Կան մարդիկ, որոնք ծնվում են պատասխանատվության մեծ զգացումով, համարձակ, հաշվետու՝ կյանքի առաջ, եւ կարեւորություն չեն տալիս գնահատականներին, ով՝ ինչպես կհիշի եւ կհիշե՞ն, արդյոք…
Նունե Աբրահամյանը նետաձգության Հայաստանի բազմակի չեմպիոն էր, մարզաձեւ, որն ուղղված է կոնկրետ թիրախի, իր ծագումով՝ առավել ռազմական, քան սպորտային, սակայն՝ ռազմական զենքերի կատարելագործմանը զուգընթաց, այն դուրս մնաց ասպարեզից՝ որպես այդպիսին, եւ դարձավ սոսկ մարզական մշակույթ։ Նունեն էլ, հավանաբար, ընտրելով սպորտը որպես կյանքի ճանապարհ, ընտրել է մարդկանց միջեւ խաղաղ մրցակցությունը, անարյուն պաքարը, հաղթողի ու պարտվողի փոխադարձ հարգանքն ու բարեկամական ձեռքսեղմումը։ Ի՜նչ իմանար, սակայն, ԽՍՀՄ խաղաղ պայմաններում, 1966 թ. Երեւանում ծնված Նունեն, որ իր խաղաղ կյանքը վերածվելու է մարտական դաժան պայքարի եւ պատերազմական դաշտում ուս-ուսի ոչ միայն մարտնչելու է այր մարդկանց հետ հավասար, այլեւ պայքարելու է նրանց կյանքի համար, վիրավորներին գրկած՝ դուրս բերելու կրակի տակից, ապաքինելու նրանց վերքերը… Իրոք, այդ ամենը երբեմն թվում է մարդկային ուժերից վեր, հատկապես՝ կանացի, այն էլ՝ այդքան երիտասարդ… Սակայն կամքի ու սիրո ուժը ունակ են սարեր շրջելու…
1988 թ. երկրաշարժի ժամանակ Նունեն 22 տարեկան էր. անձնական կյանքն ու հետաքրքրությունները թողեց մայրաքաղաքում, անդամագրվեց Կարմիր խաչին ու մեկնեց երկրաշարժի գոտի։ Պարզ է, թե անպատմելի դրվագներն ինչ տպավորություն կարող էին թողնել մատղաշ հոգու վրա, սակայն վիրավորներն ու հաշմանդամները, օգնության աղերսները ավելի զգաստացնում, քան ընկճում էին պայքարի ոգին։ Կյանքը փոխվեց լիովին. պատասխանատվությունն ավելի մեծացավ, եւ կարեւոր չէ, թե ով ինչով էր զբաղված այդ ժամանակ. մարդն ինքն է ընտրում իր կոչումը եւ հավատարմորեն ծառայում նրան։ Մարդկանց օգնության հասնելը Նունեի համար դարձավ ոչ միայն պարտքի, այլեւ սրտի գործ։ 1990-ից սկսեց աշխատել վերականգնողական թերապիայի ինստիտուտի Կարմիր խաչի բաժանմունքում. այստեղ արդեն հերթի էին կանգնած վիրավոր ազատամարտիկները: Այլեւս անտանելի էր տեսնել ու հանդուրժել այդ բոլորը. նետ-աղեղի խաղաղության ժամանակն ավարտված էր. հերթը հրազենինն էր. Նունեն անվարան ընդունեց մարտահրավերը։
Նա զինվորագրվեց «Արծիվ-24» գումարտակին, մասնակցեց Առաջաձորի, Դրմբոնի, Հաթերքի, Սարսանգի ջրամբարի, Ակնայի (Աղդամ), Հորադիզի (Ֆիզուլի), Քաշունիք գյուղի (Կուբաթլու), Կովսականի (Զանգելան), Քարվաճառի (Քելբաջար) պաշտպանական եւ ազատագրման մարտական գործողություններին։ Կյանքի ու մահու կռիվ էր ոչ միայն Արցախն ազատագրելու ու փրկելու ազերիների ոխերիմ ձեռքից, այլեւ փակելու Սեւանն ու Նախիջեւանը տիրելու նրանց ախորժակը։ Տղամարդկանց հետ հավասար մարտի էին նետվել եւ քաջարի կանայք, որոնց մասին, ցավոք, ավելի քիչ է բարձրաձայնվում։ Նրանցից մեկն էլ Նունեն էր, որ զոհվեց 1994 թ. հունվարի 31-ին՝ մարտական գործողությունների ընթացքում վիրավոր ազատամարտիկներին բուժօգնություն ցույց տալու ժամանակ։ Նրա աճյունը հանգիստն առավ «Եռաբլուր» պանթեոնում։ Վախճանվեց գրեթե նույն տարիքում, ինչ հայրը, երբ ինքը դեռեւս երկու տարեկան էր, ու եթե հայրը պատահականության՝ ավտովթարի զոհ էր, ինքն ընտրեց գիտակցված մահը։ Կարող էր եղբոր ու քրոջ պես հեռանալ Հայաստանից, սակայն ուրիշ ոգի էր իր մեջ ապրում։ Հոր մահից հետո ռուսազգի մայրը՝ Լիդա Աբրահամյանը, նվիրումով էր մեծացրել զավակներին՝ նրանց փոխանցելով սեր ու հոգատարություն, որի ամենամեծ բաժինը, հավանաբար, հասել էր Նունեին…
Նունե Աբրահամյանը հետմահու արժանացավ Արիության մեդալի։ Նա չիմացավ այդ մասին։ Դա նրան չէր հետաքրքրում, սակայն դա ապրողների պարտքն էր, երախտագիտության այն չնչին նշանը, որ կարող էին ցուցաբերել իրենց պարգեւված հայրենի հողի ու կյանքի դիմաց…
