Աստծո փառաբանումը անշահախնդիր անկեղծ երանություն է

«Եւ չորս կենդանիների յուրաքանչիւրը վեց թեւ ունէին, իրանց չորս կողմովը եւ ներսեւանց լիքն էին աչքերով. եւ հանգստութիւն չունէին ցերեկ եւ գիշեր ասելով. Սուրբ, Սուրբ, Սուրբ, Տէր Աստուած ամենակարող, որ էր, եւ որ է, եւ որ գալու է»։ Հայտնություն 4։8

Ինչո՞ւ ամեն կենդանի ունի վեց թեւ. Եսայի մարգարեն այսպես է բացատրում. երկու վերին թեւերով նրանք ծածկում են դեմքը, որպեսզի չայրվեն Աստծուն նայելիս, ներքեւ թեւերով ծածկում են ոտքերը, որովհետեւ իրենց շարժումները ենթարկում են Աստծուն եւ միջին թեւերով թռչում են։

Իսկ ինչպե՞ս մենք մեր ոտքերը ենթարկենք Աստծո կամքին, ճիշտ ժամանակին ծածկենք մեր դեմքն ու փակենք ոտքերը։ Բանալին Աստվածավախությունն է, որը Աստծո Սուրբ Հոգուց է գալիս։ Այսինքն փրկության առաջին պտուղը Աստվածավախությունն է։ Փրկության յոթ ճանապարհներից մեկը Աստվածավախությունն է, որ մարդ չդիպչի արգելվածին, չգնա այնտեղ, ուր չի կարելի գնալ եւ չնայի անթույլատրելիին։

Այդ կենդանիներն անընդհատ փառաբանում են Աստծուն. «Սուրբ, Սուրբ, Սուրբ, Տէր Աստուած ամենակարող, որ էր, եւ որ է, եւ որ գալու է»։ Անշահախնդիր փառաբանությունն ամեն ինչից վեր է. խնդրում ենք ստիպված, զղջում ենք ստիպված, որովհետեւ մեղանչել ենք, շնորհակալ ենք լինում ստիպված, որովհետեւ ստանում ենք մեր խնդրանքի պատասխանը… Սրանք նույնպես շատ կարեւոր են, բայց գագաթը անշահախնդիր փառաբանությունն է։

Աստծուն պետք է փառաբանել բոլոր պարագաներում. չլինի այնպես, որ բոլոր դրական պարագաներում մենք փառք ենք տալիս Աստծուն, իսկ հակառակ դեպքերում լռում ենք։ Հարկավոր է քեզնից քամել այդ փառքը, ինչպես քարից՝ ջուր։ Դա գիտություն է, քրիստոնեական խորհրդավոր գիտություն, Աստծո ծառաների խորհրդավոր ուսմունքը։ Ամենուր, ամեն պահի, ամեն պարագայում պետք է փառք տալ Աստծուն։

Եսայի մարգարեն առաջիններից էր, ում բացվեց ապագա երկնային Երուսաղեմի գեղեցկությունըւ։ Ահա թե ինչ էր նա տեսել դեռ Քրիստոսի ծնունդից առաջ ութերորդ դարում.

«Ոզիա թագաւորի մեռած տարին տեսայ Տիրոջը բարձր եւ վերացած աթոռի վերայ նստած, եւ նորա քղանցքը լցրել էր տաճարը։ Սերովբէները կանգնած էին նորանից վերեւ, որոնց ամեն մէկը վեց թեւ ունէր. երկուսով ծածկում էր իր երեսը եւ երկուսով ծածկում էր իր ոտները եւ երկուսով թռչում էր։ Եւ մէկը կանչում էր միւսին եւ ասում. Սուրբ, Սուրբ, Սուրբ է Զօրաց Տէրը. բոլոր երկիրը լիքն է նորա փառքովը»։ Եսայի 6։1-3

«Քսանեւչորս երէցները ընկնում են աթոռի վերայ նստողի առաջին, եւ երկրպագում նորան, որ կենդանի է յաւիտեանս յաւիտենից եւ իրանց պսակները գցում են  աթոռի առաջին եւ ասում. Արժանի ես, Տէր, որ առնես փառքը, եւ պատիւը, եւ զօրութիւնը. որ դու ստեղծեցիր ամեն բաները եւ քո կամենալովը կան եւ ստեղծուեցան»։ Հայտնություն 4։10-11

Երեցները խոնարհվելով Տիրոջ առաջ, ցույց են տալիս, որ իրենց իշխանությունն ստացել են Աստծուց եւ նշանակված են Նրա կողմից։ Աստծո փառաբանումը անշահախնդիր անկեղծ երանություն է։

Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ