Հնարավոր չէ հաղթանակած կյանքի հասնել սեփական ուժերով եւ սեփական հնարավորություններով։ Եթե ցանկանում ենք հասնել հաղթանակած կյանքի, ապա պետք է ապրենք շնորհքով։ Այս մասին կարդում ենք Հովհաննես ավետարանիչի մոտ. «Եւ նորա լիութիւնիցը մենք ամենքս առանք շնորհք շնորհքի տեղ։ Որովհետեւ օրէնքը Մովսէսի ձեռովը տրուեցաւ. շնորհքը եւ ճշմարտութիւնը Յիսուս Քրիստոսի ձեռովն եղաւ»։ Հովհաննես 1։16-17
Այո՛, սա միակ ճանապարհն է. «Եւ նա ինձ ասեց՝ բաւական է քեզ իմ շնորհքը, որովհետեւ իմ զօրութիւնը տկարութեան մէջ է կատարվում. արդ աւելի յօժարութեամբ իմ տկարութիւններովը կպարծենամ, որ Քրիստոսի զօրութիւնը բնակուէ ինձանում»։ Բ Կորնթացիս 12։9
Բոլոր պահանջմունքների, բոլոր հարաբերությունների համար հարկավոր է լոկ մեկ բան՝ շնորհք։ Սակայն շնորհքի մեջ պարփակված են որոշ դժվարություններ։ Շնորհքով կյանքը ներառում է որոշակի նախապայմաններ։ Մինչ շնորհքի մեջ ապրելը եւ Աստծու շնորհք շնորհքից առնելը՝ անհրաժեշտ է սնանկանալ, դառնալ չքավոր։ Քանի դեռ մենք մեզնից ներկայացնում ենք ինչ-որ մեծություն, քանի դեռ մեզ հայտնի է այդ մասին, այդքան ժամանակ չենք կարող հասնել շնորհքի։ Դրա համար Աստծո գործերը մեր մեջ մեզ տանում են սնանկացման, որպեսզի հետո կարողանանք օգտվել շնորհքից։
Ինչպես վարվեց Հակոբը՝ երկար ընդդիմանալով Աստծուն, այդպես էլ վարվում ենք մենք։ Մենք նույնպես հենվում ենք սեփական ուժերի, հնարավորությունների վրա, սեփական գիտելիքների վրա, այն ամենի վրա, ինչին տիրում եւ տիրապետում ենք։ Բայց Աստված անհրաժեշտորեն ջախջախում է այդ ամենը:
Ապրե՞լ ես, արդյոք, դու քո կյանքում նման իրավիճակ, այդպիսի րոպեներ։ Հարվածե՞լ է, արդյոք, Աստված քո վերընթացին։ Թե՞ դու դեռ սեփական ուժերի նկատմամբ լիարժեք ինքնագիտակցության եւ սեփական ուժերին ապավինելու ինքնավստահության մեջ ես։
Մեր կյանքում անհրաժեշտորեն պետք է գանք մեր հնարավորությունների եզրագծին, հակառակ դեպքում երբեք չենք հասնի լիարժեք շնորհքի, երբեք չենք օգտվի նրանից։
Անշուշտ, շատ ցավոտ է լինելու այն ժամը, երբ պետք է անցնենք այդ ամենի միջով, սակայն այդ պահը նաեւ ուրախության ժամ է, որովհետեւ այդժամ մեզ համար լիարժեքորեն հասանելի կդառնան Աստծո շնորհքները։
Մեր պահանջմունքները բավականին մեծ են, սակայն Նրա լիությունը շատ ավելի նշանակալից է: Նա ունի այն ամենը, ինչի կարիք մենք ունենք։ Նա տալիս է շնորհք վերադասների, հավասարների, ստորադասների հետ շփման համար, տալիս է շնորհք ամուսինների շփման համար։ Նա տալիս է շնորհք կնոջ շփման համար՝ իր ամուսնու հետ, երեխաների հետ, տան այլ անդամների հետ։ Նա տալիս է շնորհք հարեւանի եւ հարեւանուհու համար։ Նա տալիս է շնորհք առողջ եւ տկար օրերի համար, զրույցների եւ լռության համար, տանջանքների եւ դրանց դիմանալու համար։ Նա տալիս է շնորհքներ բոլոր տեսակների եւ կյանքի բոլոր դեպքերի համար։
Ցավոք, մենք շատ ստեպ-ստեպ ենք այցելում Աստծուն եւ ամեն այցով ուրախացնում ենք Նրան եւ փառաբանում։
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
