Յուրաքանչյուր մեղք ինքնասպանական է եւ ինքնաքայքայման սերմեր է կրում

«Եւ անդունդի գուբը բացաւ, եւ գուբիցը ծուխը դուրս էր գալիս մեծ հնոցի ծուխի պէս. եւ արեգակը եւ օդը խաւարուեցան գուբի ծուխիցը։ Եւ ծուխիցը մարախներ էին դուրս գալիս երկրի վերայ. եւ նորանց իշխանութիւն տրուեցաւ, ինչպէս որ երկրի կարիճներն իշխանութիւն ունին։ Եւ նորանց ասուեցաւ, որ երկրի խոտին վնաս չտան, եւ ոչ մի խոտի, եւ ոչ մի ծառի, բայց միայն այն մարդկանց, որ Աստուծոյ կնիքը չունին իրանց ճակատների վերայ»։ Հայտնություն 9։2-4

Հակաքրիստոսի կնիքի մասին գիտեն նույնիսկ նրանք, ովքեր անգամ Ավետարանը ձեռքին չեն բռնել, իսկ Հայտնության գրքում շատ ավելի շատ խոսվում է Քրիստոսի՛ կնիքի մասին։ Առաջին ամենապարզ նշանը մկրտության խորհուրդն է։ Մկրտության ժամանակ կնիքների հետ տրվում է Սուրբ հոգու շնորհը. կնքվում են նախ ճակատը, ապա՝ աչքերը, ռունգերը, ականջները, շուրթերը, կուրծքը, ձեռքերը, ոտքերը։ Շատ կարեւոր է խաչի նշանի առկայությունը մարդու վրա։ Եթե պարզ, ապա խաչի դրոշմով Աստծո ծառայությանը մասնակցությունն արդեն Աստծո կնիքի առկայություն է։ Քանի որ միտքը բնակվում է գլխում, որը խելքի նստավայրն ու բնակատեղին է, ապա հարկավոր է, որ մարդու մտքերն օծվեն հավատքով։ Կնիքը մարդու մտքերի այն կերպն է, որի մեջ ապրողը Աստծո անունն է, Աստծո կերպարը։

Կնիքի առկայությունը նշմարվում է մարդու մտքերի ուղղվածությունից, մարդու աչքերից, մարդու պահվածքից, վարվեցողությունից. մարդն ապրում է ա՛յս աշխարհի օրենքներով, թե մարդը չի ապրում ա՛յս աշխարհի օրենքներով. այսինքն՝ մտքի ու խելքի փոփոխությունն է հենց կնիքը։ Արդյոք չմկրտված մարդն ավելի հասանելի՞ է չարի համար։ Անշուշտ, այդպես է։ Չմկրտված մարդը բաց է ցանկացած ներգործության, ազդեցության համար։ Սակայն այստեղ կա մեծ մի բայց. մկրտված, բայց քրիստոնեության մեջ չվարժված, քրիստոնեական կյանքով չապրողն առավել քան բաց է ազդեցությունների ու ներգործությունների համար, քանզի նա առավել թանկարժեք «ավար» է, նա սատանայի համար նպատակ է։ Չմկրտվածների դեմ եթե ցանկանա պայքարել, սատանան կպայքարի ու հեշտությամբ կհաղթի, բայց նա պատերազմում է Աստծո ծառաների դեմ, նրանք են իր թշնամիները։ Դրա համար է, որ մկրտված, բայց թույլ հավատք ունեցողն ավելի վտանգավոր է, քան անհավատը։

Չմկրտված վիճակից մկրտված վիճակի անցումը շատ ավելի հեշտ է, քան մկրտված, բայց չզղջացած վիճակից անցումը մկրտված զղջացած վիճակի։ Եվ մորեխներն սկսում են իրենց սարսափելի գործը. «Եւ տրուեցաւ նորանց, որ չսպանեն նորանց, այլ հինգ ամիս չարչարեն նորանց. եւ նորանց չարչարանքը կարիճի խայթոցի պէս էր երբոր մի մարդի կծում է»։ Հայտնություն 9։5

Հին աստվածաբաններից ոմանք կարծում են, թե դրանք սատանաներն են, որոնցից յուրաքանչյուրն արտահայտում է որեւէ կիրք։ Յուրաքանչյուր մեղք մարդուն ավելի է մոտեցնում գերեզմանի փոսին, որովհետեւ յուրաքանչյուր մեղք ինքնասպանական է եւ ինքնաքայքայման սերմեր է կրում։

Ժամանակակից մեկնաբաններն այդ մորեխներին համեմատում են ռազմական տեխնիկայի, մասնավորապես ուղղաթիռների եւ անօդաչու թռչող սարքերի հետ։

Թեպետ քիչ չեն օրինակները, երբ հենց մորեխները հազարներով մեծ վնաս են հասցրել։ Վերջին տարիներին այդպիսի հաճախակի դեպքեր են արձանագրվում Ռուսաստանի հարավային բերրի մարզերում։ Իսկ հնում օրինակ ունենք Հին Ուխտում, երբ մորեխները մեծ վնաս են հասցնում եգիպտացիներին. «Եւ մորեխը Եգիպտոսի բոլոր երկրի վերայ ելաւ, եւ Եգիպտոսի բոլոր սահմանների վերայ իջաւ, շատ սաստիկ էր. նորանից առաջ այնպիսի մորեխ չէր եղած, նորանից յետոյ էլ այնպէս չէ եղել։ Եւ բոլոր երկրի երեսը ծածկեց, եւ երկիրը մթնեց, եւ երկրի բոլոր խոտը՝ եւ կարկուտից մնացած ծառերի բոլոր պտուղները կերան. եւ եղած ծառերի վերայ եւ արտի խոտերի վերայ բնաւ կանաչեղէն չմնաց Եգիպտոսի բոլոր երկրումը»։ Ելից 10։14-15

Պարզապես Հայտնության գրքի մորեխը շատ ավելի վտանգավոր է, որովհետեւ ուտում է ոչ թե խոտ ու բուսականություն, այլ՝ մարդկանց։ Ընդ որում՝ ոչ թե մահացու, այլ տանջալից։

Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ