«Եւ երբոր եօթը որոտմունքն իրանց ձայնովը խօսեցին, պիտի գրէի. եւ ձայն լսեցի երկնքիցը, որ ասում էր. «Կնքիր այն բաները, որ եօթը որոտմունքը խօսեցին, եւ սորանք մի գրիր»»։ Հայտնություն 10։4
Այստեղ որոտներն ազդարարում են գաղտնիքի մասին, որը Հովհաննեսը գիտի, իմանում է, բայց չի գրառում, որովհետեւ իրեն արգելում են։ Հնարավոր է, որ եպիսկոպոսը կամ հոգեկիր երեցը իմանա բաներ, ճշմարտություններ, որոնք իրեն են տրվել ոչ բարձրաձայնելու համար։ Այսինքն՝ հնարավոր է որոշակի խորհրդավոր գաղտնիքներ վստահվեն մաքուր, սուրբ անոթների, մաքրամաքուր պարունակությունների, որոնք հասու չեն սովորական մարդկանց։ Այս գաղտնիքները պետք է մարդկության համար բացվեն աստիճանաբար։
Պողոս աքաքյալը Կորնթացիներին ուղղած երկրորդ թղթում գրում է. «Որ նա յափշտակուեցաւ դրախտի մէջ. եւ անասելի բաներ լսեց՝ որ մարդի պէտք չէ նորանց խօսել»։ Բ Կորնթացիս 12։4
Հին աստվածաբանների մեկնաբանությամբ յոթ որոտմունքները կարող են լինել կամ յոթ հրեշտակներ, կամ մեկ հրեշտակի յոթ բարբառումները։ Իսկ թե ի՞նչ է բարբառում, չի բարձրաձայնվում, որովհետեւ դրանք պետք է բացվեն իրենց համար նախատեսված ժամանակին։
Այնուհետեւ հրեշտակը, աջ ձեռքը երկինք պարզելով, երդվում է. «Եւ այն հրեշտակը, որ տեսայ ծովի վերայ եւ ցամաքի վերայ կանգնած, իր աջ ձեռքը դէպի երկինքը բարձրացրեց, Եւ երդուաւ յաւիտեանս յաւիտենից Կենդանիովը, որ ստեղծեց երկինքը եւ ինչ որ նորանում է, եւ երկիրը եւ ինչ որ նորանում է, եւ ծովը եւ ինչ որ նորանում է. թէ այլեւս ժամանակ չկայ։ Բայց եօթներորդ հրեշտակի ձայնի օրերումն երբոր փողը կփչէ, Աստուծոյ խորհուրդն էլ կկատարուի, ինչպէս աւետարանեց իր ծառայ մարգարէներին»։ Հայտնություն 10։6-7
«…թէ այլեւս ժամանակ չկայ». չկա անցյալ ժամանակը, չկա ապառնին։ Կա ներկան. Աստված ներկա է միշտ եւ ամենուր։ Ամենամտահոգիչն այն է, որ մեզ համար, յուրաքանչյուրիս համար այլեւս չի լինելու զղջալու, ապաշխարելու ժամանակ։
Ժամանակի հոսունությունը որոշակի ֆիզիկական պայման է բարոյական կատարելության հասնելու համար։ Քանի դեռ ժամանակը հոսում է, գնում է, պահպանվում են հնարավորությունը, կարողությունը. պետք է ապաշխարել այսօր։ Ժամանակին պետք է հետեւել ոչ թե ժամացույցի սլաքներով, այլ արեւի տեղաշարժով. լույսը բացվելիս հարկավոր է աղոթել եւ գոհանալ Աստծուց, որ կրկին պարգեւեց մեզ Իր լույսը, իսկ մայրամուտի գեղեցիկ ճաճանչների ներքո ծնվում են ամենաջերմ ու եռանդուն աղոթքները։ Ժամանակի բացակայությունն արդեն Հավերժությունն է։
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
