* «Ոմանք շատ դյուրին են հրապուրվում այն հույսով, թե ստանալու են իրենց ուզածը, ոմանք էլ չեն հավատում դրան մինչեւ որ լիովին չեն հավաստիանում դրանում: Անտարակույս, ավելի լավ է քիչ հուսալ, քանզի չափազանց հուսադրումը թուլացնում է ջանասիրությունը, իսկ ձախողման պարագայում ուժեղացնում է դառնությունը» (Ֆրանչեսկո Գվիչարդինի):
* «Անհաջողությունները, որպես կանոն, բացատրվում են ոչ թե խելքի պակասով, այլ սեփական ուժերի սխալ գործադրմամբ: Անհաջողակները հաճախ ավելի խելացի են հաջողակ մարդկանցից, բայց նրանց դժբախտությունն այն է, որ նրանք սխալ են օգտագործում իրենց էներգիան: Որքան քիչ են նրանք դա հասկանում, այնքան ավելի անհաջող են նրանց գործերը» (Նիկոլաուս Էնքելման):
* «Տկարութեան մը յոխորտանքը՝ կրկին տկարութիւն է, եւ զօրութեան մը համեստութիունը՝ կրկին զօրութիուն» (Նարպէյ Քարաճեան):
* «Շատ ֆիրմաներ են ապավինում աշխատակազմի հնազանդությանը, եւ իրականում էլ շատ ձեռներեցներ դրանում են տեսնում աշխատակիցների գլխավոր արժանիքը: Վերջիններս պիտի կատարեն այն, ինչ իրենց հրահանգում են, ինչպես որ հրահանգում են եւ դրա համար նշված ժամկետներում: Նրանցից հաճախ չեն պահանջում յուրօրինակ գաղափարներ կամ էլ ֆիրմայի գործունեության մեջ չափազանց հետաքրքրվածություն. նրանք պարտավոր են միայն կատարել կարգադրությունները…. Թեպետ հնազանդությունը կարող է բարոյապես արդարացված լինել, սակայն այստեղ կան ակնհայտ սահմանափակումներ: Ոչ ոք չի կարող բարոյապես պարտավոր լինել անելու այն, ինչ անբարոյական է: Այս պնդումը հիմնավորում չի պահանջում. այն միանգամայն տրամաբանական է. եթե մենք բարոյապես պարտավոր լինեինք անելու այն, ինչն անբարոյական է, ապա կպարզվեր, որ մենք բարոյապես ե՛ւ պարտավոր ենք, ե՛ւ պարտավոր չենք կատարելու տվյալ գործողությունը» (Ռիչարդ դե Ջորջ):
* «Ամեն մի ընկերություն լավ աշխատակիցների է կորցնում, որոնք պարզապես իրենց տեղում չեն լինում. հնարավոր է, որ նրանք ավելի մեծ հաջողությունների հասնեին եւ բավարարվածություն զգային, եթե նրանց ոչ թե ազատեին, այլ տեղափոխեին ավելի համապատասխան աշխատանքի: Միանգամայն հասկանալի է, թե որքան արագ բացահայտվի խնդրի էությունը, այնքան ավելի մեծ են դրա լուծման հնարավորությունները» (Լի Յակոկկա):
* «Հնարավոր չէ իրականացնել կյանքում հաղթանակի հասնելու մեր դիրքորոշումը, եթե մենք չունենք այն բանի հստակ եւ խոր ըմբռնումը, թե ինչից է կազմված այդ հաղթանակը, եւ որքանով է դա ներդաշնակում մեր հիմնարար արժեքներին» (Սթիվեն Քավի):
* «Ձեռնարկությանը աշխատակցի ներկայացրած պահանջները միանգամայն սխալ են բնութագրվում «լավ վաստակել» արտահայտությամբ: Ձեռնարկությանը պահանջներ ներկայացնելիս աշխատակիցը հանդես է գալիս որպես անհատ, այլ ոչ թե տվյալ ձեռնարկության տնտեսական բաղադրիչ: Ամեն ինչից զատ եւ նույնիսկ տնտեսական վարձատրությունից ավելի այստեղ պահանջվում է անհատական դրդապատճառի բավարարում. աշխատակիցը պահանջում է իր անհատական կարգավիճակի հաստատում աշխատանքում եւ աշխատանքի միջոցով: Նա պահանջում է ազատ անհատի սկզբունքների իրացում, այդ թվում՝ ծառայողական առաջխաղացման հարցում արդարության սկզբունքի ապահովում: Մարդուն անհրաժեշտ է, որ իր աշխատանքը լինի իմաստալից եւ պիտանի: Արտադրողականության բարձր ստանդարտներ, կառավարման բարձր իրազեկություն եւ աշխատակազմի լավ աշխատանքի մեջ ակնհայտ շահագրգռվածություն՝ ահավասիկ այն ամենը, ինչն ակնկալում է աշխատակիցը ձեռնարկությունից եւ դրա ղեկավարությունից» (Փիթեր Դրաքեր):
