«Եւ մի ուրիշ հրեշտակ եկաւ նորա ետեւից ասելով. Ընկաւ, ընկաւ Բաբիլոն մեծ քաղաքը, որովհետեւ իր պոռնկութեան բարկութեան գինուցը խմեցրեց բոլոր ազգերին»: Հայտնություն 14։8
Հայտնության գրքում առաջին անգամ նշվում է գազանի թագավորության մայրաքաղաքի անունը։ Երբ խառնակված է ամեն բան, խոշոր քաղաքում ապրում են խառնակված ազգեր՝ խառնակված լեզուներով, խառնակված կենցաղով… դա արդեն Բաբելոն է։ Աշխարհն աստիճանաբար հայտնվում է խառնակված վիճակում։ Աշխարհի շատ քաղաքներում առկա են չինական թաղամասեր, իտալական պիցցայանոցներ, հնդկական տոնավաճառներ, թուրքական բենզակայաններ, ճապոնական սուշի ռեստորաններ, գերմանական գարեջրատներ… սեւամորթներ, թխամորթներ, սպիտակամորթներ…
Աշխարհի գրեթե բոլոր ծագերում երիտասարդության մեծ մասը պարում է նույն կամ նույնաբովանդակ երաժշտության ներքո, որն իրականում դժվար է երաժշտություն անվանել. նույն նոտաների հավաքածուն, նույն տոնայնությամբ, նույն ռիթմի կրկնաբանությամբ… ու այն հնչում է բոլոր մայրցամաքներում, ժամային բոլոր գոտիներում… սա է Բաբելոնը։
Ինչի՞ համար էր կառուցվում բաբելոնյան աշտարակը. որպեսզի գրավեին երկինքը, որպեսզի տիրակալ լինեին ո՛չ միայն երկրի վրա, այլեւ երկնքում։ Բաբելոնի աշտարակը խորհրդանշում է մարդկային գոռոզությունը։
«…Բարկութեան գինուցը խմեցրեց բոլոր ազգերին». ի՞նչ գինի է սա։ Սա ամենաթունդ գինին է, որը մարդուն անճանաչելի է դարձնում, անջատում գիտակցությունը, միացնում ամենաստորին զգայարանները… այնպես են գինովանում, որ անզգայական վիճակում սկսում են պայքարել իրենց սեռափոխության, աբորտ անելու եւ նմանատիպ այլ իրավունքների համար… Ամեն ինչ այնպես է խառնակվում, որ մարդիկ մոռանում են, թե որտեղ է երկիրը, որտեղ՝ երկինքը, որտեղ է Աստված, որտեղ՝ իրենք…
Սակայն կա նաեւ մեկ այլ գինի. «Եւ մի երրորդ հրեշտակ եկաւ նորանց ետեւից մեծ ձայնով ասելով. Ով որ երկրպագութիւն է անում գազանին եւ նորա պատկերին եւ դրոշմ ընդունում իր ճակատի կամ իր (աջ) ձեռքի վերայ, Այնպիսին Աստուծոյ սրտմտութեան գինուցը պիտի խմէ, որ անխառն ածուած է նորա բարկութեան բաժակի մէջ. եւ պիտի տանջուի կրակի եւ ծծմբի մէջ սուրբ հրեշտակների եւ Գառի առաջին։ Եւ նորանց տանջանքի ծուխը վեր է ելնում յաւիտեանս յաւիտենից. եւ հանգիստ չունին ցերեկ եւ գիշեր նորանք որ երկրպագեցին գազանին եւ նորա պատկերին, եւ ով որ էլ ընդունում է նորա անունի դրոշմը»։ Հայտնություն 14։9-11
Սա այն եզակի դեպքերից է, երբ ցույց է տրվում Հիսուսի ոչ միայն բարի ու ներող, այլեւ պատժող կողմը։ Ինչպես մինչ խաչելությունը չորացրեց թզենին։ Աստվածաբաններից մեկն ասել է, թե մենք կցանկանայինք երկնքում ունենալ պապիկ, որը մեզ միայն կսիրեր ու կներեր, այլ ոչ թե հայր, որը ե՛ւ սիրում է, ե՛ւ պատժում։
Տեղի է ունենում պայքար Աստծո դեմ՝ մարդու միջոցով։ Ժամանակակից աշխարհում իշխանություն է բանեցվում ԶԼՄ-ների, քաղաքականության, վարվեցողության կանոնների… եւ գրեթե բոլոր ոլորտների նկատմամբ։ Իշխանություն է բանեցվում ուժի գործադրմամբ, այնպիսի ուժի, որին դժվար է չենթարկվել, հակադրվել։ Իսկ ով հակադրվում է, անմիջապես առնվազն հեռացվում է ցանկացած զբաղեցրած դիրքից…
Ստիպողաբար արմատավորվում է այլասերությունը։ Սա ի՞նչ է, եթե ոչ սատանայություն։
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
