«Եւ ես լսեցի իբր մի մեծ բազմութեան ձայն եւ իբր շատ ջրերի ձայն, սաստիկ որոտմունքի ձայնի նման, որ ասում էր՝ Ալէլուիա, որովհետեւ Ամենակալ Տէր Աստուածը թագաւորեց»

Այս աշխարհում, այսօրվա աշխարհում շատ հաճախ չարը ներկայանում է բարու տեսքով, բարին ներկայացվում է որպես չար։ Ինչպե՞ս լինենք տարբերակող։ Հավատացյալները պետք է վստահեն իրենց ներքին զգացողություններին եւ ցանկացած գործից, նախաձեռնությունից առաջ աղոթեն ու դիմեն Հիսուսին, որ առաջնորդի։ Այն բարությունը, որ չի արվել Հիսուսի համար, տեղ չի գտնելու երկնքի արքայությունում։ Պետք է բռնած գործերում առաջնորդ ընտրել Հիսուսին։

«Եւ երկրորդ անգամ ասեցին՝ Ալէլուիա, եւ նորա ծուխը բարձրանում էր յաւիտեանս յաւիտենից»։ Հայտնություն 19։3

Այս ծուխը խորհրդանշում է Սոդոմ եւ Գոմոր հրդեհված քաղաքների դժոխային ծուխը։ Բաբելոնն էլ նույնքան նողկալի է, որքան Սոդոմը։ Եվ նորից ի հայտ են գալիս քսանչորս երեցները, որոնց հանդիպել էինք Հայտնության գրքի սկզբում՝ Սուրբ Աթոռի շուրջ։ Երեցների այս խումբը այն ավագանին է, ում վստահում է Տերը, եւ ովքեր անընդհատ փառաբանում են Արարիչին։ Նրանք նաեւ ապահովում են Տիրոջ կապը եկեղեցու հետ։ Արդեն նշել ենք, որ մեկնիչներից ոմանք այս քսանչորս թիվը կապում են տասներկու առաքյալների եւ Իսրայելի տասներկու սերունդի հետ։

«Եւ քսան եւ չորս երէցները եւ չորս կենդանիները վայր ընկան եւ երկրպագեցին Աստուծուն, որ աթոռի վերայ նստած էր եւ ասեցին՝ Ամէն, Ալէլուիա»։ Հայտնություն 19։4

«Ամեն»-ը մի տեսակ հաստատումն է քարոզի, բարի օրհնության… կնիք է։ Եթե մեկը մեզ մաղթում է լավ զավակներ, բազում թոռնիկներ ունենալ, եւ այդ մաղթանքը մեզ դուր է գալիս, մենք ասում ենք «Ամեն»։ Այսինքն՝ հաստատում ենք, կնքում ենք այդ ցանկություն-մաղթանքը։ Այսինքն, ընդունում ենք, որ դա Աստծո կամոք է, Նրա օրհնությամբ։

Այս անգամ, սակայն, «Ամեն»-ը հնչում է նաեւ կարծես ի հաստատումն այն բանի, որ իրականանում են հին մարգարեությունները։ Չկա գաղտնի մի բան, որ հայտնի չդառնա։ Մենք պետք է վախենանք ո՛չ թե գաղտնի միություններից, այլ բացահայտ այլասերություններից, սեռափոխություններից, միասեռ ամուսնություններից… որոնք գրեթե ամենուր օրինականացվում են։ Գաղտնի գրեթե ոչինչ չի մնացել։ Ավելի շուտ դրանցից ոչ թե պետք է վախենալ, այլ պետք է ընկալել այնպես, ինչպես կան՝ որպես թշնամի։

Հովհաննես առաքյալին կարծես բառերը չեն բավարարում երկնային ցնծության մեղեդին փոխանցելու համար. «Եւ աթոռիցը մի ձայն դուրս եկավ ասելով՝ Օրհնեցէք մեր Աստուծուն, ով նորա բոլոր ծառաները, եւ նորանից վախեցողները, փոքրերը եւ մեծերը։ Եւ ես լսեցի իբր մի մեծ բազմութեան ձայն եւ իբր շատ ջրերի ձայն, սաստիկ որոտմունքի ձայնի նման, որ ասում էր՝ Ալէլուիա, որովհետեւ Ամենակալ Տէր Աստուածը թագաւորեց»։ Հայտնություն 19։5-6

Հովհաննեսը լսում է բազմության ձայն, այսինքն՝ փրկվածները լինելու են շատ ու շատ, բյուր անգամ բյուր…

Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ