Ոչ մի արդյունք
Կարդալ ամբողջը
ԱՐԽԻՎ
Հայաստանի Հանրապետություն
Կիրակի, Հունիսի 22, 2025
  • Հանրապետություն
  • Միջազգային
  • Սոցիում
  • Սփյուռք
  • Հոգեւոր
  • Մշակույթ
  • Այլք
Հայաստանի Հանրապետություն
  • Հանրապետություն
  • Միջազգային
  • Սոցիում
  • Սփյուռք
  • Հոգեւոր
  • Մշակույթ
  • Այլք
Ոչ մի արդյունք
Կարդալ ամբողջը
Հայաստանի Հանրապետություն
Ոչ մի արդյունք
Կարդալ ամբողջը
Գլխավոր Սփյուռք

Փախչող բանակը Եռաբլուր չի ունենում

Եթե ռազմավարական բարեկամություն կա, մնացյալ խնդիրները պետք է ինքնըստինքյան լուծվեն

Նոյեմբերի 16, 2022
Սփյուռք
Փախչող բանակը Եռաբլուր չի ունենում
11
ԿԻՍՎԵԼ ԵՆ
1.1k
ԴԻՏՈՒՄ
Share on FacebookShare on Twitter

«Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի «Դեմ առ դեմ» խորագրի հյուրն է Թեհրանի Իսլամական ազատ համալսարանի հայոց լեզվի եւ գրականության ամբիոնի վարիչ, Իրանի իրանագետների վարչության անդամ Անդրանիկ Սիմոնյանը:

-Պրն Սիմոնյան, խնդրում եմ պարզաբանել, թե արդյոք հայ-իրանական հարաբերությունների հարուստ պատմությունը համարժե՞ք է արտացոլված կողմերի պետական հարաբերություններում:

-Չէի ասի, թե պետական հարաբերությունները բխում են այդ հարուստ պատմությունից: 2017 թ. իմ հարցազրույցներից մեկում քննադատեցի փաստը, որ Հայաստանի ու Իրանի միջեւ ապրանքաշրջանառության ծավալը հասնում է ընդամենը 198 մլն դոլարի: Հայ-իրանական քաղաքական ու մշակութային հարաբերությունները շատ ավելի բարձր մակարդակի վրա են, ինչը, ցավոք, չէի ասի տնտեսական, գիտական եւ այլ կապերի մասին: Մյուս խնդիրը, որը, իհարկե, շատ ցավալի է, Իսլամական Հանրապետության դիրքորոշումն է Ադրբեջանի հարցում: Շատերն էին Իրանում պաշտպանում այդ երկրին: Հայաստանը, Ադրբեջանն ու Վրաստանն այնտեղ համարվում են իրանական մշակույթի տիրույթ կամ, եթե այդպես չասենք, պարզապես ընդհանուր մշակույթի տիրույթ: Մշակութային ֆոնը նույնն է: Մյուս կողմից՝ չպետք է մոռանալ, որ Արաքսից հյուսիս Ադրբեջան գոյություն չունի: Այն հարավում է եւ Իրանի նահանգներից մեկն է: Իրանի ցանկացած շարժում սկիզբ է առնում Ատրպատականից, որն Իրանի պատիվն է ու հսկայական արժեք է ներկայացնում երկրի համար: Այն խարիսխ է իրանականության համար: Որոշ ուժեր փորձում են այնտեղ խնդիրներ ստեղծել՝ մարտահրավեր նետելով Իրանի տարածքային ամբողջականությանը, առաջացնելով ներքին վտանգ: Սակայն այդ բոլոր փորձերը, վստահ եմ, դատապարտված են ձախողման:

-Ադրբեջան պետությունը 1918 թ. հորինվեց Թուրքիայի կողմից՝ հետագայում Իրանին տարածքային պահանջներ ներկայացնելու համար: Զարմանալի է որոշ իրանցիների ադրբեջանամետ դիրքորոշումը:

-1992-1993 թթ. իրանցի մի հրամանատար, ինչպես ինքն է խոստովանել, կռվել է հայերի դեմ՝ ադրբեջանցիների կողմից, եւ հայտարարում է, որ Սյունիքը «թուրանական միջանցք» է: Իսկապես, որոշ շրջանակներ սրտանց պաշտպանում էին Ադրբեջանին: Բայց Բաքվում այնպիսի վարչակարգ եկավ իշխանության, որ ոչ թե շիականության կամ իրանականության հետ է խզում հարաբերությունները, այլ անցյալից եկող ցանկացած հարցի հետ: Այո, 1918 թ. միտումնավոր է այդպիսի անվանմամբ պետություն ծնվել: Այս հարցում լրջություն չկա, կա քաղաքական աստառ, որն Իրանում չէր ընկալվում մինչեւ 44-օրյա պատերազմը: Դուք չեք պատկերացնում, թե այդ օրերին ինչպիսի ջանքեր ու էներգիա է խլվել այն մարդկանցից, ովքեր իրանական ազգային շահերի մասին են մտածում, որպեսզի ցույց տան, թե ինչ է կատարվում: Այնտեղ Թուրքիան է, այնտեղ ՆԱՏՕ-ն է… Ո՞վ է թույլ տվել Թուրքիային, որ ՆԱՏՕ-ի ուժերը, զորքերը, զինամթերքը, ռազմական ամենավերջին նվաճումներն օգտագործի Հայաստանի եւ Ղարաբաղի դեմ: Ինչպե՞ս դու կարող ես օգտագործել այն, ինչը քեզ պահ է տրված, եթե Կենտրոնը քեզ նման իրավունք չի տվել: Այսպիսով՝ կա այսպես կոչված Ադրբեջան, որը դուրս է եկել Հայաստանի դեմ ու 44-օրյա պարտադված պատերազմ վարել ՆԱՏՕ-ի երկրորդ ամենախոշոր բանակն ունեցող երկրի՝ Թուրքիայի դեմ, պատերազմ, որում ներգրավված էին Իսրայելն ու վարձկան-ահաբեկիչները: Իսկ նրանց հարցում Իրանը դիրքորոշում ունի: Այս ուժերը մոտենում էին Իրանի սահմանին ու կանգ առնում, եւ Թեհրանը ոչինչ չէր խոսում, այլ շնորհավորում էր ադրբեջանցիներին: Սա շատ էական ու շատ ցավալի բան է: Այդ օրերին բացատրական հսկայական աշխատանք էր կատարվում Թեհրանում, բայց չէ՞ որ այն շոշափելի չէր, չէ՞ որ ակներեւ չէր: Հետո ակներեւ դարձավ, հետո բոլորը տեսան, թե ինչպիսի զարգացումներ են տեղի ունենում: Սկսեցին խոսել «Զանգեզուրի միջանցքից», որը երբեք չի եղել: Ի՞նչ միջանցք, երբ հայերին պետք է թողնվեին Քարվաճառի ու Բերձորի շրջանները: Դա հետքայլ էր նախնական պայմանավորվածություններից: Խոսքը ճանապարհների ազատականացման, դրանց օգտագործման ազատականացման մասին է: Իհարկե, վերահսկմամբ, ինչը որեւէ միջանցքի գոյություն չի ենթադրում: Իսկ Ադրբեջանն ու Թուրքիան ուզում են Հայաստանից միջանցք կորզել: Բրիտանացիները, իրենց հերթին, խոստովանել են, որ ուզում են հասնել Կասպից ծովին: Նրանք գործ ունեն եւ Իրանի հյուսիսի, եւ Ռուսաստանի հարավի, եւ Կենտրոնական Ասիայի, եւ Չինաստանի հարավի հետ: Չինաստանի հարավում ժողովուրդներ կան, որոնք բավական խոշոր թիվ են կազմում: Արտաքին ուժերը, հասկանալով, որ տնտեսական մրցակցության մեջ դժվար թե հաղթեն, մեծ ցանկություն ունեն ներքին պատերազմներ թելադրել ու պարտադրել Ռուսաստանին, Իրանին եւ Չինաստանին:

-Հայաստանի իշխանությունները բազմիցս հայտարարել են, որ «Զանգեզուրի միջանցք» գոյություն չունի…

-Որովհետեւ այն հարցականի տակ կդնի Հայաստանի անկախությունը, կկտրի Հայաստանը Իրանից, եւ արդեն չար լեզուներն ասում են, թե այն պետք է ընդգրկվի «Միութենական պետության» կազմի մեջ: Ինչո՞ւ: Մի՞թե Հայաստանը չի կարող ոտքի կանգնել: Երկիրը, որ Եռաբլուր ունի, մի՞թե չի կարող ոտքի կանգնել: Փախչող բանակը Եռաբլուր չի ունենում: Փախչող, կռվել չցանկացող, կռվելու թափ չունեցող ժողովուրդը Եռաբլուր չի ունենում: Եռաբլուր ունենում են այն ժողովուրդները, որոնց զավակները մոր կաթի հետ են ստանում հայրենի երկրի միլիմետրն անգամ կյանքի գնով պաշտպանելու գաղափարը: Կա այսպիսի երիտասարդություն ունեցող Հայաստան, եւ կա Իրան, որն արդեն ընկալել է, թե ինչ է կատարվում, թե դավադրությունը որտեղից ուր է հասնում: Երբ հայտարարվեց, որ միջանցք գոյություն չունի, դավադրություններն իրականություն դարձան Ուկրաինայում. պատերազմի մեջ ներքաշեցին Ռուսաստանին՝ հետագայում այլ ուղղություններով նույնպես նրան հարվածներ հասցնելու համար: Ես կարծում եմ, որ հիմա Իրանը, Հայաստանը, նաեւ Ռուսաստանն այնպիսի միջոցներ են որոնում, որ միջանցք չլինի, եւ չխաթարվի Հայաստանի անկախությունը: Երբ թշնամին նստում է Ջերմուկի գլխին ու տապալում առողջարանային քաղաքի կենսագործունեությունը, էական դերակատարություն են ստանում այն մոտեցումները, որոնք ցուցաբերում է Հայաստանի ղեկավարությունը: Ադրբեջանցին այժմ Ջերմուկից 4 կմ հեռավորության վրա է, ոչ իր տարածքում: Եվ ոչ թե պետք է նրան այնտեղից հանել, այլ վռնդել, պարզապես դուրս շպրտել: Որովհետեւ խաղաղության ձգտողը սահմանին զորք չի կենտրոնացնում, հարեւանի տարածք չի ներխուժում, պարզապես սահմանային փոքրիկ ստորաբաժանումներ է պահում՝ հնարավոր խնդիրները լուծելու համար:

-Իրանի դիրքորոշման հիմքում, ըստ Ձեզ, ի՞նչն է ընկած:

-Իրանը 2-3 ամիս առաջ զորավարժություններ անցկացրեց, որոնք Իրաքի հետ ութնամյա պատերազմից հետո խոշորագույն զորաշարժերն են: Արդեն վերջին ռազմական մանեւրների ընթացքում Իրանը գետանցում կատարեց: Իսկ դա նշանակում է, որ կարելի է անցել Արաքսը: Իրանն այդ քայլով պարզորոշ հայտարարեց, որ արտաքին ուժերին չի թույլատրի հաստատվել իր մշակութային ընդհանրությունների տարածքներում: Իրանի Իսլամական Հանրապետության ղեկավարը՝ կրոնապետը, Հայաստանի մասին այսպես ասաց. «Դա հազարամյա բարեկամության ճանապարհ է»: Ոչ թե սահման, այլ ճանապարհ, որն Իրանից Հայաստանի տարածքով հասնում է Սեւ ծովին՝ Վրաստանում: Այսինքն՝ Հայաստանի ինքնիշխանությունն ու անկախությունը ռազմավարական նշանակություն ունեն Իրանի համար: Եթե Ադրբեջանում նորմալ վերաբերմունք չկա այս ամենի նկատմամբ, նորմալ հարգանք չկա հազարամյա հարաբերությունների նկատմամբ, բնականաբար, առաջանում է թշնամական իրավիճակ:

-Սոչիում ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի եւ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւի հետ հանդիպումից անմիջապես հետո ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն այցելեց Իրան, որը տպավորվեց երկու երկրների ղեկավարների հնչեցրած ուղերձներով:

-Այցը հետաքրքիր էր նաեւ նրանով, որ այդ ժամանակ Երեւանում Համաշխարհային հայկական գագաթնաժողովն էր ընթանում, որին նաեւ բավական մեծ թվով իրանահայեր էին մասնակցում: Փաշինյանի այցը Թեհրան բաց ուղերձ էր եւ այդ առումով՝ շատ հետաքրքիր: Սոչիի բանակցություններն ավարտելուց անմիջապես հետո՝ դեպի Իրան. այստեղ մի կողմում հայ-ռուսական բարեկամական հարաբերություններն են, որոնք արդեն ոչ թե սոսկ պետական, այլ նաեւ ժողովուրդների հարաբերություններ են: Ոչ ոք չի կարող դրանք շքեղացնել կամ խամրեցնել: Մյուս կողմում Հայաստանն ու Իրանն են, որոնք նույնպես վաղեմի բարեկամներ են: Բայց Իրանի իշխանությունները հիմա են հասկանում, թե ինչ է տեղի ունենում, եւ Հայաստանի նկատմամբ զարմանալի վերաբերմունք է դրսեւորվում: Այդ վերաբերմունքը, ի դեպ, միշտ էլ եղել է, բայց Իրանը մեծ երկիր է, որտեղ տարբեր թեւեր, տարբեր խավեր, տարբեր խմբեր, գաղափարաբանություններ եւ մոտեցումներ կան: Իրանում իշխում է ազգային գերագույն շահի գաղափարը, որը գերադաս է այլ շահերի նկատմամբ: Իրանական պետականության տեւականությունը հենց դրանով է պայմանավորված: Ես կարծում եմ՝ հայ-իրանական հարաբերությունները հրաշալի հարաբերություններ են, հատկապես այս օրերին, երբ երկու ժողովուրդները գիտակցում են, որ այդ բարեկամության կարիքն ունեն: Եվ դա հանդիպման ընթացքում ցուցադրեցին նաեւ երկու պետությունների ղեկավարները:

Ռազմավարական «Հյուսիս-Հարավ» ճանապարհին մասնակցությունը ենթադրում է լավ ճանապարհներ, որոնցով հնարավոր կլինի բեռնափոխադրումներ իրականացնել: Իրանը՝ դեպի Սեւ ծով, Հայաստանը՝ դեպի Պարսից ծոց ճանապարհի կարիք ունեն: Ես կարծում եմ՝ լավ ապագա է սպասվում մեր տարածաշրջանին, եթե յուրաքանչյուր երկիր բավարարվի իր ունեցածով: Ամենանուրբ խնդիրը, որն այսօր կա, արցախյան հիմնահարցն է: Իրանի դիրքորոշումն այսպիսին է՝ Արցախում ապրում են հայեր, եւ նրանք ունեն իրավունքներ, որոնք պետք է հարգվեն:

-Պատերազմի ընթացքում ադրբեջանական վայրագությունները, ռազմական հանցագործությունները, զինվորների, այդ թվում՝ կանանց նկատմամբ իրականացված բռնությունները վկայում են այդ երկրի ահաբեկչական էության մասին…

-Ադրբեջանն ու նրա ղեկավարությունն իրենց հաղթողի պես չեն պահում: Երբ 1993-1994 թթ. հայերը հաղթանակ էին տոնել, իրենց այդպես չէին պահում: Պատերազմում հաղթողը վեհություն ունի: Եթե դուք դա չեք հասկանում, ուրեմն հաղթելու կարողություն չունեք: Ժամանակին Հայոց սպարապետ Մուշեղը պատերազմում հաղթեց պարսկական զորքին ու գերի վերցրեց արքայի կանանոցը: Վեհանձն հայն իր իսկ նախաձեռնությամբ անվնաս վերադարձրեց կանանոցը՝ չվերցնելով ոչ մի գանձ: Դրանից հետո պարսից արքան միշտ խմում էր մի բաժակով, որի վրա գրված էր. «Ճերմակաձին թող գինի խմի»: Մուշեղի արարքն ասպետականություն է, իսկ ասպետականությունը հաղթող կողմի առանձնահատկությունն է: Նա, ով ստրկամիտ է, գիտի, որ իր հաղթանակը ժամանակավոր է: Ադրբեջանը գիտի, որ ինքը չի հաղթել: Հաղթել են թուրքերը՝ վարձկան-ահաբեկիչների օգնությամբ, հաղթել են իսրայելցիները: Եթե նրանք ընկալեին, որ իրապես հաղթող են, այսպիսի խնդիրներ չէին ծագի:

-Ցավոք, ժամանակակից աշխարհում ասպետականության մասին խոսք լինել չի կարող: Հանուն անգամ կասկածելի շահերի ոմանք պատրաստ են զոհաբերել իրենց դաշնակիցներին…

-Ես կարծում եմ, որ Իրանի հետ հարաբերությունների այսօրվա մակարդակը պատմական հիմք ունի: Այդ հասունացումը պետք է տեղի ունենար եւ տեղի է ունենում: Երեւանը հնարավորություններ ունի պահպանել ՌԴ-ի, ինչպես նաեւ Իրանի հետ հազարամյա բարեկամությունը: Երկրորդական է, որ Ռուսաստանը մտածում է, թե Իրանը կարող է Հայաստանով եւ Վրաստանով գազ առաքել Եվրոպա: Ռուսաստանը նման մտահոգություններ ընդհանրապես չպետք է ունենա, հատկապես եթե Իրանի հետ ռազմավարական բարեկամ է: Եթե այս մի գործոնը չլինի, Ռուսաստանը երբեք չպետք է հավանություն տա այսպես կոչված «թուրանական միջանցքին»: Եվրոպան այնքան գազի կարիք ունի, որ եթե եւ Իրանը, եւ Կատարը, եւ Ռուսաստանը ամբողջ ծավալով գազ մատակարարեն, միեւնույն է, լիովին չեն կարողանա բավարարել նրա պահանջարկը: Իմ կարծիքով՝ եթե ռազմավարական բարեկամություն կա, մնացյալ խնդիրները պետք է ինքնըստինքյան լուծվեն: Իրանի, Ռուսաստանի եւ Հայաստանի ղեկավարները պետք է ընկալեն դա: Պետք է նաեւ գիտակցեն, որ Հայաստանի համար սա գազի հարց չէ, այլ կենաց եւ մահու խնդիր: Հայաստանն այսօր, իհարկե, պարտավոր է սեղմել բոլոր բարեկամների մեկնած ձեռքերը: Եվ պարտավոր է շնորհակալ լինել Բարձրյալին, որ ամենաբարդ պահերին անգամ միշտ մի դուռ է բացել հայության համար: Հիմա այդ դռները բազմաթիվ են: Հայաստանի վաղեմի բարեկամները՝ Ռուսաստանը եւ Իրանը, լուրջ դեր ունեն: Իսկ հեռավոր բարեկամները, որոնք մեծ հարգանք ունեն հայկական մշակույթի նկատմամբ, օրինակ՝ Ֆրանսիան եւ ԱՄՆ-ն, պետք է ըմբռնումով մոտենան ՀՀ-ին: Իմ կարծիքով՝ եթե Հայաստանին հաջողվի կապեր պահպանել այս բոլոր երկրների հետ, լավ ապագայի նախադրյալներ կունենա: ԱՄՆ-ում ու Ֆրանսիայում հայկական մեծ համայնքներ կան, նաեւ՝ Ռուսաստանում ու Իրանում: Վերջին երկուսի հետ հարաբերությունները բարեկամական են: Բոլորը պետք է հասկանան, որ Երեւանը ոչ թե չարչիություն է անում այդ բարեկամության մեջ, այլ դրանք բնական են եւ անկեղծ: Իսկ անկեղծ բարեկամության մեջ տեղ չունեն ժամանակավոր այնպիսի շահերը, որոնք բխում են թուրանական ծրագրերից: Առավել եւս, որ դրանք հեռանկարում ուղղվելու են նույն Ռուսաստանի դեմ: Չմոռանանք, որ Թուրքիայի հավաքագրած վարձկան-ահաբեկիչները 44-օրյա պատերազմի ընթացքում հասան Չեչնիա:

-Դուք խոսեցիք 44-օրյա պատերազմում Իսրայելի մասնակցության մասին: Թել Ավիվը, ըստ էության, լուծեց Ադրբեջանի տարածքում Թեհրանի դեմ դիրքավորվելու իր գերխնդիրը: Իրանն ինչպե՞ս է վերաբերվում այս հարցին:

-Նախ ուզում եմ շեշտել, որ Իրանի եւ Իսրայելի հարաբերությունները դասական առումով վատը չեն: Երբ Կյուրոս թագավորը մտավ Բաբելոն, ազատություն տվեց ստրկացված հրեաներին, եւ դա նշված է Սուրբ գրքում: Սուրբգրքային նշումներով Հակոբի զավակներն իրենց պարտական են համարում Իրանի հանդեպ: Իսկ հիմա հարաբերությունները թշնամական են: 1948 թ. ՄԱԿ-ը որոշում կայացրեց, որ երկու հանրապետություն պետք է ստեղծվի՝ պաղեստինցիների եւ հրեաների: Հրեաները ստեղծեցին իրենցը եւ պաղեստինցիներին վերցրեցին ճնշման տակ: Մինչեւ այսօր էլ ճնշում են: Իրանն ընդհանրապես չի ընդունում Իսրայելի իշխանությունը: Այն արհեստածին իշխանություն է: Եթե ժամանակին հրեաները խոհեմ լինեին ու թույլատրեին, որ երկու պետություններն էլ ստեղծվեն, այսպիսի խնդիր չէր առաջանա: Համենայնդեպս, Իրանը մահմեդական պետություն է եւ այդ հիմքի վրա պաշտպանում է Պաղեստինին, նրա ռազմավարական շահերը եւ շատ ուշադիր հետեւում է իրավիճակին ու դրա շուրջ ընթացող գործընթացներին: Արդյունքում ձեւավորվում է թշնամական վերաբերմունք Իրանի եւ Իսրայելի միջեւ: Իսրայելը հիմա ձգտում է իր ազդեցությունը մեծացնել ինքնավար Քուրդիստանում: Բայց քրդերը, վերջին հաշվով, իրանական ժողովուրդ են: Որտեղ քրդերեն է խոսվում, այնտեղ իրանականություն է քարոզվում: Որտեղ իրանական ժողովուրդներն են, այնտեղ իրանականություն է քարոզվում: Թեհրանը լավատեղյակ է, որ Իսրայելն Ադրբեջանի միջոցով ԱԹՍ-ներով տարբեր կարգի լրտեսական գործողություններ է իրականացնում: Նրանք նպատակ ունեն հարվածել Իրանի ինքնիշխանությանը: Թեհրանն ուշադրություն չի դարձնում հրեաների ու ադրբեջանցիների ցուցադրական սադրանքներին, քանի որ ունի դիրքորոշում եւ հնչեցրել է այն: Իսկ Ադրբեջանը պարզապես հիմար պետք է լինի, որ աչք փակի Իրանի հետ հարաբերությունների վրա եւ փնտրի նրա թշնամությունը:

Թեգեր: Անդրանիկ ՍիմոնյանԻրանԻրանի Ազատ համալսարան
Կիսվել4Tweet3Կիսվել1
Իշխան Քիշմիրյան

Իշխան Քիշմիրյան

Սովորել է Երեւանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետի ժուռնալիստիկայի բաժնում եւ ստացել ժուռնալիստի որակավորում: Ուսմանը զուգընթաց աշխատել է «Հայաստան» թերթի լրատվական ծառայությունում` որպես թղթակից: Ծառայել է ԼՂՀ պաշտպանության բանակում` միաժամանակ կատարելով նաեւ «Մարտիկ» թերթի արտահաստիքային թղթակցի պարտականությունները: Զորացրվելուց հետո կրկին աշխատել է «Հայաստան» թերթում, ապա տեղափոխվել «Հայ գործարար» շաբաթաթերթ` որպես պատասխանատու քարտուղար: Շուտով «Հայկական ֆուտբոլ» թերթում նախ կատարում է պատասխանատու քարտուղարի, իսկ այնուհետեւ` գլխավոր խմբագրի տեղակալի պարտականությունները, աշխատում «90 րոպե» թերթում` որպես պատասխանատու խմբագիր: Այնուհետեւ հաջորդաբար գլխավորում է «Սպորտն այսօր» թերթը եւ «Մոբիլ ՏՎ» ամսագիրը: Panorama.am եւ Aysor.am կայքերում վարել է բաժիններ, իսկ այժմ խմբագիր է «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթում:

Նույնատիպ Հոդվածներ

Քառալեզու բառարանի շնորհանդես Վալենսիայում

Քառալեզու բառարանի շնորհանդես Վալենսիայում

Մայիսի 29, 2023
Ամեակին արժեւորումը

«Ունեցածդ ամուր բռնէ…»

Մայիսի 27, 2023

Անմնացորդ նվիրումը պատասխան է պահանջում

Սխրանքների տարեգիրները

Անցյալին նայելով՝ պետք է կերտենք ապագան

«Հայաստանի օրերը» Կրասնոդարի երկրամասում

«Հաղթանակի ժառանգությունը հզոր բարոյական ռեսուրս է»

Հայուն անխախտ առաքելութիւնը

Հաջորդ Հոդվածը
Հարուստ մայրցամաք՝ աղքատ ժողովուրդներով

Հարուստ մայրցամաք՝ աղքատ ժողովուրդներով

Ինչի՞ համար կարող եք զղջալ օր ծերության

«Եւ ես շատ լաց էի լինում, որ ոչ ով չգտնուեցաւ արժանի այն գիրքը բանալու (եւ կարդալու) եւ ոչ նորա մէջ նայելու»

Ամենաընթերցվածը

  • Ինչ իրավունքներ ունեն հղիներն ու մինչեւ 3 տարեկան երեխա խնամող աշխատողները

    Ինչ իրավունքներ ունեն հղիներն ու մինչեւ 3 տարեկան երեխա խնամող աշխատողները

    431 Կիսվել են
    Կիսվել 172 Tweet 108
  • Աստվածաշնչյան կարճ առակներ

    301 Կիսվել են
    Կիսվել 120 Tweet 75
  • Երկրորդ համաշխարհային… Ավարտը…

    13 Կիսվել են
    Կիսվել 5 Tweet 3
  • Ինչպես հաշվարկել գումարի չափը

    128 Կիսվել են
    Կիսվել 51 Tweet 32
  • Սուրբ Շուշանիկի մարտիրոսությունը

    28 Կիսվել են
    Կիսվել 11 Tweet 7

Սոցցանցեր

Ցանկ

  • Հանրապետություն
  • Միջազգային
  • Սոցիում
  • Սփյուռք
  • Հոգեւոր
  • Մշակույթ
  • Այլք

Օգտակար Հղումներ

  • Armenpress
  • Armenpress | History
  • Республика Армения
  • Պատմություն
  • Հեղինակներ

Մեր Մասին

Հայաստանի Հանրապետություն՚ օրաթերթը ստեղծվել է 1990 թ.

Ներկայում օրաթերթը հրատարակվում է «Արմենպրես» լրատվական գործակալության կողմից:

 

Հասցե՝ Հայաստանի Հանրապետություն, ք. Երեւան, Արշակունյաց պող. 4, 13-14-րդ հարկեր Հեռ.՝ + (374 10) 52-57-56, Էլ-փոստ՝ [email protected]: Գովազդի համար`+(374 10) 52-69-74, +(374 96) 45-19-38, Էլ-փոստ՝ [email protected]

Ոչ մի արդյունք
Կարդալ ամբողջը
  • Հանրապետություն
  • Միջազգային
  • Սոցիում
  • Սփյուռք
  • Հոգեւոր
  • Մշակույթ
  • Այլք

Հասցե՝ Հայաստանի Հանրապետություն, ք. Երեւան, Արշակունյաց պող. 4, 13-14-րդ հարկեր Հեռ.՝ + (374 10) 52-57-56, Էլ-փոստ՝ [email protected]: Գովազդի համար`+(374 10) 52-69-74, +(374 96) 45-19-38, Էլ-փոստ՝ [email protected]

Welcome Back!

Login to your account below

Forgotten Password?

Create New Account!

Fill the forms bellow to register

All fields are required. Log In

Retrieve your password

Please enter your username or email address to reset your password.

Log In

Add New Playlist