«Եւ տեսայ գազանը եւ երկրի թագաւորները եւ նորանց զօրքերը մէկ տեղ ժողովուած, որ պատերազմ անեն ձիին վերայ նստողի հետ եւ նորա զօրքերի հետ»։ Հայտնություն 19։19
Այս դրվագը մեկնաբանվում է, որ սա հենց այն վերջին ճակատամարտն է, որն անվանվում է Արմագեդոն։ Այս ճակատամարտի մասին հիշատակվել էր նաեւ տասնվեցերորդ գլխում։ Նշվել էր, որ Արմագեդոնն այն վայրն է, որտեղ պետք է տեղի ունենա վերջին ճակատամարտը բարու եւ չարի ուժերի միջեւ։ Այստեղ չարի ուժերը վերջնականապես ջախջախվելու են։
Թեպետ, պետք է նշել նաեւ, որ բարու եւ չարի ուժերի միջեւ պայքարն ընթանում է անընդհատ, առանց դադարի։ Արմագեդոնը եւ այս պայքարն ավելի շատ եւ ավելի շուտ հոգեւոր հասկացություններ են, քան տեղագրական։
Ի վերջո, այս ճակատամարտի հանգուցալուծումը չի լինելու ֆիլմային դրամատիկ վերջաբանով, այլ այնպես, ինչպես նախանշված է Աստծո կողմից. «Եւ գազանը բռնուեցաւ. եւ նորա հետ սուտ մարգարէն էլ, որ նշաններ էր անում նորա առաջին, որոնցով մոլորեցրեց նորանց, որ գազանի դրոշմն առան, եւ նորանց էլ, որ երկրպագեցին նորա պատկերին. եւ երկուսն էլ կենդանի-կենդանի գցուեցան կրակի լիճի մէջը, որ ծծմբով այրվում է»։ Հայտնություն 19։20
Այստեղ դատելու, դատաստանելու խնդիր էլ չկար. սրանց էությունն ու բնույթը աներկբայելի հայտնի էին, հայտնի էին արդեն իսկ Գողգոթայից սկսած, նրանց տեղն անմիջապես ծծումբով այրվող լիճն էր. «Եւ մնացեալները սպանուեցան ձիին վերայ նստողի սրիցը, որ նորա բերանիցը դուրս էր գալիս. եւ բոլոր թռչունները կշտացան նորանց մարմիններիցը»։ Հայտնություն 19։21
Այդ սուրը, որ ձիու վրա նստողի ձեռքին է, Աստծո խոսքն է, որը երկկողմանի սրած է՝ Հին եւ Նոր Ուխտերի խորհրդով։ Աստծո խոսքով՝ դատվելու են անմաքուրները, մեղավորները. այսինքն՝ այս ենթատեքստում այն բերելու է ոչ թե փրկություն, այլ՝ պատիժ նրանց, ովքեր մերժել էին այդ Խոսքը։
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
