Փետրվարի 11-ին լրացավ հայ անվանի մարմնամարզիկ, Օլիմպիական խաղերի եռակի, Եվրոպայի, աշխարհի ու Ասիական խաղերի չեմպիոն Ալբերտ Ազարյանի 94-ամյակը: Նրա հերթական տարեդարձը շնորհավորելուց առաջ, սակայն, չմոռանանք, որ մեծագույն եւ մեծանուն մարզիկը սեփական տարիները հաշվելու յուրօրինակ միջոց ունի: «Այդ ժամանակ 81-ամյակս էի նշում: Արամայիս Սահակյանը, շնորհավորելով ինձ, ասաց, որ 18 տարիս է դեռ լրանում: Ես էլ սովորեցի նրանից ու թվերի տեղերը փոխում եմ: Այդպես միշտ երիտասարդ եմ մնում»,- մի առիթով ասել է հոբելյարը: Իր իսկ տրամաբանությամբ, իսկ ավելի ճիշտ՝ Արամայիս Սահակյանից որդեգրած ճշմարտությամբ Ազարյանն այսօր ընդամենը 49 տարեկան է…
Բայց այս տրամաբանությունը ոչ միայն երիտասարդացնում է կենդանի լեգենդին, այլեւ կարծես վկայում, որ տարիներն անզոր են մոռացնել-փլուզելու այն իրական վաստակը, որն ազգն ունի իր այս կամ այն զավակի դրսեւորած կամքի ու հայրենասիրության շնորհիվ: Անսահման հզոր ու անսահման համեստ հայորդին նվաճել է հնարավոր բոլոր բարձունքները: Հաճախ ասում են, որ Ազարյանի բոլոր մեդալները միասին մի քանի տասնյակ կիլոգրամ կկշռեն: Նա տարբեր մրցումների է մասնակցել աշխարհի 49 պետություններում՝ նվաճելով 45 ոսկե, 42 արծաթե ու 10 բրոնզե մեդալ:
Յուրաքանչյուրի կյանքում պետք է լինի մեկը, ով անձամբ կհավատա ու միեւնույն ժամանակ կստիպի հավատալ տաղանդի առկայությանը: Ալբերտ Ազարյանի կյանքում այդ դերը կատարեց մարզիչ Սիմոն Ղարագյոզյանը: Հենց վերջինիս խորհուրդները՝ սպորտով զբաղվելու պրոֆեսիոնալ մակարդակով, տաղանդաշատ մարզիկին ստիպեցին որոշում կայացնել, որոշում, որն ամենակարեւորն էր դառնալու նրա ողջ կյանքում: Հավատարիմ իր համեստությանը՝ Ալբերտ Ազարյանը երբեք չի մոռանում, որ մինչեւ սպորտով զբաղվելը ծանր աշխատանք է կատարել դարբնի մոտ: Ասում է՝ դա կոփել է իրեն, եւ ինքը դարբնի մուրճին է պարտական մարզական հաջողությունների համար: Ու երբ երիտասարդ մարմնամարզիկներն Ազարյանից հետաքրքրվում են, թե ինչպես կատարել «Ազարյանական խաչը», նա պատասխանում է՝ «դարբնի աշակերտ դարձեք»:
Ազարյանին ճանաչում բերած «Ազարյանական խաչը», որը պատահաբար կատարվեց, սկզբում նրա համար կարող էր ավարտվել որակազրկմամբ, որովհետեւ խոսում էր մրցավարների հետ… Ուղղակի հայ մարզիկն այս կամ այն անկյունում մրցավարներին քննադատելու փոխարեն գերադասում էր խոսել նրանց հետ՝ մեկ թեքվելով մի կողմ, մեկ՝ մյուս: Ազարյանի ելույթն սպասարկած մրցավարներից մեկը փրկում է իրավիճակը՝ հայտարարելով հայ մարմնամարզիկի կատարած նոր տարրի մասին, որը սպորտի պատմության մեջ մտավ «Ազարյանական խաչ» անվամբ:
Ազարյանն արտերկրում ապրելու ու աշխատելու համար շատ առաջարկություններ է ունեցել, սակայն հավատարիմ է մնացել իր արմատներին ու օգնել երիտասարդ մարմնամարզիկներին: Նա մեր կենդանի լեգենդն է, մեկը, ով իր կյանքով ու գործունեությամբ օրինակ է մարդկանց համար: Շատերն են ոգեւորվել նրա հաղթանակներից ու զբաղվել սպորտով, շատերի համար նա ազգային իղձերի իրականացման հերոսն էր սպորտի միջոցով…
Ասել կուզի՝ մեր իրական, մեր կողքին, ապրող հերոսն է, եւ ժամանակն է, որ Հայաստանի Հանրապետությունն արժանիորեն գնահատի նրան՝ Ալբերտ Ազարյանին հնարավորություն տալով այսուհետ ապրել որպես «Հայաստանի ազգային հերոս»: Նա իր ողջ կյանքում օրինակ է եղել հատկապես նրանց համար, ովքեր դեռ նոր են սկսում փնտրել իրենց տեղը կյանքում…
