Մեծասար, Քորեյ (հին հունարեն՝ χορεῖος – «երգչախումբ», հին հունարեն՝ χορεῖος πούς – «երգչախմբային ոտք, չափ»)՝ երկու վանկանի բանաստեղծական ոտքի տեսակ (չափ)։
Անտիկ տաղաչափության (չափական) մեջ քորեյը բաղկացած էր երկար եւ նրան հաջորդող կարճ վանկերից, իսկ ժամանակակից (վանկաշեշտային տաղաչափություն, այդ թվում դասական ռուսական) ոտանավորում՝ շեշտված եւ ապա անշեշտ վանկերից (ـʼ‿)։ Քորեյական տողը շեշտեր է կրում կենտ վանկերի վրա եւ ունի հետեւյալ սխեման.
ـʼ‿ / ـʼ‿ / ـʼ‿ / ـʼ‿ /…
Որոշ լեզուներում (ինչպես՝ ռուսերենում) քորեյական ոտանավորը շատ տարածված է, որի վանկաշեշտային տաղաչափության մեջ առավել կիրառելի են քառաոտք եւ վեցոտնյա չափերը, իսկ 19-րդ դարի կեսերին՝ նաեւ հնգոտնյա։
Бу́ря мгло́ю не́бо кро́ет,
Ви́хри сне́жные крутя́;
То, как зве́рь, она́ заво́ет,
То запла́чет, как дитя́…
(Ա. Պուշկին, «Ձմեռվա իրիկունը», քառաոտք)
Հայ պոեզիայում, հայերենի վերջահար շեշտադրության պատճառով, զուտ քորեյով բանաստեղծություններ գրել շատ դժվար է։ Հազվագյուտ օրինակներից են հետեւյալ տողերը.
Բրո՛նզ ես, հո՛ւր ես,
Բրո՛նզե սո՛ւր ես,
Բրո՛նզե փա՛ռք ես,
Բրո՛նզե փա՛յլ…
(Ե. Չարենց)
