Դաշնամուր (լատ.՝ pianoforte, անգլ.՝ piano), ստեղներ, դասավորված հորիզոնական դիրքով (ռոյալ) կամ ուղղահայաց (դաշնամուր)։ Ձայնի վրա մեծ ազդեցություն ունի կառուցվածքը, 18-րդ դարում ենթարկվել է մեծ փոփոխության։ Դաշնամուրը բաղկացած է ակուստիկ սարքերից (ռեզոնանսային դեկա, լարային «հագուստ»)։
Հորինված դաշնամուր անունը դրել է իտալացի կլավեսինահար Բարտոլոմեո Քրիստոֆորը (1655-1732 թթ.), 1698-ից նա աշխատել է ստեղծել կլավեսինի համար մեխանիզմ (պաշտոնական տարեթիվ՝ 1709)։ 1711 թ. մեխանիզմն արդեն մանրամասն նկարագրված էր իտալական «Giornale dei letterati d’Italia» ամսագրում։ Այդ գործիքն սկզբում անվանել են «gravicembalo col piano e forte» (փափուկ եւ բարձր ձայնի կլավեսին), ապա պիանոֆորտե եւ հետո միայն դաշնամուր։ Բ. Քրիստոֆորը ժամանակակից դաշնամուրի մեխանիզմում դրել է միայն մուրճիկները, դեմպֆերը եւ այլն։ Քրիստոֆորի գյուտը միայն սկիզբն էր զարգացման ամերիկական ձեւի։ Այլ մեխանիզմներ մշակել են Մարիսուսը Ֆրանսիայից (1716 թ.) եւ Շերյոտերը Գերմանիայից (1717-1721 թթ.)։
1750-ականներից Լոնդոնում Իոհան Քրիստոֆ Ցումպեն (1735-1800 թթ.) սկսել է նվագել քառանկյուն դաշնամուրի վրա, դրանից հետո պահպանվել է Քրիստոֆի մեխանիզմը, բայց փոփոխությունների ենթարկված։ 1760-ական թթ. դաշնամուրը լայն տարածում ուներ Եվրոպայում եւ Ռուսաստանում։
1762 թ. է գրվել առաջին դաշնամուրային ստեղծագործությունը (Լուդովիկո Ջուսթինիի սոնատ)։ Այսուհետ կոմպոզիտորները սկսեցին ստեղծագործել դաշնամուրով, այլ ոչ կլավեսինով, եւ 45 տարի անց եկան Հայդնի ու Մոցարտի ժամանակները։
