Աստվածաշնչում շատ է խոսվում այս մասին, կան բավականաչափ տեքստեր, որտեղ անմիջականորեն հղում է արվում Աստծո Խոսքի ամենօրյա ուսումնասիրության կարեւորությանը։ Աստծո խոսքի նման պարբերականությամբ ուսումնասիրման առաջին պատճառն է.
Լինել երջանիկ:
Առաջին սուրբ երգում, որով սկսվում է Սաղմոսագիրքը, ասվում է.
«Բարեպաշտի երջանկությունը։ Ամբարշտի ապերջանկությունը։
Երանելի է այն մարդը, որ ամբարիշտների խորհրդի մէջ չէ գնում, եւ մեղաւորների ճանապարհի մէջ չէ կանգնում, եւ ծաղր անողների աթոռի վերայ չէ նստում:
Այլ նորա կամքը Տիրոջ օրէնքի մէջ է, եւ ցերեկ ու գիշեր նորա օրէնքի վերայ է մտածում։
Եւ նա ջրերի գնացքումը տնկուած ծառերի պէս է որ իր պտուղը տալիս է իրան ժամանակին, եւ նորա տերեւը չէ թափվում, եւ ամեն, ինչ որ անում է յաջողվում է նորան։
Այսպէս չեն ամբարիշտները, այլ ինչպէս դարմանի մղեղ, որ քամին ցրիվ է տալիս։
Սորա համար ամբարիշտները չեն կանգնիլ դատաստանի մէջ, եւ ոչ մեղաւորները՝ արդարների ժողովի մէջ։
Որովհետեւ Տէրը ճանաչում է արդարների ճանապարհը, բայց ամբարիշտների ճանապարհը կկորչի»։ Սաղմոս Ա 1-6
Ինչպես տեսնում ենք, արդար մարդը համեմատվում է ջրերի հոսքի մեջ տնկված ծառի հետ։
Ինչպես ջուրն է ծառի համար կարեւոր, այնպես էլ Աստծո Խոսքը՝ մարդու համար։
Եթե դու հեռանում ես Աստծո Խոսքից, ապա այլեւս չես կարող տալ բարի պտուղներ այս կյանքում, պտուղներ, որոնք քեզ կդարձնեն երջանիկ եւ հաջողակ մարդ։
Մյուս կողմից, եթե դու անընդհատ, գիշեր ու զօր մոտենում ես Աստծո Օրենքին (Աստվածաշնչին), եւ այնտեղ հաճելի է քեզ համար, ապա դու կլինես երջանիկ մարդ, քո պտուղները կհասունանան ժամանակին, եւ ամենը, ինչ նախաձեռնես, կհասցնես ժամանակին։
