-մի պատվաստում եմ ստանում: Թե ճարահատված էլ լինեմ, կենարար ճառագայթի միջոցով… թարմ ուժով եմ լիցքավորվում: Եվ ժամանակի մեջ լինելու եմ ամենուրեք, քանի դեռ կա… ճառագայթը:

Արթուր ՂՈՒԿԱՍՅԱՆ