«Բայց վերին իմաստութիւնը նախ եւ առաջ սուրբ է, եւ յետոյ խաղաղարար, հեզ, հլու, ողորմութիւնով եւ բարի պտուղներով լիքը, անկողմնասէր, անկեղծ»
Ճիշտ է, որ մարդը միշտ ձգտում է նրան, ինչը լավ է իր համար, եւ դրա մեջ ոչ մի վատ բան չկա։ Խնդիրն այն է միայն, թե ի՞նչն է լավ մարդու համար։ Այս հարցի պատասխանները փնտրելիս է, որ սկսվում են տարակարծությունները։
Շատերը կարծում են, թե մարդը պետք է համեղ ուտի, փափուկ տեղերում քնի եւ կյանքից ստանա հաճույքներ։ Դրա համար էլ շատերը ձգտում են այդպիսի անհոգ կյանքի՝ փորձելով դրան հասնել ցանկացած ճանապարհով։ Եթե մարդը հասել է նման արդյունքի, նրան անվանում են հաջողակ, իմաստուն։
Եկեք մտորենք մարդկային իմաստնության եւ հիմարության մասին օբյեկտիվ չափանիշների տեսանկյունից, որոնք սահմանել է Աստված Աստվածաշնչում։
Եթե մենք ելակետ վերցնենք մարդկային չափանիշները, ապա չենք կարող հանգել ճիշտ եզրահանգման, քանզի որքան մարդ, այնքան էլ կարծիք կա։
Առաջինը, ինչը պետք է ընդունել ի գիտություն, այն է, որ կա երկու տեսակի իմաստնություն. մարդկային (աշխարհիկ) եւ Աստվածային։
Հակոբոս առաքյալը վարդապետների մասին ասում է.
«Ո՞վ է ձեզանում իմաստուն եւ խելացի, թող իր բարի վարքովը ցոյց տայ իր գործերը իմաստութեան հեզութիւնովը։ Բայց եթէ դառն նախանձ եւ հակառակութիւն ունիք ձեր սրտերումը, մի պարծենաք եւ սուտ մի ասէք ճշմարտութեան դէմ։ Այս իմաստութիւնը վերեւից իջած չէ, այլ երկրաւոր, շնչաւոր եւ դիւական։ Որովհետեւ ուր որ նախանձ եւ կռիւ կայ, այնտեղ անկարգութիւն եւ ամեն չար բաներ կան։ Բայց վերին իմաստութիւնը նախ եւ առաջ սուրբ է, եւ յետոյ խաղաղարար, հեզ, հլու, ողորմութիւնով եւ բարի պտուղներով լիքը, անկողմնասէր, անկեղծ։ Եւ արդարութեան պտուղը խաղաղութիւնով է սերմվում նորանց համար, որ խաղաղութիւն են անում»։ Հակոբոս 3։13-18
Աստված իմաստուն Աստված է, եւ ամենը, ինչ Նա անում է, ճիշտ է ու իմաստուն։
«Որքան մեծ են Քո գործերը, ով Տէր. նորանց բոլորն իմաստությունովն ես արել. երկիրը լիքն է Քո ստեղծուածներովը»։ Սաղմոս 104։24
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
