Հայտնության գրքի նախորդ գլուխներում նկարագրված արհավիրքներից, ահասարսուռ տեսարաններից, վիշապի ու գազանի վայրագություններից հետո տասնչորսերորդ գլխում Հովհաննես առաքյալը տեղափոխվում եւ իր հետ մեզ էլ տեղափոխում է երկինք, որտեղ բոլորովին այլ տրամադրություններ են. «Եւ տեսայ եւ ահա Գառը կանգնած էր Սիօն սարի վերայ, եւ նորա հետ հարիւր քառասունեւչորս հազար հոգիքը, որ նորա անունը եւ նորա Հօր անունը գրած ունէին իրանց ճակատների վերայ»: Հայտնություն 14։1
Գրեթե բոլոր աստվածաբանները, աստվածաշնչյան մեկնաբաններն այդ թիվը համարում են խորհրդանշական. ոմանք այն բաժանում են երեք մասի՝ տասներկուս, եւս տասներկուս եւ հազար։ Այս թվերը շատ ավելի խոր իմաստ ու պարունակություն ունեն, քան պարզապես մաթեմատիկական մոտեցումը։ Առաջին տասներկուսը տասներկու երեցները կամ պատրիարքներն են իրենց սերունդներով, այսինքն՝ Իսրայելի տասներկու տոհմերը, հաջորդ տասներկուսը տասներկու առաքյալներն են։ Տասներկուսի քառակուսին հավասար է հարյուր քառասունչորսի։ Սա խորհրդանշում է Հին ուխտի միավորումը Նոր ուխտի հետ։ Չէ՞ որ ամբողջական Աստվածաշունչը բաղկացած է Հին եւ Նոր կտակարաններից։ Լուսինն ու արեւը միասին են կազմում մի ամբողջական օր։ Իսկ հազար թիվը խորհրդանշում է ամբողջականություն։ Այստեղ մենք գործ ունենք բացառապես խորհրդավորության հետ եւ ո՛չ պարզագույն հաշվարկի։ Տասներկու տոհմերի եւ տասներկու առաքյալների առաքելության ամբողջությունն է ներկայացված։
Նրանք գովերգելու են այն աշխարհը, որ նոր է գալու, լուսինը լուսավորելու է արեւի նման, արեւը յոթ անգամ ավելի պայծառ է լուսավորելու, լինելու են նոր երկինք ու երկիր, լինելու է նոր՝ երկնային Երուսաղեմ։ Ի՞նչ պետք է անել այդ բանակի մեջ հայտնվելու համար։ Պողոս առաքյալը եփեսացիներին ուղղված թղթում գրում է. «Արդ հաստատ կանգնեցէք ձեր մէջքերը ճշմարտութեամբ գօտեւորուած, եւ արդարութեան զրահը հագած, Եւ ձեր ոտները կօշիկ հագած խաղաղութեան աւետարանի պատրաստութիւնովը։ Եւ ամենի վերայ հաւատքի վահանն առէք. որով կարող լինիք չարի ամեն կրակոտ նետերը հանգցնել։ Եւ փրկութեան սաղաւարտն առէք, եւ Հոգու սուրը՝ որ Աստուծոյ խօսքն է»։ Եփեսացիս 6։14-17
Փաստացի մենք պետք է լինենք զրահավորված զինվորներ։ Եթե մկրտված ենք, տեղեկացված ենք աստվածային խորհուրդներին, եթե տառապում ենք մեր ներքին անկատարություններից, պայքարում ենք արտաքին հարձակումների դեմ, դա մեր պատերազմն է։ Սակայն պատերազմը միայն երկրի վրա է, որտեղ թվում է, թե չարը լիակատար հաղթանակի է հասնում, իսկ երկնքում այդժամ երգեցողություն էր. «Եւ ձայն լսեցի երկնքիցը՝ շատ ջրերի ձայնի պէս, եւ մեծ որոտմունքների ձայնի պէս. եւ քնար ածողների ձայնի պէս լսեցի, որ իրանց քնարներն ածում էին։ Եւ երգում էին մի նոր երգ աթոռի առաջին եւ չորս կենդանիների առաջին եւ երէցների առաջին. եւ ոչով չէր կարող ուսանել այն երգը, բացի այն հարիւր քառասունեւչորս հազարներից, որ երկրից փրկուել էին»։ Հայտնություն 14։2-3
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
