«Եւ հինգերորդ հրեշտակը փողը փչեց. եւ տեսայ մէկ աստղ էր երկնքիցը ընկել երկրի վերայ. եւ անդունդի գուբի բանալին տրուեցաւ նորան, Եւ անդունդի գուբը բացաւ, եւ գուբիցը ծուխը դուրս էր գալիս մեծ հնոցի ծուխի պէս. եւ արեգակը եւ օդը խաւարուեցան գուբի ծուխիցը»։ Հայտնություն 9։1-2
Յուրաքանչյուր հաջորդ փողը հնչելիս ավելի են ուժգնանում մոլորակի ցնցումները։ Եթե առաջին չորս փողերի հնչյուններից հետո արհավիրքներն անդրադառնում էին բնության վրա, ապա վերջին երեքն ուղղակիորեն վերաբերելու են մարդուն, մարդկությանը։
Հովհաննես առաքյալը կարծես ճիշտ բառեր է փնտրում՝ նկարագրելու այն, ինչ ցույց է տրվում իրեն, այն պատերազմը, որ կայանալու է պատմության այս վերջին էջի ժամանակ։ Դժվար էր այն ժամանակ պատկերացնել եւ նկարագրել այն արդյունքները, որ այսօր տալիս է գիտատեխնիկական «առաջընթացը», հատկապես ռազմական ոլորտում։ Չէ՞ որ Հովհաննեսը չէր տեսել հրասայլ, զրահամեքենա, ինքնաթիռ, անօդաչու թռչող սարք, հրանոթ…
«…եւ տեսայ մէկ աստղ էր երկնքիցը ընկել երկրի վերայ. եւ անդունդի գուբի բանալին տրուեցաւ նորան»,- ո՞վ է աստղը, ում տրվում է գուբի բանալին։ Հաստատ դա սատանան չէ, որովհետեւ նա արդեն փակված է գուբում։ Այդ աստղը հրեշտակն է, ով կարճ ժամանակով բաց է թողնում հակաքրիստոսին ու բոլոր չար ուժերին ու… «եւ գուբիցը ծուխը դուրս էր գալիս մեծ հնոցի ծուխի պէս. եւ արեգակը եւ օդը խաւարուեցան գուբի ծուխիցը», այսինքն՝ Ավետարանի քարոզը ո՛չ տեսանելի է, ո՛չ լսելի։
Իսկ անկումն ինչպե՞ս էր եղել։ Եսայի մարգարեն գրել է. «Ինչպէս վայր ընկար երկնքից, ով առաւօտը ծագող Արուսեակ. կտրուեցար՝ գետինն ընկար, ով ազգեր նկուն անողդ։ Բայց ինքդ ասել էիր քո սրտումը. Վեր կելնեմ երկինքը, Աստուծոյ աստղերից բարձր կդնեմ իմ աթոռը, կնստեմ աստուածների ժողովի սարի վերայ հիւսիսի ծայրերումը։ Վեր կելնեմ ամպերի բարձրութիւնների վերայ։ Բարձրելոյն կնմանուեմ։ Բայց դու դժոխքն ես իջել, գուբի խորխորատները»։ Եսայի 14։12-15
Թե ինչպես է հրեշտակի սրտում ծնվել գոռոզություն, մենք չենք կարող հասկանալ. կան բաներ, որ ավելի լավ է չհասկանանք։ Սա այն դեպքերից է, երբ անգիտությունը բարի է մարդու համար, հօգուտ մարդու է։ Բոլոր դեպքերում գոռոզություն էր ծնվել հրեշտակների աշխարհում։ Գոռոզությունը մեղք է, իսկ այդ մեղքը ինքը մահն է։ Նա երկնքից ընկել է, որովհետեւ մահացել է. նա շարունակել է գոյատեւել, բայց դադարել է ապրել։ Նա շարունակում է գործել… բայց մահացել է որպես հրեշտակ։ Նա դադարել է վայելել շնորհքը, սողում է գետնին՝ փնտրելով աղբ, փտածություն, հյուծություն, մեղք… դա է նրա սնունդը։
Հավերժական կրակը նախատեսված չէ մարդկանց համար։ Հիսուսն ասում է, որ հավերժ կրակը նախատեսված է սատանայի եւ իր հրեշտակների համար։ Բայց քանի որ մարդիկ իրենց վարքով ու պահվածքով նույնականանում են չարին ու նրա հրեշտակներին, ապա նաեւ ժառանգում են նրանց հասանելիք բաժինը։ Դրա համար էլ ստորին իշխանություն է տրվում ստորների նկատմամբ։ Այն ունի սահման. որտեղ որ սկսվում է Քրիստոսի իշխանությունը։
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
